Frans Ruiter  

"Je zou Hermans heel goed kunnen karakteriseren als een auteur van ‘De Menselijke Ontmoeting’, en mutatis mutandis van de gift. Het fenomeen van gift-uitwisseling is, zoals we gezien hebben, immers niks meer en minder dan het drama van de ontmoeting met de onbekende en onbeheersbare ander, met alle risico’s die daar bij horen. De gift behelst ‘the extension of the self into the core of the other and the other in the core of the self’, zoals Hénaff (2010: 127) het mooi formuleert. In het leeuwendeel van Hermans’ verhalen loopt dat ‘extensie-proces’, om het zachtjes uit te drukken, allerminst soepeltjes. In ‘Het grote medelijden’ laat Richard Simmillion daar geen twijfel over bestaan: ‘Iemand te ontmoeten kost mij een verschrikkelijk inspanning. Als ik niet wist dat het noodzakelijk schijnt te zijn van tijd tot tijd iemand te ontmoeten, zou ik er niet toe overgaan’ (Hermans 1969: 174). En bij een ontmoeting denkt hij dan voornamelijk: ‘Hoe kom ik van hem af? Hoe kom ik in godsnaam van hem af?’(ibid.; cursivering wfh). Het problematische van de relatie met de ander is bij al Hermans’ protagonisten allesoverheersend: het gefnuikte verlangen om erkenning, het wantrouwen, de angst ook voor de ander."--Frans Ruiter, Kleine meditatie over een ‘cadeau d’une merde’, ‘Het grote medelijden’ van Willem Frederik Hermans