User:Jahsonic/Sandbox archive 52
From The Art and Popular Culture Encyclopedia
|
Related e |
|
Featured: |
| << previous | next >> | |
|---|---|---|
Vrouwen die ’s ochtends aan de voordeur afscheid van hun kinderen nemen, op blote voeten met pyjamabroek aan, ik vind dat ongelofelijk sexy. Ik zie dan nog die bedwarmte helemaal in dat lijf zitten; ik voel de gemakkelijke bereikbaarheid van heel die naaktheid; en de welwillendheid jegens hun kroost, ontroert me.
Dat denk ik als ik ‘s ochtends vroeg door suburbia fiets op weg naar mijn werk, ik geef toe, vandaag nog monomaniakaler dan anders, zelfs een beetje bezeten zou je kunnen zeggen.
Ook ik ben dan nog helemaal doordrongen van mijn eigen nestwarmte, ook ik kom pas uit bed.
Ik zie overal vrouwen van hun kinderen afscheid nemen: met pantoffels, zonder pantoffels, met van die hele korte sokjes of op blote voeten. Ik zie pyjamabroeken en nachtponnen, zelfs krulspelden. Er valt nergens een man te bespeuren, die zijn vast allemaal al naar hun werk, of ze fietsen door andere wijken waar ook zij weer fantaseren over warme vrouwenlijven, alle lijven welkom als het maar hun eigen lijf niet is.
Wie was het alweer die zei dat vrouwen vies zijn van alle mannen, behalve de hunne en mannen gek op alle vrouwen, behalve hun eigen vrouw? Oh wrede wereld, dat waart gijzelf J.-W.
Ik fiets verder, doelloos nu, in cirkels. Ik herken een deur waar net nog een vrouw heel innig van haar kinderen afscheid nam, en ik herinner me die vrouw, niet bijzonder knap maar magnetisch aantrekkelijk.
Ik stop, parkeer mijn fiets en bel aan. Het duurt even voor ze opendoet. Vast achterin aan het swifferen, denk ik, of de kattenbak aan het leegmaken, dat kan ook. Prozaïsche gedachten die helaas de hond in mij niet tot bedaren kunnen brengen. Eindelijk doet ze open. Het is de vrouw met de krulspelden. Ik vertel haar mijn fantasie over vrouwen die ’s ochtends volledig gehuld in nestwarmte afscheid van hun kinderen nemen.
Ze zegt: ‘ik ben blind maar u heeft een mooie stem, komt u maar binnen.’
Ik zeg haar dat ik wel verwacht van haar nestwarmte te kunnen genieten en ze herhaalt: ‘u heeft een mooie stem, komt u maar binnen.’ Als ik de woonkamer betreed, begint de zon plots te schijnen en de planten in haar tuin komen terug in weelderige bloei, alsof de zomer herbegint. De vrouw doet haar krulspelden uit en wondermooie blonde haren komen tevoorschijn. Ze zegt nogmaals hoe mooi ze mijn stem vindt.
We besluiten onze tijd te nemen. ‘De kinderen komen pas terug om zes uur,’ zegt ze.
We praten en praten en praten, maar hoe meer we praten, hoe minder we elkaar lijken te begrijpen. De oorspronkelijke aantrekkingskracht – zij voor mijn stem en ik voor haar warmte en later voor haar blonde lokken – smelt als sneeuw voor de zon. Er vallen stiltes.
Ook de zon verdwijnt en de planten in de tuin verdorren opnieuw.
Een uur later nemen we afscheid met een smoesje. Het is duidelijk dat we elkaar nooit meer zullen zien.
Er gebeurde niets en alle nestwarmte verdween. Alleen de kou bleef.
- JWG2021 47/52
Jan-Willem Geerinck noemt zichzelf encyclopedist. Zijn column verschijnt wekelijks op zondag.
RIP bell hooks (1952 - 2021)
bell hooks was an American author and social activist, working in intersectionality of race, capitalism, and gender.
She is perhaps best known for Ain’t I a Woman?: Black Women and Feminism (1981).
I first came into contact with her work by way of Angry Women (1991), a book in the RE/Search series.
She also wrote on Paris Is Burning (1990) with a vocabulary typical of her corpus:
- "Within white supremacist, capitalist patriarchy the experience of men dressing as women, appearing in drag, has always been regarded by the dominant heterosexist cultural gaze as a sign that one is symbolically crossing over from a realm of power into a realm of powerlessness."--bell hooks on Paris is Burning in a piece published in Black Hooks
Each of these words, white, supremacist, capitalist, patriarchal, hetero-sexist sound as meaningful and portentous as vacuous and meaningless. It is a description of a state of affairs that betrays a desire for change of which the form it should take is not spelled out.
Nevertheless, looking at old interviews on Charlie Rose, bell hooks comes across as a gentle, well-read and smart woman.
RIP Joe Simon (1936 – 2021)
Joe Simon was an American singer known for such recordings as "The Chokin' Kind" and "Drowning in the Sea of Love".
Larry Levan played "Love Vibration" (1978) at the Paradise Garage.
RIP Michael Nesmith (1942 – 2021)
Michael Nesmith was an American musician, best known as the songwriter of "Mary, Mary", a song made into a hit by Run-DMC in 1988 and sampled by De La Soul in 1989 on their debut album, 3 Feet High and Rising.
Het was een mop … indien vernederend dan zowel voor man áls vrouw. Mij ging het erom om via een mop iets diepers over de aard vd geslachten bloot te leggen … moppen hebben die functie… al lachende zegt de zot de waarheid … bovenal was het een analyse vd inschikkelijkheid, toeschietelijkheid, welwillendheid en bereidwilligheid vd vrouw jegens de man die mannen zoals mij met de neus op hun emotionele handicaps drukken
Vera
Vera Staelens
O.k.Jan...ik vind wel dat die bereidwilligheid hier wel heel ver ging maar dat was duidelijk de bedoeling ☺️...toch ook een trieste ondertoon vond ik...we zijn ziek aan elkaar...veroordeeld tot elkaar dus laten we er maar van genieten uiteindelijk ...wat dan weer positief klinkt !
Ja de ondertoon … de basis is altijd triest … ik kan dat alleen maar beamen 🙂
Een beetje zoals Stromae die uit uw dak laat gaan op sombere woorden. Als hij zingt alors on danse, waarbij we ons met z'n allen de vergetelheid indansen.
Maar ik wil er mij altijd vrolijk over maken , dat wel 🙂
"But in further discussions, both Bubis and Walser moderated their tones, and Bubis accepted at least some of Walser's position, which was indeed different from those held by Nolte and Stürmer during the Historians' Dispute in the ."--The Sins of the Fathers: Germany, Memory, Method Jeffrey K. Olick · 2016
RIP Anne Rice (1941 – 2021)
Anne Rice was an American writer of gothic fiction, erotic literature, and Christian literature.
I only read one of her books, the book, Interview with a Vampire, when I traveled Indonesia or when I lived in China, I cannot remember.
I liked it a lot and it was my first vampire story. Later I became interested in lesbian vampires which were a metaphor for lesbianism tout court and I came to realize that vampirism was a metaphor for sex.
And then obviously, the road from vampirism and sex to sadomasochism is short.
And by googling Anne Rice + sadomasochism, I stumbled upon the book Anne Rice Reader in which the interviewer asks:
In your novel Exit to Eden you talk about there being a racial memory of ...
https://www.youtube.com/watch?v=ZQXSrgCTGAE&t=830s
Anne Rice interview (1993) by Charlie Rose
And what about the erotic stuff? You mean the pornography?
And her answer is:
"If we look for a cause, we would have to think about something like racial memory - something encoded in the genes, some way in which after thousands of years, we've turned experiences of violence and violation into something erotic.” And then, googling again for Anne Rice and “racial memory” I land on my own site where I’ve started to wikify The Biology of Horror.
And there (and I will not pursue the racial memory strain) we find some beautiful quotations by Rice:
A person unwilling to die is described as “the vampire of time which has sucked on it for years on end”.
And the book also mentions Anne Rice’s appreciation for the line of poetry “I must lie down where all ladders start, / In the foul rag and bone shop of the heart” from Yeats's “The Circus Animals Desertion”.
Denis Van Laeken en Ann Schoeters stoppen met Antwerpse Monty. Lana Willems neemt het over.
Eerst vraag ik aan die pipo of hij al een examen geeft en hij zegt tot twee keer toe nee, begin maar alvast, zonder te zeggen wanneer hij iets zal klaarhebben, zonder erbij te zeggen dat hij mij dat dan gaat sturen.
Dan maak ik zelf een examen, dan zeg ik, ik maakte er ook een en ik stuurde het je, ik zag het zegt hij maar ik ben bang dat er te weinig vaardigheden inzitten, het zit vol vaardigheden, een en al vaardigheden, dan begint hij aan te dringen dat ik er toch een aantal van zijn 'vaardigheden' ga bijsteken, ik zeg, het is al klaar het zit in enveloppen, hij wil precies dat ik die weggooi en zijn examen gebruik. Bovendien heb ik mijn leerlingen al een examenleerstofoverzicht gestuurd.
Ik ben later begonnen, ik zag niet wat hij zag. Nooit communiceerde hij met mij over wat hij zag.
Ik vond hem bijzonder onaangenaam en acollegiaal.
Ik las vanmidddag 14/12/2021 het laatste stuk van het essay Regels voor het mensenpark in het Mika.
Humanisme is ofwel bestialiserend ofwel temmend, schrijft Sloterdijk, hij vermeld Pico della Mirandola nergens, jammer, want die had het al over hemels en aards maken.
Sloterdijk zegt in een voetnoot dat we moesten wachten op Texas Chainsaw Massacre om de wreedheden van de panem et circenses terug te vinden, hij baseert zich op Nightmare on Main Street van Mark Edmundson; hij vergeet de roman frenetique, de penny dreadfuls, de strips Tales from the Crypt.
Hij citeert de theaters van de wreedheid, een begrip van Artaud dat ik nog nooit in het Nederlands zag staan.
Op pagina 28 heeft hij het over het antropocentrisme van Heidegger en diens mensbeeld als “het wezen van het goddelijke.” Hij heeft het over de metaforen van Heidegger, zoals pastorale, idylle, herders, holzwege, taal als huis van het zijn. Is brandgang ook niet een van Heideggers metaforen, vroeg ik me af. Zijn lichtung deed me denken aan de clearing in the woods van Marcel Duchamp.
Hij wermeldt ‘’Le silence des bêtes : la philosophie à l'épreuve de l'animalité‘’
Ik dacht aan geheim, heimelijk, home en heimwee, het heim als bewaarder van het geheim.
Hij vermeldt Dany-Robert Dufour.
Die mooie passage van Nietzche over “sommigen van hen willen” maar dat de meesten slechts gewild willen worden. Nietzsche, die zichzelf een force majeure noemde.
Ontremmingsmedia.
Het is me in mijn project om niets minder te doen dan een herschrijving van de geschiedenis. Daardoor zal ook het heden een andere wending nemen.
Ik dacht aan moedwillig, bereidwillig, vrijwillig en alle andere willigheden.
Had Plato ook al een herder?
addendum 7/4/22:
door te zoeken op willigheden vond ik velleity: VELLEITE.f . Volontéfoible & sans effet . Kragtelooze VENANT . Adj . & Subft . Formé du participe du verbe wil , willigheid . Toutes ces belles résolutions ne ... Les ruës sont pleines d'allants & de den , dan kragtelooze willigheden
- "van het zijn valt dan samen met wat Heidegger de zijnden noemt, en de continuïteit van het ... continuïteit dus als het wezen van het goddelijke."--Over het Goddelijke bij Georges Bataille
Emanuel Rutten Moge ik verkwikt worden, eer ik sterf en niet meer ben (Psalm 39)
Regels voor het mensenpark: kroniek van een debat P. Sloterdijk
Cover by Mieke Gerritzen She also did Gij zult gelukkig zijn!.
Timnit Gebru, Ijsberen, Inger Støjberg, Bart Brinckman schrijft met zeer veel kennis over de VLD, over het geval Schiltz, graaicultuur, geen kruit tegen gewassen, Lalibela, CO2 prijs schiet flink omhoog.
Kaplan, E. A. (1978) 'Lina Wertmüller's Sexual Politics', Marxist Perspectives, 1:2, 94–104. Cinema, Pain and Pleasure: Consent and the Controlled Body By Steven Allen
- "Vitti , Antonio C." The Critics ' Swept Away ' by Wertmüller's Sexual Politics . " NEMLA Italian Studies . 13-14 ( 1989-1990 ) , pp . 121-131 . Discusses Italian film director Lina Wertmuller and her interests in sadomasochistic ..."--Women and Mass Communications in the 1990's: An International, Annotated Bibliography (1999)
- "Wertmüller has said that though sadomasochism may be a very important element in eroticism , her movies are never erotic.10 ... the scene in Swept Away just described is sexually exciting ; it thereby creates a conflict in the viewer ."--The Parables of Lina Wertmüller - Page
Ernest Ferlita, John R. May · 1977
Xenopus, xenobots, multituberculaten, Regula Ysewijn, Kellogg's ontslaat 1400 werknemers, narcostaat, de tekeningen van Kafka, Charles Burns, Ysbrant.
- "Sommige feministen maken zich zorgen omdat seksrobots de vrouw zouden objectiveren. Ze hebben een typisch stoeipoezenlijf, en je kunt met hen doen wat je wilt. Dat zou doorwerken in hoe mannen naar echte vrouwen kijken." Chloé De Bie: ‘Ik ben het daar grondig mee oneens. Bij een sekspop of -robot gaat het tenminste om een volledig lichaam; bij een masturbation sleeve of een vibrator maak je alleen het geslachtsdeel na, dat is pas objectivering. "--DS, 2021
Bon, ik keek vandaag naar drie films van Lina Wertmüller omdat ik er nog nooit een zag.
Ik was geamuseerd, ik heb gelachen, ik vond het zeer geestige films, ik vond ze nergens pretentieus.
De scène uit 'Seven Beauties' waarin de picaro in een concentratiekamp de lelijke, zwaarlijvige kampcommandante verleidt is meesterlijk.
De flirtscène in 'The Seduction of Mimi' (zie bijlage) is zo mogelijk nog meesterlijker.
De n**kscène in 'Mimi' met de obese 'mama' is hilarisch.
Giancarlo Giannini is heel erg goed in elk van die films, hij doet me heel sterk aan Patrick Dewaere denken.
Ik begrijp je probleem met haar films niet zo goed, Patrick. Fellini is toch even grotesk en onrealistisch?
https://www.youtube.com/watch?v=4mx407UflJQ&ab_channel=SeeThroughNegligees
En dan heb ik het nog niet gehad over de openingsmontage van de film 'Seven Beauties', waar we archiefbeelden uit WWII zien, met een liedje erover van Enzo Jannacci. In dat liedje, getiteld "Quelli che" ("zij die") zingt die man parlando cynische commentaarzinnen. En na elke zin zegt hij "oh yeah", op zo'n croonerachtige manier, dat was eigenlijk het enige wat ik tot dusver van Lina kende.
RIP Lina Wertmüller (1928 – 2021)
Lina Wertmüller was an Italian film director best known as the auteur of The Seduction of Mimi (1972), Love and Anarchy (1973), Swept Away (1974), and Seven Beauties (1975).
I've never seen one of her films but I did study a year ago the opening montage of Seven Beauties which shows historical World War II footage with a lounge style novelty song over it with cynical comments. Most of these comments end in a cynical "oh yeah".
That song is Enzo Jannacci's "Quelli che..." (1975).
RIP Steve Bronski (1960 – 2021)
Steve Bronski was a Scottish composer and keyboardist known for the project Bronski Beat.
I remember buying The Age of Consent (1984) at Free Record Shop on De Wapper.
There was something in the gay anthem "Smalltown Boy" that resonated in me. Today, I find it very hard to listen to that record.
I do not feel the same about "Don't Leave Me This Way", the 1986 cover of the philly hit by Jimmy Sommerville, after he'd left Bronski to form The Communards.
"il faut reconnaître ces qualités aux nobles travaux du comte
Sade speech on Le Pelletier and Marat
U ziet eruit als een snoepje! collega met roze broek en cremekleurige wollige trui. Chinchilla wol? Het charmeren verleer is niet snel. Als je je niet goed kan concentreren moet je naar een concentratiekamp. Soms heb ik het gevoel dat ik niets te vertellen heb, soms vind ik mij de interessantste man ter wereld.
My Body, Jean-Luc Crucke, regeldrift, Permission Machine wordt auteursrechttrol genoemd door een Gentse rechter, Sofam, Belga, Ywein Van den Brande is de baas van Permission Machine. Hij is een actief lid van Free Software Foundation Europe en adviseur voor internationale open source communities. "Poetin heeft een punt" schrijft Laurien Crump, staatsraison, "schietende Duitse grenswachten", daarom zei Merkel Wir schaffen das, zegt Luuk van Middelaar in "Een loepzuiver gevoel voor macht".
Anna von Hausswolff, Lourens Poorter Moerloose, Anton Herbert kunstverzamelaar, in J'arrive wordt verteld hoe de dochter van Brel in een bootje op Martinique wordt gedropt, Stijn Depaepe heeft kanker?, China over democratie naar aanleiding van de Democracy Summit, en het stuk over ecofeminisme: "Voor wie we willen zorgen".
RIP Robbie Shakespeare (1953 – 2021) died.
Robbie Shakespeare was a bass player who with his partner Sly Dunbar, formed the most influential rhythm section of reggae between the mid-1970s and the mid-1980s. I found out about Robbie's death in De Standaard in which Karel Michiels writes knowledgeably about the work of Sly and Robbie, when I came home I googled him and found that he is a reggae musician in his own right and goes by the name of Jah Shakespeare.
I think a friend of mine had a tape of Taxi Gang with her when I travelled to Indonesia, Malaysia and Thailand in the early 1990s.
Some other quick searches found that my favorite recording of the duo is "Don't Stop the Music" under the moniker Bits & Pieces, a cover of the disco song.
And then there is "Boops (Here To Go)" (1987) produced by Bill Laswell, which I first heard in Tom Tom Club and which took me some time to find afterwards, thinking the lyrics were, “civil check, arms open wide.”
Of course the duo are central to what is perhaps my favorite studio, Compass Point, Sly and Robbie were central to the house band Compass Point All Stars.
And, to conclude: Robbie also did the bassline on that unforgettable record Padlock EP (1983) by Gwen Guthrie, produced by Larry Levan.
Eerst de Merdre serie
Dan Huilen is voor jou te laat 't is halfvier, had je om drie uur gehuild, dan was ik misschien nog hier.
Dan de kloot serie
Dan Blijf nog even hier, ik sterf nog een kwartier
Dan de lulletje serie van Pardoen, om alles wat te verzachten.
Ik ben de bedrogen echtgenoot.
– Potverproep!
– Merdre!
– Shitr!
– Verdrek!
– Schreisse!
– Kakadju!
Dat roept die dikbuik tegen u.
Wil hij u beledigen?
Ik denk het niet.
Misschien wil hij u oproepen tot zelfrelativering.
– Neem uzelf niet zo ernstig!
Elon Musk is de rijkste man ter wereld. Ik ben helemaal niet rijk. Toch zijn wij allebei losers. Hij is een rijke loser, ik een arme. Dat lijkt dat dikke mannetje te willen zeggen. Dat mannetje, die dikbuik, werd geboren in 1896 en hij heet Koning Ubu.
Hij is verre familie – of moet ik zeggen geestverwant – van de Turk Diogenes die 22 eeuwen eerder naar Athene afzakte, het intellectuele centrum van de wereld.
In Athene kreeg de Griekse krijgsheer en wereldleider Alexander lucht van hem.
Diogenes woonde inmiddels op het marktplein in een ton. Ook hij was ooit rijk en machtig geweest, maar hij had al zijn rijkdommen weggeschonken en leefde als een hond op dat marktplein in die ton. Hij deed alles in het zicht van anderen, zelfs masturberen. ‘Handwerk’ staat er in het originele boek.
Een onbeschaamde vlerk dus.
Op een dag komt die grote Alexander bij hem op bezoek, in de wolken dat hij eindelijk de grote filosoof ontmoeten kan.
– Oh oh Diogenes, wat ben ik blij dat ik u mag leren kennen. Ik ben de rijkste en machtigste man op aarde, u mag mij werkelijk alles vragen wat u maar wenst.
Diogenes lag voor zijn ton te zonnen en keek op.
– Alles?
– Ja alles.
– Wel, kan je alsjeblieft een beetje opzij gaan, je staat in mijn zon.
Alexander, verbouwereerd, ging opzij.
Hij wilde het gesprek weer verderzetten en terwijl hij de woorden die volgen uitsprak wist hij al dat hij zich weer belachelijk ging maken. – Mocht ik Alexander niet zijn, ik zou graag Diogenes willen zijn.
– Hoe vreemd, Alexander! Als ik Diogenes niet was, ik zou nog steeds Diogenes willen zijn.
Waarop de vraag zou kunnen volgen:
– Jan-Willem Geerinck, zoudt gij liever Elon Musk zijn?
– Nee dank u.
Zolang ik twee keer per dag op restaurant kan gaan, hoef ik geen fortuinen. Verder ‘weet’ ik liever dan dat ik ‘heb’.
Zo kocht ik onlangs 'De kritiek van de cynische rede' (1983) en las daar eindelijk voor het eerst die onvergetelijke passage over de aars die verklaart waarom Hillary Clinton de verkiezingen verloor en Trump ze won:
"De aars lijkt ertoe veroordeeld in het donker te leven, hij is de clochard onder de lichaamsdelen. Dit is echt de idioot van de familie. Het zou echter een wonder zijn wanneer dit zwarte schaap van het lichaam geen eigen mening had over alles wat zich in de hogere regionen afspeelt, zoals de gedeklasseerden vaak het nuchterst denken over de mensen in hogere groepen."
Zolang ik maar met alles en iedereen kan blijven lachen, in de eerste plaats met mezelf, is het goed. Disrespect. De draak steken met. Oneerbied. Belachelijk maken. Minachting. Schaamteloosheid.
Dat zijn mijn basiswaarden.
En ik herhaal, in de eerste plaats met mezelf.
En ook gij moogt lachen met mij want ik weet mij eeuwig getroost door de woorden van Philip K. Dick:
– Ik ben niet veel maar ik ben alles wat ik heb.
Woordenboek van platte taal (2007) is a book by Heidi Aalbrecht, Pyter Wagenaar, Jacques Tange
Woordenboek voor vulgair hedendaags Nederlands idioom
RIP Wah Wah Watson (1950 – 2018)
This happened in 2018, but I only found out now.
Wah Wah Watson was an American guitarist who was a member of The Funk Brothers, the studio band for Motown Records.
This solo track from his, from his only solo album reminds me somehow of "Rapper Dapper Snapper" (1980) by Edwin Birdsong.
RIP Greg Tate (1957 – 2021)
Greg Tate was was an American writer, musician, and producer.
A long-time critic for The Village Voice, Tate focused particularly on African-American music and culture.
Also a musician himself, he was a founding member of the Black Rock Coalition and the leader of Burnt Sugar.
He is known for such pieces as "Yo! Hermeneutics!" (1985) and was interviewed by Mark Dery in "Black to the Future" (1994), making Tate a key figure in the protohistory of black science fiction.
Tate has been called a rogue scholar and when one reads "Yo! Hermeneutics!", one gets the feeling of being in an African-American version of the Sokal affair.
https://www.youtube.com/watch?v=WHRZMXE6UKk&ab_channel=gregtate
RIP John Miles (1949 – 2021)
John Miles was a British composer and musician best known for his composition "Music" (1976).
"Music" is a camp monstrosity in the category "foute muziek". It reminds me of "The Mexican" (1972) by Babe Ruth
Op de koffieklets van Allemaal van Belang maakt men zich vrolijk dat Jeff Hoeyberghs bijna veroordeeld gaat worden tot zes maanden voorwaardelijk.
Ik voegde er bijna aan toe:
Er moet in de toekomst streng over gewaakt worden dat Jeff Hoeyberghs niet alleen geen uiting meer geeft aan zijn foute gedachten, maar bovendien dat hij ze niet meer denkt!
In tegenstelling tot wat iedereen gelooft, zijn gedachten nooit helemaal vrij.
Sommige gedachten zijn toegestaan, andere gedachten kunnen helaas nooit toegestaan worden. Dat is toch niet zo moeilijk om te begrijpen?
--De gedachtenpolitie
Aan die nestzekerheid heeft het deze foetale primaat in het verleden wel eens ontbroken. Zo herinner ik me glashelder het moment waarop bleek dat ik niet meer over een ouderlijke kamer zou beschikken. En dat ander moment, waarover ik u vertelde, waarop ik in de krant moest lezen dat mijn eerste zelf-ingerichte nest afgebrand was, staat me ook nog heel levendig voor de geest.
Andrzej Leder in 2014 in het boek Polen in de wachtkamer
Paul de Vree - Veronika (1953)
Alleen de wanhoop kan ons nog redden
RIP Lawrence Weiner (1942 – 2021)
Lawrence Weiner is an American artist best known for his visual poetry and his art manifesto "Declaration of Intent" (1968).
He designed the Quando Quango and Section 25 poster for Factory Records in 1985.
Ships At Sea, Sailors & Shoes (1993) and Monsters from the Deep (1997) are albums Weiner released with Ned Sublette.
In Antwerp, his poem "Iron and gold in the air, dust and smoke on the ground" is on show at the Middelheim Open Air Sculpture Museum .
RIP Alvin Lucier (1931 – 2021)
Alvin Lucier was an American composer, perhaps best-known for his piece I Am Sitting in a Room (1969), which is a reflection on resonance and generation loss.
Le venin dans la plume - Edouard Drumont, Eric Zemmour et la part sombre de la République, Le venin dans la plume - Edouard Drumont, Eric Zemmour et la part sombre de la République, Gérard Noiriel
Een kerstboom is geen wegwerpproduct Is het nog van deze tijd om massaal bomen op te offeren in naam van een culturele traditie? Jan Vilain
Vierde wereld, geef ze 1000 euro, geef ze 10000 euro, geef ze 1000000 euro.
Jan Vilain kersboemen
Sylvie Micholt valt Mahdi aan.
Debt, divorce and death, the three d's of auction houses.
Harry Macklowe and ex-wife Linda Macklowe divorce
"‘Groei is niet wenselijk op een begrensde planeet’. De taart rechtvaardig verdelen (in plaats van vergroten) is de kern van mijn betoog om #overconsumptie en #onderconsumptie in evenwicht te brengen in dit dubbelinterview met @mboudry"--Jonas Van der Slycken
Dat 'Today, I kill you' (homozoon met ongezond close connectie met zijn moeder die hij over zijn seksueel misbruik door de judotrainer wil vertellen) van SKaGeN als schoolvoorstelling geprogrammeerd stond, toont hoe weinig voeling theater nog heeft met de realiteit van de hedendaagse jongerendemografie.
De jongen vertelt hoe de judotrainer zijn 'poep' (zijn anus) masseerde, en de moeder vertelt hoe ooit een man op haar plaste.
RIP Peter Weiermair (1944 - 2021)
Via fellow erotomaniac Hans-Jürgen Döpp it came to my attention that German art historian and curator Peter Weiermair has died. He is the author of such books as The Nude. Ideal and Reality.
What was interesting, just after he died, when I googled him and I switched to images, I found photo books of Ann Mandelbaum with a human having a vegetable in his or her mouth and and a photo of the cover of Outland by Roger Ballen depicting two very dirty feet with a hand stuck between them which is holding a puppy it seems.
Ballen's photo is called "Puppy between Feet", I learn.
RIP Vladimir Naumov (1927 – 2021) , 93, Russian film director (Legend of Thiele), screenwriter and producer.
https://www.youtube.com/watch?v=-zLUg-ftefE&t=1429s&ab_channel=AlexanderMogilny
Vladimir Naumov was a Russian film director, best-known in my universe for Legend of Thiele, an episode in the Till Eulenspiegel legend who I've known since my youth but who I recently stumbled upon again in that wonderful history of irreverence: Critique of Cynical Reason (1983) by Peter Sloterdijk.
RIP Virgil Abloh (1980 - 2021) American fashion designer.
RIP David Gulpilil (1953 – 2021) Australian actor (Walkabout).
David Gulpilil was an Australian actor best-known for his part in Walkabout
RIP Almudena Grandes (1960 – 2021) Spanish writer (The Ages of Lulu).
Almudena Grandes was the Spanish writer best-known for her novel The Ages of Lulu.
RIP Antonio Escohotado (1941 – 2021)
Antonio Escohotado was a Spanish philosopher and writer. I discovered him through his A Brief History of Drugs: From the Stone Age to the Stoned Age which was written in Spanish in 1989 and translated to English in 1996.
On the cover of one Spanish edition is The Smoker by Joos van Craesbeeck (photo).
Gerd Van Riel vraagt "waar we naartoe willen met dit 'polycentrisme' in de filosofie." Naar aanleiding van de interventies van Vandaele en Debeuf.
'De vluchteling, de crisis en de mythe'
- 'De EU brengt bescheiden mensenoffers om het eigen voortbestaan niet al te zeer in gevaar te brengen. Dat is de waarheid van de ‘migratiecrisis’', schrijft Arnon Grunberg, DS, 19/11/21
- "moslima's met en zonder hoofddoek, allemaal zij aan zij met Dries Van Langenhove "--DM, 30/11/2021, Mohamed Ouaamari is auteur van Groetjes uit Vlaanderen. ...
Twee commentaren van mijn hand (van 29/11/21) naar aanleiding van een stuk van De Clippel over John Vandaele en Koert Debeuf:
Sandra Harding is de vrouw die verwees naar Newtons ‘Principia Mathematica’ als een “verkrachtingshandboek” in haar boek ‘The Science Question in Feminism’ (1986). Daar had ze later spijt van, naar het schijnt.
Verder appropieerde ze in een ander boek ‘Whose Science? Whose Knowledge?’ (1991), het dictum ‘wetenschap is politiek met andere middelen’ van Bruno Latour zonder naar de bron te verwijzen. Het is mij niet bekend of ze daar ooit spijt over betuigde. Knap stuk, Nick.
Als ik daar nog een kleinigheidje aan mag toevoegen, hier op uw muur, een gebied dat mij wel nog bijzonder blijft boeien is dat van de metaforologie. Ik ga er net zoals jij vanuit dat 'wetenschap' 'wetenschap' is en 'denken' 'denken'. Maar dat denkproces moet wel veruitwendigd worden en daarvoor dient taal. In taal bedienen we ons de hele tijd van conceptuele metaforen (Lakoff en Johnson) en die verraden best veel. Zo ben ik al langer gefascineerd door het werk van Ruth Bleier die daar in 'Science and Gender' (1984) en 'Feminist Approaches to Science' (1986) mooi werk over geleverd heeft. Nu heb ik Bleier nog nooit van a tot z gelezen maar stukjes wel. Zo citeert ze bijvoorbeeld "Natural Facts: A Historical Perspective on Science and Sexuality" (1980) van Ludmilla Jordanova die zegt dat gedurende de Wetenschappelijke Revolutie wetenschap en geneeskunde door middel van seksuele metaforen wereldkundig werden gemaakt. De natuur werd voorgesteld als een vrouw die door de mannelijke wetenschap ontsluierd, ontkleed en gepenetreerd moest worden. Dat is niet alleen geestig, dat verraad ook iets van een wereldbeeld. Dus inderdaad, wetenschap is wetenschap tot je het onder woorden brengt, en dan wordt het iets anders, waarbij elk concept dat je gebruikt altijd automatisch een waardeoordeel inhoudt. Je kan dus niet waardevrij over wetenschap praten, lijkt me.
Make no mistake!. Beneath these clothes this woman is stark naked
Het kruis in het bosch - Volume 1 - Page 143books.google.be › books· Translate this page August Schrader · 1870 FOUND INSIDE – PAGE 143 dat ik geniet , is deze gedachte vreeselijk ! Wie waagt het in mijn bosch zoo iets uit te voeren ? O Juliaan , die mij het zonderlinge huwelijksgeschenk gegeven heeft , zal de oorzaak der oprigting van dat kruis zijn .
Ik zing de woorden:
‘Why must I be like that, why must I chase the cat, nothing but the dog in me.’
Waarom toch doe ik dat, waarom jaag ik op de kat? Het is de hond in mij, niks dan de hond in mij.
Ik probeer mezelf te overtuigen het niet te doen, ik zeg tegen mezelf: ‘Jan-Willem, gij weet, post coitum omne animalium triste est’.
‘Dat kan dan wel zijn lieve J.-W.,’ antwoord ik, ‘maar ik ga vandaag toch niet werken, ik ga een ommetje maken in dit stukje suburbia,’ en ik fiets verder.
Ik word alleen nog maar aan mijn eigen leeftijd herinnerd, niet door in de spiegel te kijken, maar door andere mensen van mijn leeftijd te ontmoeten die ik lang niet zag die op hun beurt als spiegels werken, meestal vrouwen, ik werd deze week nog getroffen door het uiterlijk van een vrouw toen ik ergens op een van mijn favoriete plekjes zat en begroet werd door die vrouw waar ik ooit nog seks mee had gehad, en nu getroffen werd door haar bomma-achtigheid. Jammer.
Twee herfsten al heb ik niet het genoegen op de gouden tonen van de herfstbladeren te wandelen, met een vrouw aan mijn zij waar ik verliefd op ben. Niet dat er in die tijd geen vrouwen in mijn leven waren, die tijd lijkt voorgoed voorbij, ik kan me haast niet meer voorstellen dat ik langere periodes van ongewenst verstoken zijn van levende wezens van de andere seksuele kunne moet ontberen.
Er werd nog wat gedatet. Een vrouw bleek, eens aan de andere kant van de oorspronkelijke aantrekkingskracht, eigenlijk een hekel aan mij te hebben. Ze voelde zich door mij niet gezien. Een ander wilde graag dat ik haar krantenstukken las, liefst nog met bewondering. Een derde vroeg mij om haar niet meer dat soort sms’jes te sturen. Kortom, er ontstond geen verstandhouding, geen stilzwijgend verband dat de onverenigbaarheid der seksen leek te overstijgen.
Een vrouw was 39 en ze had haar vorige vriendje verlaten omdat die haar geen kinderen wilde schenken. Het kriebelde. Achteraf gezien was kinderen maken het gekste wat ik ooit deed. Ik wist toen ik daar zat en naar haar blonde haren keek dat ik haar kinderen zou schenken mocht zij at vragen. Weliswaar onder voorwaarden. Altijd onder voorwaarden.
Allicht zou ik haar verlaten. Of zij mij. Maar vrouwen bij wie je kinderen hebt of bij wie je kinderen kreeg kan je niet verlaten. Verjaardagen, geboortes, huwelijken, begrafenissen, je blijft elkaar zien.
Mijn ex en haar vriend vieren een jaar samenzijn. Ik werd voor dat feest uitgenodigd maar ik zal er niet bijzijn. Ik ben namelijk altijd te nadrukkelijk aanwezig, te sfeerbepalend, ik claim teveel aandacht. In zekere zin blijft de moeder van mijn kinderen voor eeuwig mijn favoriete vrouw, maar daar komt geen enkele bezitsdrang bij kijken. Dat is als broeder/zusterliefde. Over Anthierens, ergens in een blurb, stond ooit dat hij zich liet kenmerken door een enthousiaste omgang met het andere geslacht.
Ooit zei een Franstalige Brusselaarster, of een tweetalige die voornamelijk Frans sprak over waarom ze nog geen vriendje had: zij die me willen, die wil ik niet en diegene die ik wil, willen mij niet. Ze is ondertussen gehuwd en met kinderen.
Het sleutelwoord was welwillendheid. Hoe anders dan in een klas een publiek welwillend is.
Weggegooid uit mijn stuk over Diogenes 46/52
Die traditie bestuderen is een project waar ik mijn hele leven al aan werk. Daar hoort het aanpakken van schijnheiligheid zeker bij en geloof mijn, iedereen is schijnheilig, incluis mezelf.
Ik dacht er even over om afstand van mezelf te nemen, maar verzoende mij met mij met de onvergetelijke gedachte die ik van Philip K. Dick leende: ik mag dan wel niet veel zijn, ik ben wel alles wat ik heb. Een stuk krom hout wellicht. Maar niet krommer dan een ander.
De liefde is een tijdverdrijf, men neemt daarvoor het onderlijf.
"De aars lijkt ertoe veroordeeld in het donker te leven, hij is de clochard onder de lichaamsdelen. Dit is echt de idioot van de familie. Het zou echter een wonder zijn wanneer dit zwarte schaap van het lichaam geen eigen mening had over alles wat zich in de hogere regionen afspeelt, zoals de gedeklasseerden vaak het nuchterst denken over de mensen in hogere groepen."
Het kapitalisme kan de wereld niet redden. Het communisme niet eens zichzelf.
‘Het eerlijke maar gracieuze gebruik van 'ik' onderscheidt een goede schrijver van een slechte; de laatste draagt het met zich mee als een dief die zijn buit probeert te verhullen’, schrijft Ambrose Bierce in ‘The Devil’s Dictionary’. Nochtans voelde ik grote behoefte afstand te nemen van mezelf, mezelf even te negeren, voor zover dat mogelijk is.
Er zijn twee soorten filosofen. Zij die naar een algehele samenhang zoeken, een systeem willen ontwikkelen, zijn interesseren mij maar matig. En dan zijn er de filosofen die die pretentie opgeven, die hun eigen contradicties toelaten.
Ik moet het dus ook niet altijd begrijpen. Voor mij is dat niet nodig. Trouwens, vele filosofen hadden een IQ dat geloof ik aan de 150 160 grenst en mijn IQ is maar 130. Maar dat boeit niet.
Filosofieboeken zijn voor mij het best als het bronnenboeken zijn.
Deleuze en Sloterdijk, de Botton leiden mij overal naartoe, dat vind ik het fijnst.
Toen ik ooit aan Arthur Cools vroeg wat hij van Deleuze en Sloterdijk vond, kon hij zijn afkeuring niet onder stoelen of banken steken.
Systeemdenkers zijn als
Uiteindelijk krijgt iedereen altijd ongelijk.
Hoogstens kan er wat nieuw vocabularium bedacht worden.
Lichaamsfuncties
Een uitgesproken lijfelijke filosofie.
Men zegde mij recentelijk nog dat sommige van mijn stukken gezaag waren en anderen zegden dat het niet uit mijn pen vloeit. Komt dan in elk geval horen in Brussel hoe het uit mijn mond stroomt. Ik beloof u een grote portie onwelvoeglijkheden beginnende met de woorden
En gister kocht ik twee lampen bij Michel Marcy, waaronder de Pausania (800 euro) van Ettore Sottsass uit 1983. Ik krijg indien ik dat wens, boeken opgestuurd van uitgeverijen ik kan zonder tussenkomst van enige derde alle informatie van het internet halen, inclusief uit alle boeken via Google Books.
En mijn antwoord aan Vera Staelens:
Hallo Vera
Goede vraag en bij nader inzicht is de logica van mijn analyse niet helemaal solide.
Ik verklaar hoe ik ertoe kwam.
Tijdens de verkiezingen van 2016 bestempelde Clinton de Trumpaanhangers als een zootje betreurenswaardigen. Een “basket of deplorables” waren haar woorden.
Dit is het bewuste citaat van die speech:
"You know, to just be grossly generalistic, you could put half of Trump's supporters into what I call the basket of deplorables. Right? They’re racist, sexist, homophobic, xenophobic — Islamophobic — you name it."
Naar die speech wordt vaak gewezen als een reden waarom ze de verkiezingen verloor. Niet alleen sterkte ze de mensen die al voorstander van Trump waren, de twijfelaars joeg ze ook tegen zich in het harnas en in de armen van Trump.
Hoe ik de link legde met deze passage is zo: de ‘deplorables’ of gedeklasseerden namen wraak omdat ze zich beledigd voelden. Niemand wordt graag uitgescholden natuurlijk. Daar moet je als politicus natuurlijk rekening mee houden. Dat soort eerlijkheid tentoonspreiden is politiek niet zo verstandig.
Maar zoals ik al toegaf, mijn logica was niet solide en jij hebt natuurlijk gelijk dat ze beter niet voor Trump stemden. Over dat lachen met anderen, dat je dat best gebruikt als ‘welbewust wapen en niet als methode want dan kan je veel schade aanrichten’, daar ben ik het niet mee eens.
Een van de redenen dat Europa geworden is wat het werd, is de onverbiddelijkheid waarmee alle dogme aangevallen werden, het is mijn inziens de essentie van Europa en de essentie van alle denken. Heilige huisjes bestaan niet.
Daarbij wil ik wel nog kwijt -- en het heeft ook bij het schrijven van mijn stukje mijn gedachten gekruist --, dat het niet mijn bedoeling is de troost des gewone volks te gaan bespugen in hun gebedshuizen of op hun meest dierbare plaatsen, maar dat niemand ooit gevrijwaard kan worden van spot. Ik aanvaard bijvoorbeeld de notie van blasfemie niet. Voorlopig hebben de blasfemienegationisten de wet nog aan hun.
Velen onder hen volgen daarin Markies de Sade die stelde:
"Ik zou willen dat de mens vrij was om alles belachelijk te maken en te bespotten (…) [maar] sla hun idolen niet in woede neer: verbrijzel ze spelenderwijs, dan zal het vooroordeel vanzelf uitsterven."
Los daarvan, wat mij zo aantrekt aan die Sloterdijks (dat is de auteur) aarspassage is de notie van een belichaamde, lijfelijke filosofie die weliswaar ontspruit aan een geest, maar een geest die roestvast verankerd zit in een lichaam dat vaak meer invloed op dat denken heeft dan we durven toegeven. En dat dat bovendien voor IEDEREEN geldt: ‘koningen en filosofen schijten, en dames ook,’ (Montaigne) niemand kan zich losmaken van de dwingelandijen van het lichaam.
Zonder het te willen schreef ik dus toch weer eens iets politiek. Dat levert altijd minder ‘likes’ op zoals gij kunt zien. Nog een afsluiter uit dat geweldige boek ‘Kritiek van de cynische rede’ (1983), een echt bronnenboek:
De liefde is een tijdverdrijf, men neemt daarvoor het onderlijf van Erich Kästner en
"Het kapitalisme kan de wereld niet redden. Het communisme niet eens zichzelf” van Martin Walser.
Grote groet lieve Vera, ik denk vaak aan u.
"Voor een Nederlandse vertaling van Diogenes Laërtius’ vitae zie Ferwerda (1989). Dit is een bewerkte versie van zijn vertaling. Dezelfde anekdote is in verkorte vorm terug te vinden in Diogenes Laërtius 6.46: ἐπ ἀγορᾶς ποτε χειρουργῶν, ‘εἴθε’, ἔφη, ‘καὶ τὴν κοιλίαν ἦν παρατρίψαντα μὴ πεινῆν.’ Voor de exhibitionistische, performatieve aspecten van Diogenes’ filosofie, zie Krueger (1996), Sluiter (2005), Bosman (2006). " --Een ondeugende Diogenes. Seks en humor in de apocriefe Cynische brieven (2019) by Inger Neeltje Irene Kuin
- Bosman, P. 2006. ‘Selling Cynicism. The pragmatics of Diogenes’ comic performances’, Classical Quarterly 56.1, 93-104
- Krueger, D. 1996. ‘The Bawdy and Society. The Shamelessness of Diogenes in Roman Imperial Cul-ture’, in R.B. Branham en O.M. Goulet-Cazé (eds), 222-239.
- Sluiter, I. 2005. ‘Communicating Cynicism. Diogenes’ gangsta rap’, in D. Frede en B. Inwood (eds),
Language and Learning. Philosophy of language in the hellenistic age , Cambridge, 139-163.
Félix Pyat's play "Diogenes
See also
