User:Jahsonic/Sandbox archive 49  

From The Art and Popular Culture Encyclopedia

Related e

Wikipedia Wiktionary Shop Featured: Rhombicuboctahedron by Leonardo da Vinci

Ik weet nog waar ik stond toen ik 17 jaar geleden – in lichte paniek – naar een leerkrachtvriendin belde met de vraag: ‘wat kan je zoal doen die eerste les?’. ‘Iets met hun horoscoop’ suggereerde zij toen.

Intussen doe ik geen kennismakingsgesprekken meer, ik leer hen liever gaandeweg kennen en gebruik daar mijn opdrachten voor. Bij de eerste les neemt iedereen altijd een blad papier en begint te noteren. ‘Het is voor punten’ zeg ik dan, en dat is ook zo.

Bij Engels stel ik dan de vraag: ‘welke vier klanken komen wél in het Engels voor, maar niet in het Nederlands? Wij gebruiken identiek dezelfde lettertekens, hetzelfde alfabet, maar zij maken daar wel andere klanken mee. Welke vier klanken zijn dat?’ Daar het antwoord op vinden duurt zeker een kwartier of meer.

Dan vertel ik hoe mensen klanken maken. Met lucht. Door die te laten wrijven over de tong, de lippen, de tanden en het verhemelte. Door lucht in onze mond op te hopen en weer los te laten met kleine ontploffinkjes. Ik laat zien hoe mijn lippen zich met opgehoopte lucht tuiten, lucht die ik dan loslaat om de ‘p’ te vormen of met bollere mond de ‘b’.

Ik plaats mijn tong achter mijn tanden om daar de lucht zijn weg te versperren en laat die dan met een plof los en vorm een ‘t’.

Ik doe hetzelfde met vooruitgestoken onderkin en gooi een ‘d’ in de klas. De klinkers maak ik met open keel en mond die ik in verschillende posities tot klankkast maak. Zo maken wij samen de klanken alsof we ze terplekke uitvonden. En aansluitend doen zij een kleine uitspraakoefening. Op punten. Het is goed dat ik het hier opschrijf, zo kan ik het onthouden.

Voor de aandachtige leerling die de hele tijd aan het peinzen was over die vier klanken die wél in het Engels bestaan maar niet in Nederlands: dat zijn de ‘ð’ van ‘there’, een klank die je maakt door de tong tussen je tanden te steken en er aan de bovenkant trillend lucht door te duwen. Het is de ‘θ’ van ‘thank you’, waarbij je de tong tussen de tanden steekt en er langs de bovenkant wrijvend lucht doorblaast, deze keer trilt er niets, je stembanden evenmin. Denk aan θerveθa, ‘cerveza’ dus. Je moet ons dan klassikaal bezig zien. Ik doe dan de ð voor en dan mogen ze elk om beurt en dan doen we dat klassikaal, lang aangehouden, uitgerekt als een gigantische bijenzwerm. En ook bij de θ laten we ons gaan, waarbij ik laat zien hoe debiel dat dat er eigenlijk uitziet als je zo’n klank isoleert. Ik vind dat dat het wonder van de taal goed illustreert. Oh ja, de andere twee klanken zijn de ‘r’ op zijn Engels, Chinees en Noord-Nederlands uitgesproken, die je schrijft als een ‘[ɻ]’ en de ‘dʒ’ van ‘job’. Maar het woord ‘job’ komt toch ook in het Nederlands voor meneer? Ja maar wij leenden het van het Engels, het is het enige woord waar in de ‘dʒ’ voorkomt.

Ik heb u zoveel te vertellen maar ik moet wikken en wegen. Hoe persoonlijker ik schrijf hoe interessanter het wordt, maar bij persoonlijke ontboezemingen zijn altijd andere mensen betrokken en verwijzingen naar mij zijn evengoed verwijzingen naar hen. Voorzichtigheid is dus geboden. Tegelijkertijd voel ik het verlangen om steeds meer één te worden: dat er geen meerdere versies van mij meer bestaan, dat ik als een ‘persona’ door het leven kan gaan, dat ik een minimum aan maskers moet dragen.

Het spreekt bovendien voor zich dat sommige van mijn zielenroerselen minder geschikt zijn om te delen dan andere. Ik betreur dat evenveel als ik het begrijp. Ik betreur het omdat ik een grote voorstander ben van het vrijuit spreken, zeggen hoe de dingen zijn, wat binnen de filosofie ‘parrhesia’ heet. Vrij en vrank en zijn, waarbij het leerrijk is op te merken dat het woord ‘vrank’ (frank) met het woord ‘Frans’ (van Frankrijk) etymologisch verbonden is.

Maar ik begrijp ook dat sommige dingen voor altijd in het limbo van de taboesfeer zullen blijven. Dat dat hun natuurlijk habitat is. Die dubbelheid wordt nog het beste geïllustreerd door het dictum van Emil Cioran die zegt dat tussen de eis duidelijk te zijn en het verlangen vaag te blijven, het moeilijk kiezen is. Bovendien is niet alles wat tussen hemel en aarde bestaat, in woorden te vatten.

Ik werd deze week getroffen door nieuws over de schachtenverkoop, een onderdeel van de studentendoop. Voor wie het niet weet, een ‘schacht’ is een eerstejaarsstudent, meer bepaald iemand die zich kandidaat stelt om ‘gedoopt’ te worden, een ontgroeningsritueel te ondergaan. Bij de schachtenverkoop worden dan vrouwelijke studentes per opbod verkocht, als op een slavenmarkt. Men denke aan het zeer suggestieve schilderij ‘Le Marché d'esclaves’ (1867) van de Franse schilder Jean-Léon Gérôme.

Nu heb ik de studentendoop altijd een bijzonder verachtelijk ritueel gevonden en het is mij al overkomen dat ik fietsend door de stad een kolonne schachten (dat woord ‘schachten’ op zich al, hoe afschuwelijk vind ik dat woord niet?) aantrof. Ik stopte en riep hen dan toe:

‘Hallo daar! Niemand verplicht jullie aan deze barbaarse rituelen deel te nemen! Er is geen enkele noodzaak je zo te vernederen! Waarom zouden jullie?! Ga weg. Verlaat dit toneel. Ga gewoon naar huis. Het komt goed, jullie zullen zelf wel op eigen kracht mensen leren kennen.’

Dat riep ik dan. Zonder succes. Niemand staakte die belachelijkheden.

Zelf heb ik uiteraard nooit aan een doop deelgenomen. Waarom zou ik? De vreselijke verhalen die je hoort zijn immers waar. Men beplast elkaar bijvoorbeeld, men doet dat echt. Hij die zich laat beplassen doet dat om ‘ergens bij te horen’. Waar hoor je dan bij? Bij de beplasten natuurlijk. Jeuj. Is het leven niet al vernederend genoeg?

De immer tekort schietende Joël De Ceulaer schreef daar een aantal bespiegelingen over in De Morgen die jammer genoeg ophielden waar het interessant werd. Hij wees terecht op de studentendopen en bijbehorende schachtenverkopen als opstapje naar de gruwelen die de nu dode Sanda Dia waren overkomen. Hij wees er terecht op dat het meelopers- en kuddegedrag dat zowel die schachten als schachtentemmers (nog zo’n woord) tentoonspreiden kan leiden tot andere wantoestanden zoals collaboratie met Duitsers die lustig Joden aangaven en hen in treinen richting concentratiekamp duwden. Hij verzuimde echter te vermelden dat die argeloze wreedheid ingebakken zit in de menselijke soort. Dat als men de studentendopen zal verbieden, die barbaarse rituelen zich naar het ondergrondse zullen verplaatsen. Dat men, ondanks de vermeende verbeteringen die de mensheid reeds heeft ondergaan, steeds maar een haarbreed van de barbarij verwijderd blijft. Dat men, denkend dat men het goede doet, vaak eigenlijk het wreedste doet.

Ten tweede. Hoewel ik het georganiseerde concentratiekamp-spel dat de studentendoop is, echt haat en die dopen als middel om ergens bij te horen verafschuw, gaan op een ander niveau mijn oren toch tuiten bij het woord ‘schachtenverkoop’. Ik ben daar niet alleen in. Want een significant deel van de wereldbevolking ervaart machtsuitwisselingen tijdens het minnespel als een van de allerkrachtigste afrodisiaca. Ooit wilde ik aan dat verschijnsel mijn masterthesis wijden maar toen ik dat plan uit de doeken deed bij prof x en opperde dat ik het onder begeleiding van prof y wilde schrijven, begon die man onbedaarlijk te lachen. Ik heb toen maar van mijn plan afgezien. Een gemiste kans.

Ooit maak ik dat goed en leg ik uit waarom een mens met mijn goestingskes toch minstens twee maskers nodig heeft: een ethisch én een esthetisch.

1. JWG2021 37/52

RIP Pee Wee Ellis (1941 – 2021)

Pee Wee Ellis was an American composer, musician and saxophonist, best-known for being a member of the JB's and for co-writing and writing "Cold Sweat" (1967), "Say It Loud – I'm Black and I'm Proud" (1968) and "The Chicken" (1969).

RIP Melvin Van Peebles (1932 – 2021)

Melvin Van Peebles was an American writer, actor and film director best known for his film Sweet Sweetback's Baadasssss Song (1971).

I would advise against watching that movie since it's historically significant but just not very good.

Instead, I advise to watch Classified X (1998), a film on African-American cinema and the African-American representation in Hollywood.

Tony Belis (1947 - 2021) was an Antwerp artist. He had bit parts in Grijs and De vliegende Hollander 6755-200 Geboren te Antwerpen op 1 juli 1947

Overleden te Mortsel op 17 september 2021

Robert van Ruyssevelt, Luc Tuymans and Stefaan Vermuyten

STIJLISSTILSTAND, De Markten, Brussel

Er is was eens een oude witte hetero.

Hij was een getrouwd man. Een machtig man. Koning van een rijk. Alleenheerser. Wreed.

Op een dag komt zijn broer diep depressief bij hem op bezoek. Zijn vrouw heeft hem bedrogen. Hij vindt troost bij zijn broer. De broer zegt: ‘je hebt iets nodig om je gedachten te verzetten, ga mee met mij op een jachtpartij, we gaan beren schieten.’

‘Nee dat is vriendelijk, maar nee, ik voel me er niet toe in staat. Ga jij maar. Ik blijf hier, ik lees wel wat.’

De broer bleef in het paleis, zwaaide zijn broer uit en ging boven in zijn kamer een boek lezen.

Maar beneden in de paleistuin zag hij plots een geheime tuindeur opengaan en tien potige naakte kerels binnenkomen. En wie ontving hen? De koningin! Ook naakt! Meer moet ik u niet vertellen.

De broer dacht: ‘mijn broer wordt ook bedrogen!’

Toen zijn broer zeven dagen later thuiskwam vertelde hij hem het verhaal.

Eerst was er ongeloof. Dan verdriet. Dan woede. Grote razende woede.

Daarop riep: ‘grootvizier’.

De man kwam. Breng mij mijn vrouw. Sloerie! Slet! Snol! Gij hebt mij bedrogen. De vrouw ontkende niet.

‘Breng mij mijn zwaard.’

Met een houw hakte hij zijn vrouws hoofd eraf.

‘Vanaf vandaag, grootvizier, zult gij mij elke dag een nieuw meisje brengen. Jong. Maagd. Ik zal haar huwen, ik zal met haar slapen, jij zal haar de ochtend erop onthoofden.’

De vizier knikte gehoorzaam.

Dat ging lange tijd goed. De vizier bracht meisjes. De koning sliep met hen, de vizier onthoofdde hen.

Tot op een dag de maagden schaarser en schaarser werden en de grootvizier steeds dieper in de voorsteden opzoek moest naar maagdelijke maagden.

En op een dag gebeurde het ergste, de maagden waren op. In heel het land.

‘Als gij er niet in slaagt mij maagden te brengen, onthoofd ik jou!’

De dochter van de grootvizier hoorde welk zwaard van Damocles haar vader boven het hoofd hing en ze zei: ‘papa laat mij maar gaan naar de koning.’ ‘Geen sprake van’, bulderde de grootvizier. Maar de dochter hield vol en zei, vader, je kent mij ik red me wel.

En ze ging.

Maar voor ze ging, bezocht ze nog even haar zus. Die zou haar wel raad kunnen geven.

En ze ging naar de koning. En de koning deed zijn ding en geeuwde. Hij was al die jonge maagden namelijk een beetje beu geworden en miste stiekem zijn vrouw. Er waren dagen dat hij het betreurde dat hij haar vermoord.

Net toen hij ‘slaapwel meisje’ wilde zeggen, zei zij: ‘koning, zal ik u een verhaaltje vertellen?’ Hij ging net weer opnieuw geeuwen en staakte die geeuw. Hij zag er niet erg slim uit met zijn mond open zo en verveeld zei hij: ‘ja, doe maar.’

En zei vertelde hem een verhaal en ze vertelde het zo dat hij vanaf woord een mee was. Ze was een geboren vertelster en haar zus had haar de beste verhalen aan de hand gedaan.

Hoe spannender het werd hoe wakkerder hij was en hoe meer hij rechtop ging zitten. ‘En toen?’ vroeg hij ongeduldig, toen zij even pauzeerde.

‘Dat,’ lieve koning, vertel ik u! morgen.’

‘Heuh?’

De konging krabde aan zijn oor en zei, ‘morgen?’ maar de laap overmande hem alweer en hij had de ‘n’ nog niet uitgesproken en hij snurkte al.

De volgende morgen herinnerde hij zich het voorval onmiddellijk, hij had namelijk het verhaal gedroomd en toen hij de dochter van de grootvizier in het bed naast hem zag, schudde hij haar wakker.

‘Nee, ik vertel het u vanavond.’

‘Ik kan je laten vermoorden he?’

‘Door mijn eigen vader, ja.’

‘IK doe het he.’

‘Ik weet het.'

Dit bracht de koning in de war en toen de grootvizier in doodsangst binnentrad, zei de koning; ‘ga maar weer.’

De grootvizier was nooit zo gelukkig.

Des avond doet de koning weer zijn ding. Routineus. Als was het een niesbuitje. Hij keek eigenlijk meer uit naar het verhaal en de koning was nog maar klaar met niezen of hij vroeg al, ‘vertel verder!’

En zij vertelde verder. En hij luisterde. Hij hing aan haar lippen. En zij vertelde hem het einde en hij was content. En toen zei zij: ‘zal ik u nog een verhaaltje vertellen?’.

En hij stemde weer toe. En zij stopte weer en zei: ‘de rest, dat vertel ik u morgen.’

En hij protesteerde al niet meer en zei ‘oké’.

En zo ging het nacht na nacht en 1001 nachten en twee zonen verder was de koning zich aan haar gaan hechten en ook veel gelukkiger en hij besloot met haar te trouwen. Er was uiteraard een groot feest; de liefde had gewonnen.

Die oude witte hetero man was niet wit, maar bruin en zijn naam was Koning Shahryar. De dochter heette Scheherazade.

En ze leefden nog lang en gelukkig.

Klaas Verplancke in De Liefhebber

"museum Europa, vol oude mensen die pittoreske ruïnes bewonen"--Alfred Sauvy, L'Europe et sa population cited in Nieuw België

" A main cause of philosophical disease — a one ..." --Ludwig Wittgenstein cited in Logic and Sin in the Writings of Ludwig Wittgenstein (1998) by Philip R. Shields

Erik Oger stierf. Ik leerde hem kennen via Marleen, de dame die de administratie doet bij de UA. Tijdens zijn leven kreeg ik van hem het boek over Derrida. Na zijn dood ging ik naar de bieb van het UA om daar zijn boek De rede en haar monsters te gaan halen, met de bekende Goya The Sleep of Reason Produces Monsters op de cover. Het heeft onder andere het hoofdstuk "Spreken, zwetsen en zwijgen in de Tractatus Logico-Philosophicus van Ludwig Wittgenstein".

RIP Julz Sale (c. 1960 - 2021)

Julz Sale was English singer-songwriter and guitarist known for her work with Delta 5, which released "Mind Your Own Business" (1979).

Vragen dertig kilometer per uur in de bebouwde kom:

• Cathy Berx, voorzitter Vlaams Forum Verkeersveiligheid;
• Dirk Lauwers, expert, lid Vlaams Forum Verkeersveiligheid;
• Dirk Engels, expert, lid Vlaams Forum Verkeersveiligheid;
• Kirsten De Mulder, expert, lid Vlaams Forum Verkeersveiligheid;
• Koen Van Wonterghem, bestuurder Ouders van Verongelukte Kinderen, lid Vlaams Forum Verkeers­veiligheid

"Dat we de lindeboom op het Conscienceplein te danken hebben aan de thans 91 jarige kunstenaar Wybrand Ganzevoort is wellicht weinigen bekend. "Daar ben ik ook echt trots op, dat is mijn beste werk, een boom te hebben geplant in de stad!"

Lees het interview met Ganzevoort 'Belgium is Happening'[1]"

RIP Richard H. Kirk

Richard H. Kirk (1956 – 2021) was an English musician known for his work with Cabaret Voltaire, known for such musical compositions as "Nag Nag Nag" (1979).

Wanneer nemen we racisme ernstig? (21/06/2014, DS) is a letter by Nadia Fadil, Olivia U. Rutazibwa, Naima Charkaoui

The letter was signed by

Kendall Jenner wore the ultimate naked dress to the Met Gala

RIP Sylvano Bussotti (1931 – 2021)

Sylvano Bussotti was an Italian composer and poet (Five Piano Pieces for David Tudor ).

'Five Piano Pieces for David Tudor' (1959) detail of 'sheet music' as found in 'A Thousand Plateaus' (1980).

In 2021, Hangar (Art center in Ixelles) was delighted to present the first retrospective in Belgium of the English photographer, Martin Parr.

Peter Verlinden werd gehackt met Pegasus software.

Het paradijs, beter leven, dat is wat migranten en ook altijd krijgen.

Gedraaide boom van Delvoye op Pass2021.

"toen ze al lang in hun eigen huis woonden en de kleinkinderen enkel aan de achternaam als ‘Italiaans’ herkenbaar waren"--Nieuw België , p. 92

RIP Clive Sinclair (1940 – 2021)

Clive Sinclair was an English entrepreneur and inventor.

He invented the first really cheap computer (ZX80) and one of the very first mass-produced electrical vehicles (Sinclair C5).

Wat gebeurt er als je een actrice laat dansen? Choreograaf Jérôme Bel ontwikkelde voor Jolente De Keersmaeker Dans voor actrice, een voorstelling waarin de actrice haar verbeeldingskracht loslaat op rollen uit het hedendaagse dansrepertoire. Schrijfster Isabelle Rossaert neemt haar lezers mee op cruise in haar verhalenbundel 'En dit zal zo voorbij zijn'. Ook Christophe Vekeman brengt verhalen mee: 'Visioen van de wereld en andere verhalen' van de Amerikaanse grootmeester John Cheever.

Hallo Tom, ik ben je boek aan het lezen en vond een klein foutje, ik geeft het je even mee: "25 jaar wegwerparbeiders. Het Belgisch immigratiegebied na 1945" staat er bij het boek van Martens, 'immigratiegebied ' moet 'immigratiebeleid' zijn denk ik.

Maar goed, van al die miserie val je wel af. Gisteren ging ik met K. naar Pass2021. Een heerlijke dag. Ik maalde de hele tijd over wat ik schrijven zou en vond mijn onderwerp toch. SM. Maar dan zo omfloerst mogelijk. Openbaar maar toch geheim. Ik kan niet terugkrabbelen. Ik moet de waarheid zeggen of stoppen. Maar omfloersen mag. Deze week ging het over Jan Fabre, binnenmonds moeten lachten met Kamagurka’s commentaar op de verwijdering van Fabres beeld boven op het dak van De Singel, zijn titel? ‘De man die de vochtplekken in de kelder mat’. En dan was er Bart Peeters die ervan langs kreeg omwille van zijn liedje ‘Wat mag er nog wel?’. En toen was het in de media plots over schachtenverkopen en toen zei ik in de leraarskamer dat ik dat wel geil vond. Ik toonde mij die week wel van mijn beste kant en uitte allerlei sociale wenselijkheidjes. Ik gaf een hartje aan een foto van de vriend van Caroline, mijn ex-vrouw, maar dat meende ik ook. Al wat haar gelukkig maakte, maakt mij ook gelukkig. Dat is liefde. Trouwens, toen we dien avond met ons drieën naar huis reden (Bonnie, Caroline en ik), de avond van de 17de september 2021, dat was een van de mooiste momenten van de laatste weken, wat een gevoel van geborgenheid.

Charlotte Van den Broeck, schreef over de japanse duizendknoop, gebruikte zij de uitdrukking ‘lapidaire zin’? (kort en kernachtig staat als verklaring voor lapidaire in mijn Van Dale ) Nee, het was iemand anders, die de volledige uitgave van het werk van Hermans becommentarieerde en verwees naar de zin ‘Want niet ikzelf ben het, maar het is de loop der dingen die mijn leven regeert’ uit Herinneringen van een engelbewaarder. Ik vind, denk ik terwijl ik notities neem van wat me treft in de krant, dat ik tegenwoordig iets te zeggen heb, WF Hermans moet ooit gezegd hebben dat er in Dachau ook soms gelachen werd, dat meldt Christophe Van Gerrewey in dat stuk. Als men over seks spreekt en men verzuimt de voorkeur tot machtsuitwisseling te vermelden, vertelt men maar de helft van het verhaal der menselijke seksualiteit. Wat JDC in De Morgen dan ook niet begrijpt is dat studentendopen en bdsm zoveel meer over het leven vertelt dan dat het over de zaak Sanda Dia zou zeggen. Nee, SM gaat au fond over het volgende, de meeste mensen zijn slaven maar zijn zich niet van hun slaaf zijn bewust. En zelfs als ze meester zijn, dan zijn ze daar slaaf van. Daarover gaat het volgens John Gray als hij spreekt over barbarij. Daarover gaat het ook bij ‘Masochism in modern man’, daarover gaat het ook bij Gustave Le Bon maar zeker niet met zoveel woorden.

Dan lees ik nog dat de Taliban een Ministerie van Deugd gaan oprichten, dat heette vroeger Ministerie van Vrouwenzaken. En dan, als afsluiter van de dag, vind ik een artikel over hardcore bdsm en het Belgische wetboek, waarin Sofie Royer (maakt samen met Renaud Vercaemst Tussenderegels) en Jogchum Vrielink en waarin men zegt dat men slechts in drie gevallen zichzelf schade mag berokkenen: euthanasie, gevechtssport, en chirurgische ingrepen.

En dan, als allerlaatste is er de Expo Hahaha. The Humor of Art by ING center in Kanal.

Weggegooid uit 37/52

Het ziet ernaar uit dat het een van de laatste mooie dagen van het jaar wordt voor we weer door de winterdonkerte opgeslokt zullen worden.

Ik haalde mijn inspiratie om met deze columns te beginnen bij Nele Van den Broeck en Julie Cafmeyer, zij gaven hun ziel bloot in DM en DS. Ik vraag mij af hoe hun naasten met hun confidenties omgaan. Zij zijn immers in hun ontboezemingen en onthullingen veel verder gegaan en kunnen bovendien door hun jonge leeftijd moeilijker omfloersen over wie zij het hebben. Als ik zeg dat ooit een vrouw tegen mij zei, ‘ik begrijp niet waarom die zangeres zelfmoord pleegde; moest jij zelfmoord plegen, dan dat zou ik nog begrijpen’, dan weet niemand over wie ik het heb. Gelukkig maar.

Naast mijn persoonlijke besonjes, die me zagen informeren naar extra uren in het onderwijs en opleidingen speltheater, podiumkunsten en storytelling, en een podium om mezelf voor een publiek uit te drukken, werd ik ook in het bijzonder getroffen door een episode in de geschiedenis van de beroeringen van de media: de studentendoop en in het bijzonder de schachtenverkoop.

Dat de mens uit krom hout gemaakt is en dat daar weinig recht van te maken valt, zei ik al eerder. Nergens toont zich dat beter dan in liefdesrelaties.

Al vrij snel kwam ik erachter dat je naaste omgeving het niet erg apprecieert dat je je zielenroerselen aan de wereld kenbaar maakt. Achteraf gezien begrijp ik dat wel. Nochtans vond ik het wel verwonderlijk dat mijn grootste bezwarenmaker ervan zei dat als je dat in een boek of in de gazet doet, dat dat wel nog oké is, maar toch niet op Facebook? Of all places? Verontwaardiging was mijn deel.

Bon, ik ben een pad ingeslagen waarop ik dingen van mezelf deel die iets zeggen over mij en mijn zijn, een dunne koord.

Ik doe het ook voor mijn nageslacht, mijn kinderen het huis uit, zijn het toch allemaal ook wel stukjes voor hen. Om hen een inkijk in mijn psyche te geven en voor een en ander vast te leggen voor het nageslacht.

In de leraarskamer zaten een aantal jonge collega’s af te geven op social media, dat ze daar niks van zichzelf delen, dat dat daar allemaal zo fake is, dat als ze iets kenbaar willen maken dat ze dat dan wel face to face zullen zeggen. Ik luisterde stil maar sprong plots recht en zei: ‘alsof alles in het echte leven dan echt zo echt is zeker?’. Ja toch?

Tegelijkertijd weet ik van sommige van die collega’s dat ze niet lever doen dan naar programma’s kijken als Temptation Island, The Sky is the Limit, De Verhulsten, waar zij de voyeur zijn van verregaand exhibitionisme (ook een beetje fake misschien?).

Goed, ieder zijn goesting.

Terug naar het kromme hout. Terug naar Nele en Julie. Die vertelden vaak over hun liefdesleven. Het laatste jaar was een jaar waarin ik streed tegen de eenzaamheid. Het was ook een jaar waarin ik moest herstellen van een gebroken relatie en een gekwetst ego. In lockdown-tijden was dat niet gemakkelijk. Ik had ervoor gekozen om in dit geval het verleden te begraven in de hoop dat het toen volledig zou verdwijnen, dat is mij in het verleden nog al eens gelukt met een vrouw die zich liet kenmerken doordat ze ooit bij het overlijden van Yasmine gezegd had.

Toen Yasmine uit het leven stapte, was ik samen met een vrouw die zei: ‘ik begrijp niet waarom iemand zoals Yasmine zelfmoord zou plegen. Moest jij dat doen, zou ik het wel begrijpen.’ De logica was dat Yasmine succesvol was en een goedgevuld artistiek leven had. Ik had dat niet.

Er werd terug contact opgenomen, geheel modern per sms, en in die lange conversatie, die eerst bitsig begon, maar daarna via een vreemde bocht vrij liefelijk eindigde is het me gedaagd dat sommige vrouwen wel als prinsesje willen behandeld worden maar het hun man niet gunnen zich koning te voelen. Ik ga verder sluipen door het struikgewas der liefde, deze keer niet de melige liefde die zich in de smeuling laat voelen, maar de passie, die zich uit in de brand.

Ook dit gooide ik weg:

Als er niet staat, “overleed aan een slepende ziekte”, en iemand is nog geen 70, dan kan je er bijna zeker van zijn dat het om zelfmoord gaat.

Stefaan Fernande pleegde zelfmoord en daar wordt tegenwoordig geheimzinnig over gedaan. De man schreef duizend nummers lees ik. Maar voor mij schreef hij er maar een.

Dat was “Porselein” in 1997. Yasmine vertolkte het. Zij pleegde zelfmoord in 2009.

Dat bedroefde mij. De vrouw waar ik toen mee samen was, een beetje een ongevoelig type bij wijlen zei toen tegen me, ik kan niet begrijpen dat zo iemand zelfmoord pleegt. Hoe bedoel je, vroeg ik. Moest iemand als jij zelfmoord plegen, dat zou ik nog wel begrijpen.

De eerste zelfmoord in mijn leven was van een jeugdvriend. Toen we zeventien waren liftten we samen door Frankrijk. Hij bleef zitten in het laatste middelbaar. We verloren contact. Hij kwam terecht in een instelling. Toen hij twintig eenentwintig was pleegde hij zelfmoord. Ik geloof dat het onder een trein was. De Britse kunstenaar Tracey Emin maakte ooit een kunstwerk met de titel ‘Everyone I Have Ever Slept With 1963–1995’. Naar aanleiding daarvan compileerde ik een lijst met iedereen die ik persoonlijk gekend had en zich van kant had gemaakt.

Ik kwam op 12. Dat was in 2014. Ik geloof niet dat er ondertussen iemand bijgekomen is.

En ook dit:

Er resten mij nog 23,9 jaar. Volgens de statistieken dan toch.

Proberen mijn gedachten zo helder mogelijk uit te spinnen en mensen mee te trekken in mijn verhaal.

In 2018 ging ik in de politiek.

JWG 37/652

"Fada Mohammad" "Zaki Anwari" are two of the men who fell from the American plane at the Fall of Kabul. The Taliban also destroyed a Mongol fort at Girishk. Op de processen in Parijs zegt onze Molenbeekse Salah: "dit is de authentieke islam", maar ook, "het was niet persoonlijk." Ik zag een foto van Chinese staatsleiders met gebalde communistische vuist. Stijn Sieckelinck is hier komen praten over praten in de klas, geen taboe uit de weg te gaan, ook Paty niet en de Mohammed cartoons? Stijn Sieckelinck en Amy-Jane Gielen schreven hierover "Veerkracht bevorderen bij opgroeiende jongeren". Zemour, van zijn kant schreef, La France n'a pas dit sont dernier mot]], met op de eerste pagina een dikke taalfout. Hij verrechtst het hele presidentsverkiezingendebat, wordt gezegd. Geert Van der Speeten (de Danny Ilegems van De Standaard), schrijft over Stefaan Vermuyten. Ali Wong.

Omers zus zegt

Ik zeg maar zo
Ik zeg maar niks
Dat zeg ik

Filip Van Ongevalle over Alloo.

The Breaking of Nations Robert Cooper

Tegenwind (2021)

Benhaddou wordt blijkbaar zielenverkoper genoemd en verwersterde imam.

Azabar en Thijssen doen exit polls met moslims en vinden er velen heel erg betrokken.

Het standbeeld van Modeste Testas is besmeurd.

Broodthaers in Wiels.

Er is een film Worth (film)

Yves Petry schrijft een stuk getiteld "IX/XI" in DS en vergelijkt de toestand van de Vlaamse literatuur met de vrouw onder de Taliban.

Tom Daems schrijft contra Walter Damen die net zoals ik vind dat het Abdeslam proces beter achter gesloten deuren zou gevoerd worden, net zoals dat van Breivik.

in God's name

"We zijn allen Amerikanen" schreef Mia Doornaert op 10 september 2002

Merci. Knap. Ik was in die tijd nog niet vertrouwd met uw gedachtengoed, ik vrees dat u zelfs nog niet op mijn radar was verschenen. Ik heb onlangs voor mezelf uitgeschreven hoe ik van eerder links naar eerder rechts evolueerde. Ik moet vaak denken aan het adagium dat wie op zijn twintigste geen hart heeft, geen hart heeft, en op zijn vijftigste niet rechts, geen verstand. Heeft u die evolutie ook doorgemaakt.

The Fluid Force of Love Jan Fabre voor de 2021 editie van Charleroi Danses werd gecanceld, voornamelijk omdat er geruchten opgevangen werden dat men ging samenspannen om alle tickets op te kopen en dan niet te komen opdagen, waardoor de acteurs voor lege zalen zouden moeten spelen.

"When, days after September 11 2001, our gaze was transfixed by the images of the plane hitting one of the WTC towers, all of us were forced to experience what the "compulsion to repeat" and jouissance are beyond the pleasure principle: we wanted to see it again and again, the same shots were repeated ad nauseam, and the uncanny satisfaction we got from it was jouissance at its purest."

"Toen onze blik, nog dagen na 11 september 2001, in de ban werd gehouden door beelden van het vliegtuig dat een van de torens treft, waren we allen gedwongen te ondervinden wat herhalingsdwang en jouissance voorbij het lustprincipe zijn: we wilden het telkens weer zien, dezelfde beelden werden ad nauseam herhaald, en de ongemakkelijke bevrediging die het schonk was pure jouissance."--Slavoj Zizek, Welcome to the Desert of the Real! (2005).

Charles Vanderhaegen verdedigt het Vlaams als taal, niet als dialect.

"Toen Yasmine uit het leven stapte, was ik samen met een vrouw die zei: ‘ik begrijp niet waarom iemand zoals Yasmin zelfmoord zou plegen. Moest jij dat doen, zou ik het wel begrijpen.’ De logica was dat Yasmine succesvol was en een goedgevuld artistiek leven had. Ik had dat niet."--JWG

Ik belde onlangs nog een vriendin om te vragen hoe Stéphane van Parijs nu weer aan zijn einde gekomen was, ‘was het nu zelfmoord of een overdosis’, vroeg ik en laconiek en zonder aarzelen antwoordde zij: ‘hij schoot zich een kogel door het hoofd’, dat is ook exact wat iemand anders op mijn lijst deed.

Als iemand zelfmoord pleegt is de eerste vraag die iedereen zich stelt: waarom? Waarom heeft hij/zij dat gedaan? En al te vaak wordt er dan een eenvoudig antwoord op gegeven: omdat hij liefdesverdriet had, omdat ze gepest werd, omdat hij een onverwerkt trauma had... Prof. Gwendolyn Portzky laat zien dat het antwoord nooit zo eenvoudig is.

In een reeks van interviews in de afgelopen jaren had ze het ook soms over de Vlaamse aard.

Over mijn gevoelens bij het live aanschouwen van 9/11 in 2001.

Ik beschreef mijn gevoelens bij het zien van de 9/11 aanvallen in een stuk enige jaren geleden, maar toen bediende ik me van de woorden van een 17de eeuwse schrijver die de Alpen overstak op weg naar Rome en daarvan verslag uitbracht met een mengeling van opwinding en afgrijzen. Wat, ‘bediende’ ik me van die woorden? Nee, ik verstopte me erachter omdat ik niet dorst uitdrukking te geven aan de ongrijpbare gevoelens die mij toen doorspoelden. Het waren gevoelens van intens uitgelatenheid. Ik denk zelfs dat het woord vreugde op zijn plaats was. Ik was blij dat de Verenigde Staten eindelijk een koekje van eigen deeg kreeg. Was het laf om niet mijn eigen woorden te gebruiken? Nee dat denk ik niet. Is het overmoedig om dat nu wel te doen? Misschien. Maar ik ben op een punt dat het me niet meer schelen kan.

Over mijn jeugdvriend Jean-Marc (12/9/21).

Mijn jeugdvriend Jean-Marc Goossens van het middelbaar gooide zich, als ik me goed herinner, onder een trein. Omdat leven voor mij altijd wel enigszins overleven is geweest (ik heb toch wel wat meegemaakt), had ik toen al geen contact meer met hem. Ik hou ervan als mensen raar zijn, maar als ze echt gek gaan doen, dan neem ik afscheid. Dat was ook zo met hem. In het laatste jaar was hij blijven zitten en ik hoorde toen verhalen dat hij bij een mondeling wild op een deur was beginnen schoppen, en wij hadden toen al eigenlijk geen contact meer omdat wij bij een reis – wij trokken samen liftend door Frankrijk op het einde van het vijfde middelbaar – ruzie hadden gekregen. Het was ook een heel rare reis. Op een gegeven moment sliepen wij op een strand in Frankrijk, was het La Ciotat? Ik had daar een zonneslag gekregen en hij ried mij aan om zeewater te drinken. De volgende dag werd ik per ambulance afgevoerd. In het ziekenhuis heeft men mij toen diets gemaakt dat men niet kan overleven op jam en stokbrood alleen. Ik was ondervoed en oververmoeid en heb toen aan een sonde gelegen. Toen wij samen terug naar huis liftten kregen wij nog ruzie of de harde wind die er woei nu een mistral was ja of nee. Punt van discussie was de richting van waaruit hij kwam. Landwind, mistral, zeewind, geen mistral. Of omgekeerd. U kent dat, het soort ruzies die symptomatisch zijn maar niks zeggen over de oorzaken van de ruzie.

Over mijn jeugdvriend Stéphane (12/9/21).

En over Stéphane van Parijs moet ik het volgende nog kwijt. Wij waren jong. Wij leerden een Parijzenaar en zijn maat kennen, ik weet al niet meer waar. Wij werkten samen bij roepzaal Leys op de Kipdorpvest 46. Een roepzaal is een veilinghuis. Wij sjouwden daar met meubelen. Stéphane logeerde bij ons als hij in Antwerpen was. Hij heette Bouvet met zijn achternaam. Ergens rond 1987 deed ik mijn legerdienst in Duitsland. Acht maand, denk ik, want in België waren dat er tien. Ik moest er chauffeur worden maar slaagde niet voor mijn theoretisch examen dus ik was er niets. Ik was er vooral opstandig. En op een dag, ik ben op manoeuvre en ik zit in een vreemde kazerne en ik lees de Gazet van Antwerpen en daar staat een artikel, een klein artikeltje, zo aan de zijkant: “Bestormingstraat 44. Stéphane Bouvet. Appartement afgebrand.” Ik schrik recht uit mijn stoel. Dat is mijn appartement. Dat is mijn vriend. Ik loop naar de overste en ik meld hem dat en ik zeg, ik moet naar huis, en hij zegt, dat mag niet. ‘Als het dringend geweest was, dan hadden ze je wel gebeld.’ Dat was in de tijd voor er GSMs waren. Een schande, vind ik dat tot op vandaag. Stéphane was met brandende sigaret in slaap in bed gevallen en mijn broer had hem gevonden, hand verbrand, of arm verbrand. Hij had hem naar het ziekenhuis gebracht maar het vuur was blijven smeulen. En het appartement had vuur gevat. Gelukkig woonden wij naast de brandweer maar door de waterschade was het toch zo goed als een total loss. Gelukkig had ons moeder zonder ons medeweten ons appartement verzekerd en trokken wij beide tweehonderdduizend frank. Met dat geld ben ik naar China vertrokken.

Le 23 août 2021, le pape François accepte sa démission «pour raisons personnelles». Il s'avère que Xavier Novell a noué des relations sentimentales avec Silvia Caballol, psychologue et autrice de romans érotiques et sataniques (Trilogía Amnesia, El Infierno en la Lujuria de Gabriel)3,1.

Hoe ik rechtser werd (12/9/21).

Ik heb de laatste tien jaar wel een kleine evolutie doorgemaakt in mijn politieke denken. Ik vermoed net omdat ik voor het eerst écht nadacht over politiek. En het begin van dat denken situeert zich bij 9/11. Een ander bij een feit. In 2015 kocht ik een appartement voor mezelf. Niet dat ik dat nooit eerder had gedaan, maar ik dacht er voor het eerst bij na. Toen ik het eerder deed, was dat eigenlijk meer vanuit de optiek, iedereen koopt iets, waarom ik niet? Ik kocht zonder veel na te denken. Ik ging toen nog door het leven alsof het een schouwtoneel was.

Nu kocht ik uit angst voor mijn oude dag. Wat er van mij worden zou, ik die nooit veel om de wereld gegeven had, als ik geen eigendom zou hebben, met steeds stijgende huurprijzen en op een bepaald moment stagnerende inkomsten. Kopen dus, dacht ik. En dat deed ik. Een klein geriefelijk appartement werd het mijne.

En dus, waar ik vroeger nog kon zeggen, en ook vaak zegde, onder andere toen de rellen uitbraken in 2011 in de voorsteden van Londen, dat bezit eigenlijk diefstal was en ik daar Rousseau bij citeerde en ook Proudhon, was ik nu zelf een bezitter en dus ook een dief. Dat doet wat met een mens.

Dus dat is een. Bezitter worden.

Twee. Je verdiepen in politieke filosofie. Ik denk dat dat vlak na 9/11 begon. Of 9/11 was de aanleiding om voor het eerst na te denken over politieke filosofie. Ik was opgegroeid in een milieu waar links zijn vanzelfsprekend is: een ASO-school, richting moderne talen, in dat trieste Sint-Niklaas, het enige rechtste gedachtegoed dat ik daar aantrof was een beetje Nietzsche, die mij onmiddellijk, dat moet ik wel zeggen, triggerde. Wat maakte Nietzsche rechts? Met rechts bedoel ik dan, noties van eigen verantwoordelijkheid, het roer over je eigen leven voeren, en natuurlijk het concept van de übermensch als inspiratie voor de nazi’s. Ook later, toen ik studeerde, na Zwarte Zondag, weet ik de oververtegenwoordiging van de Marokkanen in onze gevangenissen aan hun economisch precaire situatie, die een rechtstreeks gevolg was van het racisme van de Vlaming. Ik was 26 op Zwarte Zondag in 1991 en ik ging in die tijd nooit stemmen. Dus toen tien jaar later de Twin Towers van de VS platgebombardeerd werden, dacht ik, vol van vreugde, aha, Amerika krijgt eindelijk een koekje van eigen deeg. Ik weet niet of ik dat in 2011 nog steeds dacht. In 2015 werden 12 Charlie Hebdo-ers vermoord en toen dacht ik het al niet meer, dat weet ik wel nog heel precies. Mijn vader was Charlie Hebdo fan. Hij was een grote fan van ‘oneerbiedigheid’, van de typisch westerse gewoonte van met alles en nog wat te moeten kunnen lachen, een traditie die ontstond bij het bestrijden van het katholicisme.

Vanaf toen ben ik mij in de islam beginnen verdiepen, en in het Westen, en ook in de ‘strijd’ waarin die twee verwikkeld zijn. Enfin, strijd. Wat wil dat zeggen strijd? Ik werd mij ideologisch bewust. Het was alsof ik altijd als een vis in het water had geleefd en Charlie Hebdo haalde mij uit dat water en de verwezenlijkingen van het Westen die mij altijd als vanzelfsprekend hadden toegeschenen en waarvan ik dacht dat ze heel de wereld zouden veroveren, waren dat plots niet meer. Ik zag het Westen met verse ogen, en waar ik voordien vooral zag wat er fout was, zag ik vanaf toen eerder wat er goed aan was. Na Charlie Hebdo kwam Bataclan, na Bataclan kwam Paty. Elk incident maakte mij wat zekerder van mijn standpunt. Er was ook Breivik en Christchurch. In retrospect was er Theo van Gogh en Pim Fortuyn. En de hele tijd door ging het vooral over de hoofddoek als bliksemafleider, symptoom én essentie.

En langzamerhand werd ik ‘rechtser’. Rechtser voor de buitenwereld, objectiever voor mezelf. Ik kreeg dus minder sympathie voor communistische ideeën, minder geduld met autocratische regimes zoals China, Rusland en even weinig geduld met theocratische regimes zoals de islam en Polen.

Sasha Van der Speeten schrijft een oké artikel over gay hip hop in DM van 11/9.

‘Niet Bin Laden heeft de wereld veranderd, dat deden wij’ --Chams Eddine Zaougui

Zaterdag 11 september 2021

En Koen Kennis zegt "vervoermaatschappijen zijn de nagels aan mijn doodskist". Lap. Dat weten we dan ook weeral.

Koen Kennis neemt geen ontslag na verkeersongeval 24 augustus 2021 waarbij twee zusjes om het leven kwamen in Lange Leemstraat in Antwerpen.

G. (9) en L. (1,5) died on the corner of the Lange Leemstraat and the Sint-Vincentiusstraat

Willem Frederik Hermans en Ludwig Wittgenstein Koen Vermeiren – 1986 (1ste druk)

Ik vond een ander woord voor uit het leven stappen, er een einde aan maken, de hand aan jezelf slaan, zelfmoord plegen, zich van het leven benemen of beroven, maar ik vergat het op te schrijven en nu ben ik het kwijt.

Laila Achichi

Douglas de Coninck heeft kritiek op de lengte van de processen in Parijs, zie "Dit proces is voor Salah Abdeslam, en dus ook voor IS, het grootste podium ooit"

Men had dat proces, net als dat van Breivik, achter gesloten deuren moeten houden.

"My two cents on the current riots: "De ware grondlegger van de burgerlijke maatschappij was hij die als eerste een stuk grond omheinde, zich verstoutte te zeggen 'Dit is van mij', en onnozelaars trof die hem geloofden." --Rousseau over eigendom. Rousseau ging nog niet zover als Pierre-Joseph Proudhon die in 1840 stelde: "bezit is diefstal."" --Jan-Willem Geerinck, August 2011, 11

Ik droomde dat ik me verdedigen moest tegen een groep guerrillastrijders. Wij waren met twee en beschikten over staafvormige geweren. We vermoordden de eerste lading (een vijftal) en twee lagen op de grond. We wisten dat er een tweede lading aankwam. Ondertussen zaten de twee neergeschoten vijanden in dozen met de afmeting van A2 papier. Ik besloot te kijken of ze wel echt dood waren en meende te merken dat een nog ademde. Mijn maat gaf mij een nieuwe ronde munitie en ik laadde de staaf en schoot in de doos. Er verscheen een rode vlek maar ik vermoedde dat ik enkel de maag geraakt had. Wij waren bang dat die man geluid zou beginnen maken, dus ik schoot nogmaals en mikte nu op het hoofd, wat niet zo gemakkelijk was omdat de man eigenlijk de afmetingen had aangenomen van een opgevouwen herenhemd. Deze keer trof ik wel doel en ik zag dat bruine hemd hijgend aan zijn doodstrijd beginnen. Toen werd ik wakker.

Het was een passende droom want tijdens het inslapen bevond ik me middenin de niet zo zachtmoedige gedachtewereld van Willem Frederik Hermans.

De gemiddelde intellectueel kon afgelopen week niet aan Hermans ontsnappen. Niet als hij voorbij de etalage van De groene waterman liep, niet als hij Klara aanzette en evenmin als hij de pagina’s van De Morgen opensloeg. Ik zag dat graag gebeuren want ik ben fan sinds mijn puberjaren, sinds mijn broer op een dag kwam aanzetten met ‘Mandarijnen op zwavelzuur’ – geleend uit de bibliotheek van ons trieste Sint-Niklaas. Wij besloten toen samen fan te worden. Het is handig dat als puber te besluiten want dan kan je vanaf dan overige literatoren lekker links laten liggen. Dan hoef je je nooit meer bezig te houden met Reve en nog minder met Mulisch en al helemaal niet met de nóg mindere goden. Sinds toen was Hermans altijd op de achtergrond aanwezig en in gesprekken die over literatuur gingen, zei ik hooghartig: ‘in het Nederlands lees ik enkel Hermans’.

Het zou nog enige jaren duren eer ik 'Het sadistische universum' (1964) kocht en toen viel mijn mond pas echt open. Hermans zag Markies de Sade als voorloper én synthese van Nietzsche en Freud, hij duidde Wittgenstein en doceerde over de aard van de roman en de noodzaak van antipathieke romanpersonages.

Noch de pagina’s van DM, noch het puberale gehakkel op Klara, noch de boekjes in De groene waterman deden afgelopen week recht aan de wereld van Hermans. Hermans lezen is een duik nemen in een konijnenhol dat naar de waarheid leidt. Hard en onwenselijk. Negeer dat Klaraproduct, negeer Verhofstadt, koop dat boek niet. Doe dit. Ga naar YouTube. Tik ‘Ik verlang naar niets dat voorbij is terug’ en kijk naar de Hermans documentaire die Erik Lieshout in 1989 maakte.

Daar hoor je:

"Alleen dan is het voor een schrijver de moeite waard geschreven te hebben, als hij de zekerheid heeft hardop uit te spreken wat zijn publiek wel heeft geweten maar altijd heeft verzwegen; wat het gedroomd heeft, maar bij het ontwaken verdrongen."

Voilà. Dat weet u dan ook weer.

1. JWG2021 35/52

Jan-Willem Geerinck noemt zichzelf encyclopedist. Zijn column verschijnt wekelijks op zondag.

See also

• User:Jahsonic/Sandbox archives