User:Jahsonic/Sandbox archive 48
From The Art and Popular Culture Encyclopedia
|
Related e |
|
Featured: |
| << previous | next >> | |
|---|---|---|
“Ja” (1980) is een gedicht van de onlangs overleden K. Schippers (1936-2021).
Schippers is een ‘nobrow’ held. Nobrow betekent dat je zowel van hoge als lage cultuur houdt.
Ik dicht Schippers die ‘nobrow’-status toe op basis van zijn activiteiten bij het magazine ‘Barbarber’ (1958-1971), dat met evenveel plezier schreef over Kurt Schwitters, Marcel Duchamp, Beethoven als over Buster Keaton, Jacques Tati en Laurel & Hardy. Ik schreef over ‘nobrow’ eerder:
‘Zowel hoge als lage cultuur hebben meesterwerken en middelmaat voortgebracht. Het is onze taak schoonheid te zoeken op onverwachte plekken.’
Prikkels zoek ik voortdurend en overal. Het leven is te kort om zich bezig te houden met middelmaat.
Daarbij probeer ik zoveel mogelijk dikdoenerij en ernst te mijden. De Nederlanders zeggen: ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’, het is een even intrigerende als hatelijke boodschap.
De mannen van Barbarber maakten ervan:
‘Doe maar gewoon dan doe je al POËTISCH genoeg.’
Wat dan geestige gedichten opleverde als "Voedertijd in Artis" van Bernlef, waar gewoon de voedertijden van de dieren in de dierentuin opgelijst werden (krokodillen alleen op woensdag en zondag).
Nobrow is een subset van het postmoderne.
In het gedicht “Ja” komt een andere eigenschap van dat postmoderne aan bod: het onvermogen de ‘echtheid’ van dingen te kennen, het bestaan van die ‘echtheid’ altijd te betwijfelen. Emoties bijvoorbeeld. Hoe weet ik dat wat ik voel, echte gevoelens zijn?
Een geliefde placht wel eens te vragen: ‘Zie je me graag?’ en dan antwoordde ik, plagerig, ‘ja, maar ik weet niet wat dat betekent.’ Zijn niet alle liefdesverklaringen verbrand door stationsromanschrijvers als Barbara Cartland? Kan je nog zeggen ‘Ik ben gek op u’ of ik ‘houd zielsveel van u’? Zijn de woorden ‘ik zie u graag’ niet helemaal betekenisloos?
Die vraag zit in “Ja” van Schippers:
- Ja
- Ik heb je lief zoals je soms
- gelijk een gouden zomerdag bent
- nee nee nee
- ik heb je lief zoals je bent
- nee nee
- ik heb je lief zoals
- nee
- ik heb je lief.
Eerst wil Schippers nog zeggen dat hij x liefheeft als een ‘zomerdag’ en hij verwijst naar Shakespeare. Dan bedenkt hij zich en zegt dat hij x liefheeft zoals x is. Omwille van iets wat x zou zijn. En ook daar is hij niet content mee. Hij zoekt naar een ander beeld, bedenkt zich opnieuw en zegt gewoon ‘ik heb je lief,’ en laat alle aanspraak op redenen, kwaliteiten, essenties of omstandigheden varen.
Het doet me denken aan de definitie van liefde in ‘Libertijnse Thérèse’ (1748):
‘Ik hou van u, bijvoorbeeld, omdat ik er plezier in heb om van u te houden […] maar ik ben u tot niets verplicht: het is de eigenliefde die me ertoe bracht […] en het is om dezelfde reden dat u me geheel gelukkig maakt als uw eigenliefde [bij mij] haar bijzondere voldoening kan vinden.’
Ik zou voor (groot)vader-, (groot)moeder-, broer-, zuster-, zoon- en dochterliefde een uitzondering kunnen maken maar dat is dan weer melig. Maar misschien schuilt liefde in het struikgewas van de meligheid? Zou het?
- JWG2021 34/52
– ‘…heeft u ook etherische olie van patchouli?’
– ‘Dat heb ik.’
Apotheker Maus klinkt vrolijk.
Hij zet een flesje op de toonbank van dat pareltje van een apotheek met dat negentiende-eeuwse houtwerk. Het madonna-achtig beeldje werpt een blik op me vanuit haar hoge nis.
Meneer Maus staat voor de houtgesneden rekken die binnenkort zullen verdwijnen om – ik zeg maar wat – in Dallas, Texas op te duiken in de nieuwe ‘pain quotidien’.
– ‘Wilt u misschien wat apothekersflesjes?’ vraagt hij terwijl ik afreken.
Hij wijst naar de bruine flesjes op de toog. Ik kijk op.
– ‘Oh, u stopt ermee?’
– ‘Morgenavond.’
Hoewel ik weet dat hij met pensioen gaat, verrast het nieuws me.
– ‘Bedankt voor de jaren dat ik u als klant mocht hebben.’
– ‘Is het al zo lang?’ vraag ik en beantwoord mijn eigen vraag. ‘Ja, vijf jaar. Toen ik hier kwam wonen heb ik u gekozen. Ik doe dat altijd, adressen kiezen en dan alleen daar nog naartoe gaan. Anders kan je door een stad blijven zwieren, zwalpen en zwerven, zonder ergens wortel te schieten, te aarden, het anker uit te gooien.’
Hij knikt.
Ik bespaar hem de uitleg waarom ik dat doe. Dat ik het niet verdragen kan in winkels te komen waar ze me niet kennen, waar ik gewoon een klant ben, waar ze niet weten wat ik gebruik, wat ik daar kom doen, zonder dat ze na verloop van tijd mijn naam kennen, mijn gewoontes. Plaatsen waar ik– als ik toevallig eens geen geld bij me heb – een volgende keer kan betalen. Waar ik naar kan bellen om iets te reserveren en mijn stem wordt herkend. Plekken waar ik een gunst kan vragen. Maar gaat het werkelijk alleen om comfort?
Natuurlijk niet. Ik hoop er ook altijd echt contact te maken. Eerst snuffelend, elkaar een keer, twee keer, drie keer zien. Dan praten, kennismaken, twintig keer, dertig keer zien; tot we op elkaar uitgekeken raken, tijdelijk toch, dan even wegblijven, terugkomen; elkaar vijftig, honderd keer zien.
Kranten lezen bij Normo, lunchen bij Bar Vert, dineren bij de griek op de Sint Paulusplaats, bij Israël van Falafel Tof, bij Beni in de Lange Leemstraat, schoenen laten lappen bij Toni op de Mechelsesteenweg, fietsen laten fiksen bij Mart in de Lange Koepoortstraat, roggebrood kopen bij Lot van de ‘pain quotidien’, broodje filet américain bestellen bij Olivier Croughs, reiskaarten aanschaffen bij Alta Via. Praatje maken. Verbinding zoeken. Dat ook altijd vinden, altijd en overal. Ook ruziemaken hoort daarbij. Wegblijven bij Aldo, vanaf dan viennoiserie bij Domestic gaan halen. Boeken kopen bij Panoply, bij Demian, aftasten of het ooit iets worden zal tussen mij en De groene waterman, daar om de hoek pad krapow gaan eten bij de thai, erna koffie bij de Witzli. Buurten opzoeken, buurten mijden. Omwegen maken. De stad als weefsel van winkels, praatjesmakers, voedselverstrekkers en warenaanprijzers.
Hen ook bezoeken op dagen dat mijn zielenvuur op waakvlam staat. Ook dan de blik van die ander blijven ontmoeten.
Zo’n plek was apotheek Maus. Maar nu niet meer. Ik zoek een nieuwe apotheker. Liefst iemand jong. Die nog wat jaren meekan.
- JWG2021 33/52
RIP Nino Castelnuovo (1936 – 2021)
Nino Castelnuovo was an Italian actor best-known for Rocco and His Brothers (1960) and The Umbrellas of Cherbourg (1964).
In my little universe, he is best-known for his part in Camille 2000 (1969).
RIP Carl Bean (1944 – 2021)
Carl Bean was an American singer and activist known for interpreting "I Was Born This Way" in 1977.
https://www.youtube.com/watch?v=QJ_9txaC4Uo&ab_channel=DiscoSaturdayNightTV
That song is very much reminiscent of "I Am What I Am" (1983).
Both songs hint at the biological origin of homosexuality.
RIP Jean-Paul Belmondo (1933 – 2021)
Jean-Paul Belmondo was a French actor known for his boxer's nose and his rubbery lips.
He is famous for breaking the fourth wall in nouvelle vague film Breathless (1960), for his stunts and bravado in That Man from Rio (1964) and for painting his face blue in Pierrot le Fou (1965).
At first, he played in both art films and commercial films, later on he only followed the money and the popularity, flat out saying:
"I really prefer making adventure movies like Rio to the intellectual movies of Alain Resnais or Alain Robbe-Grillet."--Jean-Paul Belmondo, The New York Times, 1964
Notities bij "Kan de tijd tekens geven?", HSU2:
Ik vind mezelf dom. Ik kan me voorstellen dat wiskundigen en filosofen zoals Wittgenstein, logici, IQs van 160 hadden. Ik kom, geloof ik, nog niet aan 130. Hermans had eigenlijk een groot wetenschapper willen zijn. Ik denk dan, over mezelf, "I'm not much, but I'm all I have."
Freud verdedigen met zijn cartoon zie Freud cartoon.
Hermans, in Het sadistische universum 2, in het stuk over Huizinga en Bolland, heeft het nog eens over het belang van Freud, dat die er op wees dat we voornamelijk door ons onbewuste worden aangedreven.
- "Een belangrijke implicatie van Freud's opvattingen is hem ontglipt. Deze: dat de mens overal waar zijn woordenstroom zich buiten het logische en discutabele beweegt, door onderbewuste krachten bestuurd wordt, die de kansen op het poneren van objectieve waarheden, tenminste van waarheden die enige duurzaamheid bezitten, zeer verkleinen. Wat Huizinga onder Rede verstond, was grotendeels helemaal geen Rede."
Hermans zegt dat Huizinga een afkeer van het existentialisme had. Hij vermeldt House of Intellect by Barzun.
Maar hier slaat Hermans de de bal mis, of tenminste, hij laat zich betrappen op een contradictie:
Hij zegt op pagina 103 dat techniek tot de mogelijkheden behoort, niet tot de normen. Allemaal goed en wel maar op pagina 108 zegt hij: "de moraal vloeit voort uit techniek, niet omgekeerd."
Le défi Americain by Schreiber:
"Free Up The Prisoners" (1978) by Lee Perry
Bunny Clarke Move Out Of My Way
Bunny Rugs Album: Lee Perry & Friends: Shocks of Mighty (1969-74)
Raymond Benders en Hugo Bousset
Karen Celis over eurocentrisme en heteronormativiteit
Angstlandschappen, opofferingsgebieden, terreurterreinen.
wildebeestenlucht
RIP Alemayehu Eshete (1941 – 2021)
Alemayehu Eshete was an Ethiopian singer.
He performed since the 1960s and primarily in Amharic.
https://www.youtube.com/watch?v=u2cKcTQVGUA&ab_channel=AlemayehuEshete-Topic
Alemayehu Eshete opens the door to the Éthiopiques (1998-2017) series.
Afgelopen vrijdag was ik de opening van het MoMu, het modemuseum. Mijn favoriete moslim Jaouad Alloul was er de master of ceremonies. Hij zei dat mode ‘alles’ voor hem was. ‘Alles’. Wel leuk om te lezen De verachtelijke Koen Kenis deed er ook een speech en wist te melden dat de gemiddelde Antwerpse toerist hier per nacht 190 euro laat liggen. Toen Kennis aan het woord was had ik heel veel zin om ‘Moordenaar’ te roepen maar ik deed het niet. Tenminste ik deed het al roepfluisterend, net hard genoeg dat de man die voor mij stond het kon horen. Die draaide zich lachend naar mij om.
Het was dan ook dubbel teleurstellend om afgelopen woensdag en donderdag het tweedelig Klara-programma gewijd aan de honderdste verjaardag van Hermans waar vooral de Vlaamse countrymuziekapologeet Christophe Vekeman aan het woord bleek. Knullig. Je kan geen ander woord bedenken. Dat schreeuwlelijk puberstemmetje dit programma horen volhakkelen, waarvan deel 1 gewijd was aan het mens- en wereldbeeld van Hermans zonder daarbij ‘Het sadistische universum’ te vernoemen, tja, wat kan ik daarvan zeggen?
Was Euclides wel een witte man?: Reuben Hersh, humanistische visie op wiskunde, Michel Serres, C. K. Raju, Euclid, Karen François
meten is rechtdoen is a dictum by Michel Serres. It translates as "measuring is doing right."
"Nee, safe spaces zijn geen provocatie" --Camille van Peteghem verdedigt Sarah Schlitz.
- “It is necessary to put an end to the irresponsible policy of intervening from outside and building democracy in other countries, ignoring the traditions of the peoples" is a dictum by Putin quoted by pope Jorge Mario Bergoglio thinking he was quoting Merkel.
- 'O, zeer vindingrijke Theuth, de een is in staat uitvindingen te doen, maar door de ander moet beoordeeld worden hoe schadelijk of nuttig deze vindingen zijn voor diegenen die er gebruik van zullen maken. Dat geldt ook voor u als vader van het schrift; uit liefde voor uw vinding schrijft ge er een kwaliteit aan toe die deze niet heeft. Uw vinding zal immers vergetelheid brengen in de geest van hen die er gebruik van zullen maken, omdat zij dan hun geheugen niet meer oefenen. Want door hun vertrouwen in het schrift te stellen, zoeken zij met behulp van vreemde tekens hun geheugen buiten zichzelf en niet, door het oefenen van hun eigen herinnering, binnen zichzelf. Gij hebt dus niet een middel tot herinneren gevonden, maar tot onthouden. Gij verschaft uw leerlingen de schijn van wijsheid, maar niet de waarheid. Want als zij veel hebben gelezen zonder onderricht, zullen zij de indruk maken veel te weten, terwijl zij in feite onwetend zijn en ook lastig in de omgang, omdat zij in plaats van wijs waanwijs zijn geworden.'
RIP Mikis Theodorakis (1925 – 2021)
Mikis Theodorakis was a Greek composer famous for writing the sirtaki for the film Zorba the Greek.
He was an opponent of the Greek junta, which like Salazar in Portugal and Franco in Spain, put Greece under the rule of a fascist military dictatorship until the mid 1970s.
I give you the trailer of Z, the music you hear is Theodorakis's.
RIP Quentin Fiore (1920 – 2019)
Quentin Fiore was an American graphic designer best-known for The Medium is the Massage: An Inventory of Effects (1967) which he made with Marshall McLuhan, being a rumination on the adagium the medium is the message.
https://www.youtube.com/watch?v=U8YYM_7KUpw&t=103s&ab_channel=MartinR%C3%B6ssel
Unearthed (Peter Blegvad and John Greaves)
Lezen op eigen risico: Willem Frederik Hermans
David Corio's photo's of Lee Perry.
RIP Lee "Scratch" Perry (1936 - 2021)
Lee "Scratch" Perry was a Jamaican composer and producer known for such songs as Bucky Skank (1973).
He died and the last member of the holy trinity (Lee Perry, Sun Ra and Fela Kuti) of 20th century black musical "auteurs" is no more.
Perry was an Afro-futurist, Afro-humorist, Afro-dadaist and Afro-surrealist. He taught the world that a mixing desk could be used as a musical instrument.
There was a period in my life he was all I listened to. Album such as Blackboard Jungle Dub (1973), Super Ape (1976) and Return of the Super Ape (1978) were a on repeat and albums such as Cloak and Dagger (1973), Black Board Jungle Dub (1973), and Revolution Dub (1975), were, along with the work of King Tubby, the foundation of dub music.
My brother at one time owned nearly all of his albums.
An issue of Grand Royal by the Beastie Boys was dedicated to Lee.
His flying cymbal sound is as notorious as that of Bunny Lee.
He claims to have part in the authorship of many of the early Bob Marley and the Wailers songs.
What a loss. Not only for the reggae world but for the musical world at large. He was a visionary, the Sun Ra of reggae, saying stuff like:
"I see the studio must be like a living thing, a life itself. The machine must be live and intelligent. Then I put my mind into the machine and the machine perform reality. Invisible thought waves - you put them into the machine by sending them through the controls and the knobs or you jack it into the jack panel. The jack panel is the brain itself, so you got to patch up the brain and make the brain a living man, that the brain can take what you sending into it and live."
He was a mad genius who wrote, how many songs? Many of them recorded on a four track system, but an incredibly spacious sound.
RIP mister Perry, this feels like a personal loss.
I wanted to do a more thorough write-up, but I only came up with this mixtape: Judge Dread (1967), People Funny Boy (1968), How Come You Come (1968), Pop Corn (1970), A Place Called Africa (1970), 400 Years (1970), African Herbman (1971), Mr. Brown (1971), Sun Is Shining (1971), Bucky Skank (1973), Justice to the People (1973), Move Out of My Way (1974), Kentucky Skank (1974), "Curly Locks" (1974), Doctor on the Go (1975), Woman's Gotta Have It (1975), Chase the Devil (1976), Croaking Lizard (1976), Hurt So Good (Susan Cadogan) (1976), Super Ape (1976), White Belly Rat (1976), Zion's Blood (1976), Big Muff (1977), City Too Hot (1977), Groovy Situation (1977), To Be a Lover (1977), Free Up the Prisoners (1978), Bafflin' Smoke Signal (1978), Soul Fire (1978), Throw Some Water In (1978), Huzza a Hana (1978), I Am a Madman (1986) and Jungle (1987).
With Sun Ra and George Clinton, Perry is central to
Extended Play: Sounding Off from John Cage to Dr. Funkenstein by John Corbett in which there is a chapter titled "Brothers from Another Planet: The Space Madness of Lee “Scratch” Perry, Sun Ra, and George Clinton"
Het grootste gevaar was dikdoenerij en ernst. Ton Anbeek citeert in zijn Geschiedenis van de Nederlandse Literatuur 1885-1985 een uitspraak in het uit 1967 daterende "Een cheque voor de tandarts" van Bernlef en Schippers: ‘Doe maar gewoon dan doe je al poëtisch genoeg.’ Deze afkeer van dikdoenerij verklaart de bewondering voor komieken als Buster Keaton, Jacques Tati, Stan Laurel en Oliver Hardy. K. Schippers legt daar getuigenis van af in het gedicht ‘Bij het weerzien van The Bohemian Girl’ (28 juli 1964):
- Stan Laurel zwaar ziek (Het Parool-18 juli 1964)
- Stan Laurel uit het ziekenhuis (Het Parool-25 juli 1964)
- Gelukkig (K. Schippers-28 juli 1964)
Tijdens een televisie-interview in de eerder genoemde vPro-documentaire over Barbarber lichtte J. Bernlef de ontstaansgeschiedenis van het blad als volgt toe: ‘Toen we eenmaal volwassen waren, bleek de hele wereld beheerst te worden door een vanzelfsprekende autoriteit, omdat mensen nu eenmaal ouder waren en het beter wisten. De filosofie van de wereld lag helemaal vast, het was de tijd van de Koude Oorlog. Het was de wereld van de dansles. Ik weet nog dat ik in die tijd naar dansles ging en tegelijkertijd naar een concert van Lionel Hampton in het Concertgebouw ging en dat ik toen pas ontdekte wat echt dansen was. Toen dacht ik, zo dansen, dat wil ik ook en waarom doe ik dat eigenlijk niet. Omdat ik op dansles was. Langzaam kom je dan tot de ontdekking, dat is allemaal onzin, hier moeten we ons uit losmaken.’ K. Schippers voegde daaraan toe: ‘Tegenover onzin stelde je je eigen onzin.’ Zo kwam Bernlef tot het ‘schrijven’ van het gedicht ‘Voedertijd in Artis’:
- Roofvogels: 11.00 uur
- Zeeleeuwen: 11.30 en 16.30 uur
- Pelikanen: 14.00 uur
- Roofdieren: 15.30 uur - niet op vrijdag
- Penguins: 16.00 uur
- Krokodillen: 14.30 uur - alleen op woensdag en zondag.
--Rolf Wolfswinkel over [tijdschrift] Gard Sivik
Verzonnen waarheden en en ware leugens.
Of
Gelogen waarheden en en ware leugens.
De tijdgeest, je kan daar twee dingen mee doen, pardon, je moet daar twee dingen mee doen.
Je moet die a) aanvaarden, ttz , accepteren dat die er is maar b) indien nodig verwerpen, je moet daar dus niet mee meegaan.
Ik las een interview met Rawdah Mohamed, gehoofddoekt, single mum en ook verdediger van transmuslims. Een beetje in de stijl van Jaouad.
- "Het is raar genoeg een grappige herinnering. Ik lag met mijn vriendin en een vriend in bed, een beetje aan het luieren en bekomen van hectische dagen. CNN stond aan op de achtergrond. Toen het eerste vliegtuig insloeg, dacht ik 'eindelijk!' en ben ik een bak bier gaan halen. Mijn eerste reactie was: 'de Amerikanen krijgen een koekje van eigen deeg.' Het duurde een halfuur voor de omvang van de aanslagen doordrong. We hebben die dag nog wel vijf uur zoekgemaakt met zappen en discussiëren."--11 SEPTEMBER 2006 OM 00:00 UUR, Daan Stuyven [1]
- Afghanistan II
Ik heb een vraag.
Nadat ik, na de val van Kaboel vorige week, een vijftal documentaires had bekeken over de politieke geschiedenis van Afghanistan – op kop natuurlijk het onovertroffen ‘Bitter Lake’ (2015) van Adam Curtis, die zag ik twee keer – schakelde ik over op documentaires over de ‘hippie trail’, de hippieroute die de bloemenkinderen in de jaren zestig en zeventig over land aflegden naar Kathmandu, op zoek naar drugs en spirituele verlichting.
De beste documentaire over die tocht is de Duitse film ‘A Dream of Kabul’ uit 1996, met interviews met Tony Wheeler van de ‘Lonely Planet’, Donovan en de sympathieke terrorist Bommi Baumann, een en al innemendheid.
Daar komt ook het tragische verhaal van een zekere Gisela in voor, geïnterviewd door regisseur Johannes Schaaf. Gisela was een immer stonede schone blonde met een baby met Afrikaanse roots. Schaaf zegt over haar dat ze meermaals naar Europa over en weer reisde met twee kilo Afghaanse hasj in de luiers van haar kind. Dat kind leed kou, zegt hij nog, wij hebben het een jas gekocht, het was toen al flink koud in Afghanistan.
In die documentaire komen ook fragmenten uit een andere documentaire, ‘The Road to Kathmandu’ (1977), een portret van een Londense reisorganisatie die onder leiding van Mike Deman over en weer reed tussen Londen en Kathmandu. Ze deden er drie maanden over en reden elfduizend kilometer. Ze bezochten onder andere de graftombes van Myra in Griekenland, het theater van Ephesus en de maanlandschappen van Cappadocië in Turkije, de onlangs door de Taliban vernielde boeddha’s van Bamyan en de Taj Mahal in Indië.
In 1979 kwam er een abrupt einde aan deze reis. Twee revoluties waren daar de oorzaak van, een communistische revolutie in Afghanistan en een islamitische revolutie in Iran. De doortocht door die landen (vooral Iran was niet te mijden) werd onmogelijk en er kwam een einde aan die romantische droom die alleen kan wedijveren met de Grand Tour die de Engelsen over de Alpen in de 18de eeuw voerde.
De hippieroute was begonnen in de jaren zestig en de eerste gids was ‘Play Power’ (1970) van de Australiër Richard Neville, ‘Flash ou le grand voyage’ (1971) van de Fransman Charles Duchaussois, L'antivoyage (1974) van de even Franse Muriel Cerf, ‘The Shortest Journey’ (1981) van Philippa Pullar en ‘Hideous Kinky’ (1992) van Esther Freud, dochter van Lucian Freud.
Als kind was ik ongelofelijk geboeid door de hippies. Ik herinner me vooral een verhaal van een vriendengroep hippies. Een van hen was een gitarist en op een dag wordt zijn gitaar gestolen. Men besluit om hem allemaal samen te helpen door fruit te gaan plukken op een boomgaard. Men houdt zorgvuldig in de gaten hoeveel appels men oogst en hoeveel dat gaat opbrengen, men weet de prijs van de nieuwe gitaar heel precies. Men stopt dan met plukken bij exact die appel die de laatste cent is die nodig om een nieuwe hipppiegitaar te kopen. Aandoenlijk.
Ik ben bijna bij mijn vraag aan jullie beste leden van deze groep maar eerst nog dit.
In de docu ‘A Dream of Kabul’ wordt een jongen geïnterviewd die trots zegt dat hij daar kan leven van een halve dollar per dag, en daar zit mijn dagelijkse shot heroïne bij! En vanaf minuut 43 beelden van de Britse begraafplaats in Kaboel. De voiceover zegt: ‘op het kerkhof van Kaboel kan je veel namen van bloemenkinderen lezen die jong stierven.’
Wat tragisch eigenlijk.
En nu, vergeef mijn lange bespiegeling, mijn vraag.
Vertrokken er ook bussen vanuit Antwerpen naar Kathmandu? Vanuit België? Vanuit Amsterdam? Reed er iemand mee? Wie onder jullie ging en kocht er zo'n typisch Afghaanse jas die achteraf zo bleek te stinken als het vochtig was (dat las ik gisterennacht nog)?
Wie heeft foto’s van zijn reis? Van de Green Hotel in Afghanistan? Van Sigi’s? Van alles wat hij onderweg zag? Wie wil het delen? Ik ben razend benieuwd.
Stella Bergsma en Delphine Lecompte
Wat er gebeurt in Afghanistan, raakt ons allemaal. 😕 Ook de gedachten van BOEH! gaan naar het Afghaanse volk. Toch merken we dat de manier waarop velen hier spreken over de recente gebeurtenissen daar geen teken van ware solidariteit of bezorgdheid zijn. 🙄 Oriëntalisme en femonationalisme tieren welig op sociale media en in de kranten, schaamteloos aangespekt met koloniale stereotypen, in een westers suprematisch reddingsdiscours. 👉
Wie zich enkel zorgen maakt over Afghaanse vrouwen en kinderen, en daarmee geen empathie toont voor Afghaanse mannen, schrijft hen impliciet schuld toe. De trope van de weerloze moslima en de gewelddadige moslim mag dan the oldest trick in the book zijn, het blijft even wijdverspreid als islamofoob, en wij zullen dit consequent blijven aanklagen! ✊
BOEH! roept iedereen op om solidariteit te tonen zonder te verzanden in een kwalijk islamofoob discours. 🗣🙌 Help mee de stem van het Afghaanse volk zelf te verspreiden en spreek mensen aan wanneer ze de situatie misbruiken om islamofobie te verspreiden.
--BOEH! after the Fall of Kabul
Malalai van Maiwand (1861-1880) en Meena Keshwar (1956-1987)
The Record Warehouse was een platenzaak in de Van Stralenstraat 12 (dichtbij het Centraal Station).
De zaak intrigeerde me en ik ging er een paar keer binnen. De eigenaar was bijzonder onvriendelijk en de platen schromelijk overprijsd. Voor onnozele Rams Horn herpersingen vroeg die bijna vijfhonderd frank.
Hij zal wel zijn klanten hebben gehad, want hij zat daar erg lang. Ik denk dat hij er in 2015 nog zat. Misschien leverde hij aan de discotheken op de De Keyserlei. Ik herinner me heel goed dat ik daar instrumentele composities zoals "Rotation" (1979) van Herb Alpert hoorde zonder dat ik enig idee had wat het was. De radio draaide dat niet. Het lied had geen tekst, alleen in het begin (maar dat hoorde ik toen niet in het voorbijlopen) klonk "Rotation". Zeer intrigerend vond ik dat allemaal, heel die discotheekmuzieksfeer. De jaren '80. Heel die oppervlakkige leegte van de mooie jongens en meisjes in de Fouquets-achtige drankgelegenheden op de Keyserlei.
Pas later, toen ik de Paradise Garage platenlijst vond in 1996, ben ik te weten gekomen welke platen dat allemaal waren. Niet dankzij de man van "The Record Warehouse" maar van winkels zoals "USA Import" en natuurlijk Serge De Taeye van de Vinyl die toen in de zak van 'dikke Gilbert', Gilbert Cosemans in de Aalmoezenierstraat werkte. Die verkocht mij onder andere "Set Fire to Me" van Willie Colón, een plaat die zich goed laat mixen met "Rotation."
Hubert Decleer (1940-2021) Kathmandu
I recently bragged to a friend that almost all of the images found on the internet today are identified. However, in my own collection, two are unidentified, both are of DJs. One image of a rastafarian putting on a record on a phonoplayer, another of a black person with short hair standing in a studio, in the background a record is playing, looking surprised while some records are flying through the air. The feel of the photo is the 1970s.
Does anyone know where these two images originated? This must be a magazine or a book, but more likely a magazine.
- Afghanistan I
De ontwikkelingen in Afghanistan deprimeerden me. Naar Afghaanse maatstaven gematigde moslims die nu vluchten zijn, eens hier in Europa aangekomen, extreme moslims naar onze maatstaven. Ik tweette “ik hoop dat de islam snel de grootste religie ter wereld mag worden, zodat ze haar positie als underdog voorgoed verliest. Nog een paar honderd miljoen zielen en het is zover.”
Waarom ik dat deed?
Onlangs vroeg ik aan een van mijn dochters (Fara misschien?, Bonnie en Fee ontkennen) waarom zij voor de hoofddoek waren, of er begrip voor hadden. Hun antwoord was dat ze vonden dat die de positie van de underdog vertegenwoordigde.
ach ja het is niet zo belangrijk, ik wou gewoon even mijn ei kwijt, de achtergrond ken je, mijn dochters die de hoofddoek een underdogpositie toedichten, jij die moslims de nieuwe joden vindt, ik die al lang vindt dat de islam eigenlijk een van de grootste en gevaarlijkste wereldmachten van het moment is, en dan dat kantelmoment dat er staat aan te komen en dat veel zal veranderen, onder andere dat de islam de positie van underdog (of slachtofferrol niet meer zal kunnen opeisen) ... dat jij er 'niet blij' van werd ... ik begijp dat, ik voor mezelf kon me er nog enigszins vrolijk in maken, maar het was, dat geef ik toe, zwarte humor ...
Ondertussen zit ik al twee dagen documentaires over Afghanistan te kijken en zijn me twee dingen heel erg goed bijgebleven. Afghanistan was nooit een stabiele regio, het was altijd een twistappel en altijd arm. Het land, toen al onder Sovjetinvloed, zag de uitbraak van een communistische revolutie in 1978. Een jaar later viel de Sovjetunie zelf binnen, omdat de revolutionair van dienst er niet veel van bakte.
Als je nu naar docu’s kijkt over Afghanistan, en ik keek er dozijnen, in de eerste plaats die van Adam Curtis, die sinds zijn portret over de Iraanse revolutie van de radicale islam zo’n beetje zijn handelsmerk maakte, dan valt hoe de vrijzinnige vrouwen daar (gekleurde hoofddoek, heel het gezicht nauw omsluitend), lachen met den de vrouwen die naar de madrassa’s gaan (volledige boerka). Op de madrassa’s leren meisjes dat er drie redenen zijn om een binnen de islam iemand te vermoorden. Er zijn drie misdaden. Ten eerste, als hij een onschuldige medemens vermoordt, ten tweede als hij een moslim is die in een islamitisch land woont, en hij zweert de islam af, dan moet hij drie dagen de tijd krijgen om na te denken over wat hij gezegd heeft, maar als hij dan geen berouw toont, moet hij gehangen worden; de derde persoon die gedood moet worden is de overspelige, zowel man als vrouw, dan moet een islamitisch tribunaal hen laten stenigen. Maar, als het gaat over een ongetrouwde man en een ongetrouwd meisje, is de doodstraf niet nodig, maar zullen zweepslagen volstaan.
Ook, respecteer uw ouders, maar, niet als ze de geboden van de islam tegenspreken. Dat doet denken aan de Chinees die zijn eigen moeder doodsloeg.
Groot onderdeel is het uit het hoofd leren van de Koran. Je ziet dan die jonge jongens en meisjes achter hun schoolbanken zitten, hun lichaam over en weer schuddend. Headbangend bijna. Zo triest.
Iedereen heeft wel al eens foto’s gezien van hoe het eraan toe ging in Afghanistan in de jaren vijftig en zestig. Vrouwen liepen er volkomen ‘normaal’ bij. Ik zet normaal tussen aanhalingstekens; ze liepen erbij zoals wij hier in het westen. Rok. Broek. Ongesluierd. Ze namen deel aan het leven zoals vrouwen bij ons. Misschien is het goed om op dit moment de foto van Osama Bin Laden te laten zien. In olifantenpijpen. Staande voor een roze Cadillac.
Nu kan het me in principe niet veel schelen hoe de wereld eruit ziet omdat ik in het algemeen zo min mogelijk van de wereld probeer aan te trekken, ik rijd door rode lichten en spreek nooit niets meer af, maar. Maar.
"Nee de hele wereld wordt niet als wij" (2021) Luuk van Middelaar https://www.standaard.be/cnt/dmf20210822_97539157
voor iemand die zo hard gelooft in de Universele Rechten van de Mens, geloof je nog maar weinig in het feit dat we moeten blijven strijden in die waarden universeel te maken. Van Middelaars analyse is correct: “China ‘provincialiseert’ ons universalisme tot iets westers”, maar we moeten toch beseffen (of ervoor strijden) die ons universalisme over de wereld te verspreiden, niet Han. Het gaat in wezen altijd over het patriarchaat, typische mannelijke waarden, zowel in China (waar een man tijdens de Culturele Revolutie) zijn eigen moeder vermoordde.
"Nee, de hele wereld wordt niet als wij" (2021) Luuk van Middelaar https://www.standaard.be/cnt/dmf20210822_97539157
Oké Han, helemaal gelezen. Inderdaad erg goed stuk.
De voornaamste vraag die van Middelaar hier stelt is:
“Maar is het ook denkbaar dat we onszelf verdedigen zonder de tegenstander te willen veranderen, domineren of vermorzelen? Kunnen we onze identiteit als Europeanen losdenken van geharnast universalisme? Dat vraagt om tolerantie, om pluralisme, en dus om de erkenning van verschil – niet zozeer tussen individuen (in de mode) maar vooral ook tussen staten en culturen wereldwijd (uit de gratie).”
Met andere woorden, hij suggereert dat Europa zich meer op zichzelf zou terugplooien. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Tegelijkertijd kan je je ook voorstellen dat wie op die roep ingaat, meteen ook zal zeggen dat we onze grenzen beter moeten bewaken, dat het geen zin heeft een ‘maria lactans’ voor de wereld te blijven spelen, dat we onze grenzen zelfs beter kunnen sluiten, en dat op die manier wij hier in Europa wat homogener ‘universalistisch’ kunnen blijven en men elders in de wereld zich wat verder ‘autocratisch’ ontwikkelt. Dat we moeten proberen die Europese ‘universalistische’ identiteit te vrijwaren, onder andere door de mensen die die Europese ‘universalistische’ identiteit niet genegen zijn, maar met mondjesmaat (VLD, NVA) (of helemaal niet meer (VB)) toe te laten.
Verder heeft zijn positie ook een verregaande invloed op alles wat wij ontwikkelingshulp noemen, want ook daar kan je zeggen dat ‘zonen en dochters offeren’ voor het bevrijden van de vrouwen in Afghanistan, niets anders is dan ideologisch imperialisme.
Boeiend.
Kranten 25/8/21:
Stella Bergsma maakt Herman Brusselmans belachelijk. Terecht.
Dirk Lauwers buigt zich over het ongeluk hier in het straat.
Ik ben verachtelijk. Empathie heb ik niet. Alle woorden die ik lees, elk beeld dat ik gemedieerd waarneem veroorzaakt geen enkele emotionele respons. Als ik wil huilen moet ik mijn toevlucht zoeken tot een huilfilm, met echt leed lukt me dat niet, ik begin dan ongemakkelijk te lachen, of ik wil per se een grap maken. Ongemak.
Tobias Leenaert, maak vlees duur, dat zeg ik ook altijd, ik heb geen last van alle Ferrari’s, Rolls Roycen enzovoort.
Pakjesleveranciers moeten bij een stop die motor niet laten draaien.
Menno Pot doet en goei obit over C. Watts
Sasha Van der Speeten over tcq
Vlassnorretjes en visadempjes
Didier Pollefeyt, Van Lierde over fundamentalistische atheïsten.
Reed Brody over Hissène Habré
RIP Brian Travers (1959 – 2021)
Brian Travers was a British saxophonist and songwriter, co-founder of UB40 and member until his death.
I give you "Food for Thought" (1980).
RIP Jean-Luc Nancy (1940 – 2021)
Jean-Luc Nancy (1940 – 2021) was a French philosopher known for such works as The Inoperative Community (1982) which starts like this:
"The gravest and most painful testimony of the modern world, the one that possibly involves all other testimonies to which this epoch must answer (by virtue of some unknown decree or necessity, for we bear witness also to the exhaustion of thinking through History), is the testimony of the dissolution, the dislocation, or the conflagration of community."The Inoperative Community (1982) by Jean-Luc Nancy, incipit
Jean-Luc Nancy, le corps du philosophe (2003) by Marc Grün
RIP Charlie Watts (1941 – 2021)
Charlie Watts was an English drummer, best known as a member of the Rolling Stones from 1963 until his death.
I give you "Miss You", the disco version on which his drumming is particularly noticeable.
- "The report also showed that a Facebook page for The Epoch Times, an anti-China newspaper that spreads right-wing conspiracy theories, was the 19th-most-popular page on the platform for the first three months of 2021."
RIP Sonny Chiba (1939 – 2021)
Sonny Chiba was a Japanese actor and martial artist, a contemporary to Bruce Lee in Hong Kong.
I give you the opening title scene of Karate Kiba (1973) and the episode from Japanorama from 2007.
The Karate Kiba sequence has been copied verbatim in Pulp Fiction (1994).
Naar een avond van Nuff said geweest, zag Lisette Ma Neza, Zap Mama, William Boeva, bah, Johan Petit, Serine Ayari. Maakte kennis met de man van Bad van Marie.
ach ja het is niet zo belangrijk, ik wou gewoon even mijn ei kwijt, de achtergrond ken je, mijn dochters die de hoofddoek een underdogpositie toedichten, jij die moslims de nieuwe joden vindt, ik die al lang vindt dat de islam eigenlijk een van de grootste en gevaarlijkste wereldmachten van het moment is, en dan dat kantelmoment dat er staat aan te komen en dat veel zal veranderen, onder andere dat de islam de positie van underdog (of slachtofferrol niet meer zal kunnen opeisen) ... dat jij er 'niet blij' van werd ... ik begijp dat, ik voor mezelf kon me er nog enigszins vrolijk in maken, maar het was, dat geef ik toe, zwarte humor ...
Taalsocioloog Rudi Janssens (59) is overleden
Adie Timmermans Yvonne de Horde, animal cruelty to humans
Vonken der liefde Jezus, van het god-begeerende zielenvuur
Jan Luyken · 1978 · No preview
Huishoudelijk woordenboek by Noel Chomel · 1771
De anale driehoek is een volkse benaming voor de streek in de provincie Antwerpen gelegen tussen de Kontich, Aartselaar en Reet.
The Record Warehouse Van Stralenstraat 12, Antwerpen.
Is her name number 314? She calls herself pixelpie in the "serf viciously" clip.
Clips on XVideo with her are there under the titles:
- Bounded slave beauty is getting a lusty muff punishment
- Beauty gets her anal and cum-hole stuffed with electric toys
- Fuck machine is pounding on bounded serf viciously
- Sadomasochism free, with a scavenger's daughter
Gisteren 19/8/21 kranten gelezen en wat aantekeningen gemaakt nadat ik De aardigste man ter wereld van Freddy de Vree gekocht had bij Demian: Brahim Ghali, Michael Pye, Kate Mann, Robin Dembroff, Gerard Raat, Erosie, Wie brand wil stichten hoeft maar te graven, Hendrik de Vries, Wittgenstein in de mode, Alkan, Maurice Gilliams, Hotel Rosier, Bob Claes, Florbelle, Irinaland, letterpletter, Mutus Liber, Theodor Storm
I finished reading Uitgeput, the Dutch translation of Au bout du rouleau (1947). I read these in the Dutch versions. The cover is by Dick Bruna and is a reference to the poker playing of the hero of the book.
I believe that after this novel, of the Dutch translations, I've only not read ‘De zusters Lacroix’, ‘Onbekenden in het huis’, ‘Dokter Bergelon’, ‘De weduwe Couderc’, ‘De zoon’, ‘Het huis aan de overkant’, ‘De man van Oebangi’, ‘De spoken van de hoedemaker’, ‘Tante Jeanne’, ‘De dood van Belle’, ‘De gebroeders Rico’, ‘Ongestrafte misdaad’, ‘Getuigen’, ‘De zoon’, ‘De deur’, ‘Kleine heilige’, ‘De verdwijning van Odile’ and ‘De schuldelozen’.
If you have one of these, please consider sending me your copy.
RIP K. Schippers (1936 – 2021)
K. Schippers was a Dutch poet ("Ja"), prose writer and art critic (Eb, 1992).
There are so many reasons to praise Schippers but I shall give only one. The magazine Barbarber (1958–71) which he co-founded and edited, introduced the nobrow sensibility to The Netherlands.
Nobrow means the appreciation and mixing of high and low culture, exemplified in the case of Barbarber on the high culture side by Duchamp, Satie, Schwitters and Carroll and at the low culture side by Krazy Kat, Laurel and Hardy, The Killing, Kiss Me Deadly at the low end.
"Mont Saint Michel" "Neuschwanstein Castle" "Colosseum" "Acropolis" "Tower of Pisa" site:archive.org
brings up The World's Must-See Places
Why do I get instantly aroused when I see covers like this? I have the same feeling with Germaine Greer's The Female Eunuch (1970), in the edition with some kind of bathing suit hanging from the wire with handles on the hips.
How do did I stumble upon The Useless Sex (1961)?.
Like this.
I keep an eye on the dead and write about them.
A few days ago, the Italian actor Gianfranco D'Angelo (1936 - 2021) died in Italy. He was interesting for two things. For his acting work in 'commedia sexy all'italiana' such as 'Biancaneve & Co. (1982) and for his contributions to B-movies like Mondo candido (1975); both in the late 1970s and early 1980s.
That Mondo candido (1975) I mentioned is on YouTube in its entirety, by the way.
That film is a 'shockumentary', a film in the 'mondo' genre, named after the film Mondo cane (1962). Mondo films are cinema documentaries with lots of nudity, violence and other gratuitous sensationalism. You can feel free to put documentaries in quotation marks here.
There is a serious reference work on that genre - I found out today - Sweet & Savage (2006) by Mark Goodall, published by Headpress, a publisher in the style of Creation Books.
And in the biography of that work, is that book by Fallaci, The Useless Sex, about which the Dutch-language Wikipedia pages say:
- "In 1961, she wrote the book The Useless Sex, about the position of women in countries like India and Pakistan. In her eyes "horrible countries, where she would like to pull away the gray veil from the women's faces."
Nederland en de haar omringende landen zouden slimmer om moeten gaan in het lustverkeer (recreatief) en het mustverkeer (woon-werkverkeer).
Naar Afghaanse maatstaven gematigde moslims die nu vluchten zijn, eens hier in Europa aangekomen, extreme moslims naar onze maatstaven.
Gisteren 18//8/21 in de kranten NEO, Kabul, visadempje, Gamsutl, Verdwenen Merken, Richard Otto, Robbert van Loon, Mont Saint Michel, Suzanne Simard
"Mont Saint Michel" "Eiffel" "Lascaux" "Pont du Gard" "Versailles" brings up "France 1953 (Fodor)" [2]
Found it at last.
The origin of the painting on the cover of the album American Songs (1981) by Material is Maurice Bessy's book A Pictorial History of Magic and the Supernatural (1961).
There, on pages 16 and 17, can be seen the dancing men with weird long wigs standing upright in the air.
On page 17, one reads Sorcerers' dance in Australia.
RIP Nanci Griffith (1953 – 2021)
Nanci Griffith was an American singer-songwriter working in country, folk, and what she termed "folkabilly."
She is known for such songs as the anti-war song "From a Distance" (1982) and anti-racism anthem "It's a Hard Life Wherever You Go" (1989).
As such, she was socially engaged.
The Useless Sex: Voyage around the Woman (1961):
God, waarom word ik onmiddellijk geil als ik dit soort covers zie? Ik heb dat ook met Germaine Greers ‘The Female Eunuch’ (1970), in de uitgave met een soort van badpak dat aan de draad hangt en waar handvaten op de heupen zitten.
Hoe kom ik op deze ‘The useless sex’ (1961)?.
Dat gaat zo.
Ik hou de doden in de gaten en schrijf daarover.
Een paar dagen geleden stierf in Italië de tweederangsacteur Gianfranco D'Angelo (1936 – 2021). Hij was voor twee dingen interessant. Voor zijn acteerwerk in ‘commedia sexy all'italiana’ zoals ‘Biancaneve & Co.’ (1982) en voor zijn bijdragen aan B-films zoals ‘Mondo candido’ (1975); beide in de late jaren zeventig en de vroege jaren tachtig.
Die ‘Mondo candido’ (1975) die ik vermeldde staat trouwens integraal op YouTube.
Die film is een 'shockumentaire', een film in het ‘mondo’ genre, genoemd naar de film ‘Mondo cane’ (1962). Mondo films zijn bioscoopdocumentaires met veel bloot, geweld en andere gratuite sensatieverwekkers. Je mag documentaires hier gerust tussen aanhalingstekens zetten.
Over dat genre - kwam ik vandaag te weten – bestaat een ernstig naslagwerk, ‘Sweet & Savage’ (2006) by Mark Goodall, uitgegeven bij Headpress, een uitgever in de stijl van Creation Books.
En in de biografie van dat werk, staat dat boek van Fallaci, ‘The Useless Sex: Voyage around the Woman’, waarover der Nederlandstalige Wikipediapagina’s weten te zeggen:
‘In 1961 schreef ze het boek ‘De nutteloze sekse’, over de positie van de vrouw in landen als India en Pakistan. In haar ogen "afschuwelijke landen, waar ze de grauwsluier van de vrouwen zou willen wegtrekken".’
Het boek werd niet vertaald in het Nederlands.
Ik zou nog over Fallaci kunnen vertellen dat ik fan van haar ben en waarom.
Maar ik ga dat nu hier niet doen, want hier gaat het tenslotte alleen over seks. Is het niet @Mango-Mouse?
RIP Gianfranco D'Angelo (1936 – 2021)
Gianfranco D'Angelo was an Italian actor and comedian. In Italy known for television variety and comedy shows; outside of Italy for commedia sexy all'italiana such as Biancaneve & Co. (1982) and B-movies such as Mondo candido (1975) in the late 1970s and early 1980s.
Mondo candido (1975) is an interesting product.
It is an Italian film in the acclaimed mondo genre directed by Gualtiero Jacopetti and Franco Prosperi. The film is a liberal adaptation of Voltaire's 1759 novel Candide.
It was partly shot on location at Château de Pierrefonds.
Researching Mondo candido, I find out that there is a book on shockumentaries: Sweet & Savage (2006) by Mark Goodall.
From that book on Mondo candido:
"He skips off back to the castle and we are back where we started on his metaphysical journey, older if not wiser. Although considered a failure, artistically and conceptually, Mondo Candido still enjoys a strange allure. There are still glimpses of the Jacopetti and Prosperi spirit in this unforgettable overblown, Technicolor indulgence."
RIP Dennis Thomas (1951 - 2021)
Dennis Thomas was one of the co-founders of Kool & the Gang.
I'm not clear on how many writing credits he has in the bands's oeuvre; but he did co-write "Jungle Boogie" (1973).
Rood - Rotterdam in de jaren '30
RIP Piera Degli Esposti (1938 – 2021)
Piera Degli Esposti was an Italian actress known for performances in films such as Il Divo (2008). The film The Story of Piera (1983) was based on a book of hers.
https://www.youtube.com/watch?v=ilKKa4IMhUk&t=1s&ab_channel=Simone
"Griet Vandermassen spreekt je tegen: pedofilie is een geaardheid. Het ware goed geweest mocht je je experts met naam hebben genoemd Saskia De Coster. Uit Vandermassen, DS, 12 mei jl: “De meeste pedofielen begaan nooit een seksueel misdrijf. Zij lijden in stilte, beschaamd over hun afwijkende verlangens. Wie Muidhond zag, de bekroonde film van Patrice Toye over een 25-jarige pedofiele jongen, gebaseerd op de roman van Inge Schilperoord, weet hoe diep dat leed kan gaan. Je seksuele geaardheid kies je niet. De oorzaken van de aandoening zijn nog niet helemaal duidelijk, maar onderzoek wijst onder meer op een verstoorde neurologische ontwikkeling. De hersenbedrading van pedofielen loopt mank” ik vind het bovendien onfair Delphine weg te zetten als een aandachtshoer."--JWG commenting on SDC who wrote: "Pedofilie is een perversie (tegenwoordig is de vakterm parafilie) en geen geaardheid."
Sluikpers, sluikstort, sluik-, maar ook sluik haar, Sluikhandel
Othello Zavaroni 1910-1991
Église Saint-Martin de Foucarmont, Foucarmont, France. 1959-63
Maison Marrou, rue Verte à Rouen. [3]
See also
