User:Jahsonic/Sandbox archive 80  

From The Art and Popular Culture Encyclopedia

Revision as of 21:27, 28 April 2024

Related e

Wikipedia Wiktionary Shop Featured: Rhombicuboctahedron by Leonardo da Vinci

Ik reed door de Borgerhoutsestraat en zag Daniel Renders (c. 1965) aan zijn planten knippen. Snoeien. Pruning. Er was erg veel wind uit het zuiden dus ik fietste naar het noorden. In Wuustwezel zou een rij knotelzen staan. Op weg daarnaartoe passeerde ik het Kasteel van Brasschaat. Die rij knotelzen in Wuustwezel stond er daadwerkelijk. Naast een natuurgebiedje dat Marum heette en dat vroeger een schietgebied van een militair domein was. Het wordt doorkruist door een riviertje dat de Kleine Aa of de Weerijs heet. Erover ligt een Baileybrug. Daarna nam ik de trein terug vanuit Station Noorderkempen in Brecht. Op weg daarnaartoe reed ik voorbij tuinbouwbedrijven die gespecialiseerd waren in grote gesnoeide bomen en planten. Vierkante kruinen. Struiken van halve bollen. Prachtig.

Het was even geleden dat een politiek schrijver me geïntrigeerd had en nog langer dat die van de linkerkant van het politieke spectrum afkomstig was.

Ik las Anton Jäger voor het eerst in de Witte Raaf, ergens in maart 2023. Op zich was dat al verwonderlijk want De witte raaf is een kunsttijdschrift en Jäger is een politiek theoreticus.

“De kerken hebben hun kerkbanken niet meer weten te vullen,” dat is niet waar natuurlijk. De kerkbanken tegenwoordig is de mat van het vrijdaggebed.

We krijgen de jaren dertig niet terug, contra Koert Debeuf en Dirk Verhofstadt.

Niets over de gig economy.

Vakbonden: de tertiaire sector. Fabrieken, ja , veel zijn er niet meer en worden het er niet steeds minder? Bestaat de arbeidersklasse nog?

Op p. 39 wordt het ‘verlies aan revolutionair potentieel’ betreurd.

MH over na de pandemie. Het blijft hetzelfde maar dan erger. ‘We zullen na de lockdown niet in een andere wereld wakker worden; het zal dezelfde wereld zijn, alleen wat erger.’

‘Vanuit marxistisch perspectief lijken individualisering en de verzwakking van partijen en vakbonden ook imperatieven van het kapitaal te zijn.’

Die Arbeitslosen von Marienthal (1932)

Soms vraag ik me af waar we zouden staan mocht de Franse Revolutie nooit zijn gebeurd en Marx nooit was geboren. Zou dat niet op hetzelfde neerkomen? De rijken moeten er toch achter gekomen zijn dat de enige manier om echt rijk te worden, de arme arbeiders ook rijk te laten worden?

Terug naar Reims

Het woord verzuiling noch zuil komen voor.

Leest Carl Schmitt en Houellebecq. Die laatste schreef ook Donald Trump Is a Good President.

Maar nostalgie naar massapolitiek is er wel degelijk ondanks het alledaags racisme, seksisme en toxisch leiderschap.

Italiaanse corruptie van de particratie. Geen kritiek op particratie. Wat zou Thomas Goorden ervan vinden?

Moeilijke woorden zoals “neo-bonapartistische acclamatie” op pagina 96.

Heel onelegante formulering ‘kunnen we stellen dat’.

De Dreyfus-affaire komt aan bod.

Zonder doel geen gerechtigheid. Peter Sloterdijk beschrijft in Woede en tijd dat politieke partijen 'woedebanken' zijn waar mensen hun woede heen kunnen brengen. Wat is het doel? De welvaartstaat bestaat al. Moeten we niet gewoon vechten voor de rechten in het globale zuiden? Maar gaat het daar ook niet de goede kant uit. De millenniumdoelstellingen zijn bijna helemaal gehaald.

Anthony Downs benaderde politiek zoals een econoom een markt zo benaderen en later zou de reclamewereld als inspiratie dienen met focusgroepen, opiniepeilingen, spindoctors en communicatiestrategieën.

Polycrisis is een populaire term. Elchardus gebruikte hem ook in een recent interview naar aanleiding van alweer een nieuw boek. Baudrillard op L'illusion de la fin ou la grève des événements (1992);

• Tweets and the Streets van Paolo Gerbaudo die het ook heft over bodies without organs — “clenched and muscular, but without a real internal metabolism, subject to constant constipation and impotence.”

Hyperpolitiek als weinig doeltreffende hamer om de ijzeren greep van het neoliberalisme te doorbreken. Ook hier weer toenemende economische ongelijkheid. En de algemene verrijking dan?

• Clegg and Usmani over het gevangeniswezen in de VS, The Economic Origins of Mass Incarceration van John Clegg en Adaner Usmani

• “Anatol Lieven merkte na het begin van de invasie sarcastisch ор dat iedereen die bang is voor de terugkeer van een sterke Pruisische militaire macht in het midden van Europa ‘waarschijnlijk nog nooit in een Duitse discotheek is geweest.’”

Konijnenfokkerijen van ‘de partij’. “Konijnenfokkersvereniging , volkstuindersvereniging.26 De Hongaarse filosoof Gáspár Miklós Tamás ( 1948-2023 ) benadrukt het belang van deze speciale infrastructuren.”

See also

• Derde plaats
• Slacktivism
• Hashtag activism
• Indignez-vous by Stéphane Hessel
• Antipolitics by György Konrád
• Jurassic Park ( 1993 )
• Allerweltsparteien
• Social capital
• Im selben Boot: Versuch über die Hyperpolitik by Peter Sloterdijk
• Pamir (ship)

Reading

• “The primary factor of social cohesion in Tocqueville’s America was nothing other than white supremacy. Given that this structure has endured . . . it makes little sense to imagine our society as formerly rich with association, but now bereft of it.” --Gabriel Winant
• Shanker Satyanath, Nico Voigtländer, Hans-Joachim Voth; „Bowling for Fascism: Social Capital and the Rise of the Nazi Party", Journal of Political Economy, 2017, 125 (2): 478–526.

A History of Women in 100 Objects van Annabelle Hirsch toont een glazen dildo van murano glas. Het zit in de collectie van Rennes of Cluny. Ook lippenstift van het merk Rouge baiser. Janis Lomas maakte een gelijkaardig boek.

Op de Paardenmarkt 45 zit Time-art, een horlogewinkel met een brutalistische etalage. Bob van Reeth is de architect.

Vincent Van Duysen ontwierp de Copyright bookshop in de Nationalestraat, naast het modemuseum.

Ik bel met de melomane. Ze vroeg iets vrolijker om over van mening te verschillen. Ze had me een opiniestuk van Zizek doorgestuurd over Zizek in Berlijn waar hij antisemiet was genoemd.

Yanis Varoufakis mag Duitsland niet meer binnen en Udi Raz werd door de politie weggeleid.

Ik suggereer een meme van Grootouders voor het klimaat met de titel: "Auto’s hebben iets weg van witte mannen. Ze hebben in de publieke ruimte en ver daarbuiten de meeste privileges."

Het kwam van een opiniestuk in DS van 12 april 2024:

"Auto’s hebben iets weg van witte mannen. Ze hebben in de publieke ruimte en ver daarbuiten de meeste privileges, ze nemen de meeste ruimte in, en het zijn altijd de kwetsbare mensen in het verkeer die moeten wijken voor de auto’s. Dat geldt vooral voor SUV’s. Ik heb weleens geprobeerd SUV’s te cancelen."--Rebekka de Wit

Eerst zag ze het probleem niet.

Tot ik opperde: "Steps hebben iets weg van bruinen jongeren. Ze snijden je de pas af en staan na gebruik overal in de weg." Toen begon het haar te dagen.

Elon Musk, de man die Twitter bezit en een netwerk van satellieten dat hij naar goedbelieven in oorlogen openstelt voor wie hij graag heeft, heeft op dat Twitter de beelden laten staan van een zestienjarige 'terrorist' die een Assyrische bisschop probeert neer te steken.

"De oorlog in Gaza doet de wereldorde wankelen" schrijft Annelien De Greef en ze citeert de episode met Anwar Ibrahim in Berlijn en nog vele andere die moeten bewijzen dat Israël het morele onderspit moet delven in het globale zuiden. En dat is logisch want de oorlog in Gaza gaat niet over Palestina, het is een oorlog tegen het Westen zoals Israel van Falafel Tof mij vorige week nog op het hart drukte.

En Jozefien Van Beek interviewt Leslie Jamison en ik denk aan de autofictie van Maggie Nelson.

En ik luisterde naar een set van Saint Vincent. Ik kwam deze Franse muzikante al eens tegen. Toen ging het over de cover van haar elpee Masseduction en dat die zou lijken op de fetisjkunst van Allen Jones.

Bijna door het eerste hoofdstuk van Hyperpolitiek.

Ook Eribon wordt vermeld, deel van de heilige drievuldigheid van Frans links: Annie Ernaux, Didier Eribon en Édouard Louis.

Het tweede essay is saaier dan het eerste, met een lange uitweiding over de geschiedenis van vakbonden, verzuiling, partijpolitiek in Europa en de Verenigde Staten.

Ik ging met mijn lief naar een stuk in de Monty van Stan, het stuk heette Warm. Ik dacht de hele tijd dat het een of andere mij onbekende modernistische klassieker in de stijl van Wachten op Godot was, maar dat was het niet. Het was van Jon Fosse en het ging over drie mensen met geheugenverlies. Twee mannen en een vrouw. Een driehoeksverhouding op een pier aan de zee met een huis. In dat huis hadden beide mannen met die vrouw gevrijd. De ene man had er een kind aan overgehouden, de andere drie. Niemand was echter zeker van wat er echt gebeurd was. Wel was het warm geweest, een middag en het badpak van de vrouw was zwart. Ze had witte dijen. De Hollandse vrouw was oud en onaantrekkelijk. De Hollandse man was ook niet zo mooi. Er was veel sympathie voor Damiaan De Schrijver die de andere man, vader van een kind speelde.

Die Hollandse man was Matthias de Koning en de vrouw in het badpak die nooit een badpak droeg maar zich dat wel herinnerde, Annette Kouwenhoven.

De tekst werd constant doorspekt met 'ja', 'ja', 'ja'.

Thuisgekomen kom ik er achter dat ik al eerder een stuk van Fosse met Damiaan zag. In februari 2019. Ook in de Monty. I am the wind heette dat stuk waarin ze beide in een bootje zaten. Samen dat waren De Schrijver en de Koning.

Net daarvoor was ik in slaap gevallen en net dáárvoor op mijn telefoon stukken documentaires bekeken over the Son of Hamas.

En die middag kreeg ik Pimento bijscholing om te leren hoe we leerlingen kunnen helpen beter hun interpersoonlijke grenzen te bewaken. In een van de oefeningen moest je tegenover elkaar staan en na elke opdracht een plaatsje opschuiven waardoor je telkens voor iemand anders kwam te staan. De opdrachten begonnen met wuiven, hey zeggen, high fiven, handen schudden, knuffelen. Ik haakte af toen over de poep moest gestreeld worden. Ik wilde niet wachten wie mijn tegenspeler was want ik wilde mijn beslissing over dat poepstrelen niet van de identiteit van mijn tegenspeler laten afhangen. Ik wilde niet laten blijken dat ik over sommige poepen wél wilde strelen en over andere niet.

En ook die dag publiceerde DS een Project Syndicate stuk van Zizek waarin hij vertelde hoe in Duitsland een pro-Palestijnse Jood was opgepakt. Hij betreurde dat zijn vriend Varoufakis van antisemitisme werd beschuldigd (hij is het).

Daarop maakte de melomane mij attent.

Daarop kwam ik te weten dat Zizek zich tegenwoordig als moderate conservative communist introduceert en hij verwijst daarbij naar de Anti-Homosexuality Act, 2023 van Oeganda, hoe die 'democratisch' tot stand gekomen was en hoe bij het stemmen van die wet gewezen werd op het feit dat het een anti-imperialistische demarche was.

Ik zag Populisme 3.0 met Cas Mudde en Anton Jäger en het valt me op hoe geen van beide de nieuwe religiositeit als een uitdaging ervaren. Als ik daarna Cas Mudde en islamofobie google kom ik op de twitteraccount van Cas Mudde die zegt "Islamofoben willen altijd alles benoemen... behalve islamofobie. 🤗" en Boudry die antwoordt "If you start throwing around the term "Islamophobia", you must've grown "dumber" indeed." Dat dateert van 2017.

Ik denk dat ik de schrijver heb gevonden van wiens, toen ik in Maastricht woonde, stukjes over wetenschap ik genoot. Ik denk dat het Piet Vroon was. Ik denk dat het bij Vroon was dat ik ooit over de relativiteit van omtrekmeting ging waar ook die Gentse coronagek zich op beriep. De kustlijnparadox heet dat. Tot daar had die wel gelijk, daarna ging hij de dommerikenmist in.

"Vrouwen zijn ook maar mensen" (2024) schrijft Wouter Van Hooydonk in DS als reactie op het ongelofelijk dwaze stuk van Arthur Hendrikx (DS 10 april) waarin hij witte mannen hun stemrecht wilde afnemen.

Misschien moet ik werken met een Nederlandse vertaling van Alice in Wonderland. Ik moet eraan denken omdat Anton Jager naar de Cheshire Cat verwijst, de kat verdwijnt maar haar glimlach blijft achter. De "grijns zonder kat" zegt hij op pagina 19 en hij bedoelt er hyperpolitiek mee. Ik denk aan het mes van Lichtenberg en anderen hebben dat blijkbaar ook al gedaan.

Ondertussen schreef Vekeman Tot God en Marnix Verplancke vond het goed.

Ik suggereerde diepigheid als vertaling van deepity van Dennett en zegde tegen Johan Braeckman dat ik in zijn necrologie van Dennett wat die laatste voor hem heeft betekend op filosofisch vlak… en hoe de breuklijnen Dennett Gould Chomsky zich in België hebben gemanifesteerd. Ik vond namelijk een heel goed stuk van Corstius hierover maar vooral de politieke dimensie interesseert me. Er was ook Emiel Roothooft die Dennett interviewde. Vanochtend met tand 16 naar Mondzorg Zuid. Eerst bij Raf Lemmens langs geweest om zijn advies te vragen maar die was niet in zijn praktijk. Omdat ik dus te vroeg was wilde ik eerst nog de pruikencollectie van Jim Shaw gaan bekijken omdat ik die eerst gemist had, maar het Muhka was nog niet open. Dan naar Fomu, even in de gift shop gekeken. De boeken waren allemaal feministisch, ecologisch en queer. Vroeger waren dan nog bastions van mannelijke heroïek van 'den kunstenaar'. Niet dat ik dat zoveel beter vond.

Daar rondlopen voelt nu als een Schuldbelijdenis:

door mijn schuld, door mijn schuld,
door mijn grote schuld.

Ik zie achtereenvolgens Om (Mother) van Barbara Debeuckelaere want ook een vleugje Palestina mag niet ontbreken, Women for Peace van Charlotte Dew, Women Artists van Flavia Frigeri, A Short History of Queer Women van Kirsty Loehr, We Should All Be Feminists van Ngozi, Why Have There Been No Great Women Artists? van Nochlin, Sister Outsider van Lorde, Re/Sister, No One is Too Small to Make a Difference by Thunberg, Lost Woods van Rachel Carson, Climate Justice van Mary Robinson en The Women Who Changed Art Forever. Ook een boek dat je normaal gezien sowieso in een fotomuseum gift shop zou aantreffen: Photo Book Belge 1854 - Now.

Nadat ik van de tandarts kom ga ik nog langs bij De Slegte en vraag naar Dennett. Ze hebben Darwin staan voor 17 euro en Een schitterend ongeluk van Kayzer voor tien. Ik koop geen van beiden maar fotografeer wel de eerste pagina van Kayzers interview met Dennett waar Kayzer de woorden van Oliver Sacks herhaalt die zich afvroeg of Dennett een vrouw, kinderen of een huisdier had ondanks zijn materialistisch wereldbeeld. Kayzer zegt dat hij ze alledrie heeft.

Later die dag vind ik "Water, vuur, liefde, publieke opinie, en bewustzijn" van H. Brandt Corstius (1999) waarin hij het boek 'Natuurlijke intelligentie' (1997) van Wim van de Grind aanraadt.

Claire Awouters is altijd mijn tandarts geweest, tot aan haar pensioen zat zij in de Belegstraat. Zij was geconventioneerd. Bij mijn nieuw etablissement heb ik het gevoel financiële supplementen te betalen voor botox-inspuitingen in de lippen van het assisterend personeel.

Politics is just show business for ugly people. Jay Leno 1950

Toen Arno (1949 – 2022) stierf deed ik daar her en der een beetje smalend over; ik heb namelijk nooit zo van Arno gehouden. Dat aan mijn eigen afgunst toeschrijven zou daar een verklaring voor kunnen zijn, toch sluit ik niet uit dat er meer aan de hand is, want ik benijd immers niet ieders succes en van velen vind ik dat ze net méér bijval verdienen dan hen bij leven ten deel viel.

Dat vind ik ook van Jean-Marie Aerts (1951 - 2024) die zopas gestorven is en die eigenlijk alleen bekend is voor zijn bijdragen aan T.C. Matic.

Aerts was een achtergrondfiguur, geen schijnwerperzoeker. Hij zat aan de knoppen, mixte, programmeerde, arrangeerde, net als Holger Czukay (1938 – 2017) waar Aerts mee samenwerkte op de plaat Charlatan van T.C. Matik.

Zonder dat ik het wist kwam Aerts het eerst op mijn radar met "Cool hé jongen" (1982) van Kurt Van Eeghem, een track die hij opnam, programmeerde en mede-schreef.

Ook het uitstekend klinkende Westende songs (2005) van Kris De Bruyne leer ik nu kennen.

Maar het aangenaamst verrast ben ik door een recente plaat van Aerts: Domeztik (2022) Daarop staat "Oh My!" en daar heb ik nu toch al een keer of vijf na elkaar naar geluisterd.

DS heeft een mooie necrologie door Peter Vantyghem en Filip Tielens.

DM-lezers moeten het stellen met Gunter Van Assche.

Rust zacht Jean-Marie.

Zondag: eerst naar de Ten Miles. Dan op wandel met N. De botanische tuin waar mijn gunnera al mooi groot staat. Dan door de Leopoldstraat. De Roche Bobois interieurwinkel. Die bankstellen waren wel goed. Dan de Vrouyr tapijtenwinkel eens van dichtbij bekeken op de Komedieplaats 4/8. Dan door dat mislukte winkelcentrum Winkelcentrum Oudaan, de nieuwe In den Olifant winkel daar waar vroeger die papierwinkel Papermill was waar ik die herinnering heb aan die vrouw toen Frank er nog boven woonde. Onderweg schiet mij een restaurant van vroeger te binnen: Hungry Henrietta. En ook het artikel over de stereotoren op Troosteloos Optimisme.

Als ik om de hoek voorbij de oude locatie van de Standaard Boekhandel (in 2016 verhuisden ze na tachtig jaar naar de Schoenmarkt), vertel ik haar over Guillaume Bijl, die ik me nog herinner als boekenverkoper aldaar, in een interview zegt hij hoe hij daar in de jaren zeventig als bediende was aangenomen, met zijn voeten omhoog op een bureau, de klanten geen blik waardig gunnend. Ik vond dat toen cool. Ik heb dat elders al beschreven.

Bij Panoply ligt De verteller van Mulisch en de subtitel een idioticon voor zegelbewaarders intrigeert me. Bij Leon ligt De bloedige terugkeer van C. Verschaeve.

In de Lange Koepoortstraat is een galerij dat alleen maar werk van Denis De Mot toont en in die winkel die ook -- denk ik -- van Wouter De Bruycker van die straat is, maar die meer oud spul verkoopt zie ik een schilderij van walnoten van Sven Van Dorst. Doet een beetje denken aan dat aspergeschilderij van Adriaen Coorte maar dan niet zo goed.

Ik eet de slechtste pad krapau nua die ik ooit bij Issan Thai at.

Ondertussen denk ik na over mijn ex en hoe ze zei -- toen we voor onze dochters stonden te supporteren -- dat, omdat ik Over trots niet gelezen had, ik mij van commentaar moest onthouden. Ik word herinnerd aan de zeer onvriendelijke woorden van Johan Velter over de familie Claeys. Hij schrijft onder andere:

"Soms is Demompere intelligenter dan hijzelf beseft én vooruitziend, zo wordt Manu Claeys, de notoire bestuurder-volksverrader, zichzelf essayist noemende, hier een ordinaire uitgeversknecht genoemd, vooruitziend want nog steeds een knecht, nu van kapitaal en leugen, in dat stukje heeft Bart Vanegeren de kans genomen om Kris Humbeeck te bespotten." (7 maart 2023)

En:

"Men bericht mij: Martha Claeys is lid van de redactie van het katholieke blaadje Streven, dat noch streeft, noch katholiek of een blaadje is. Zo werkt hun wereld: de dochter kan er nu voor zorgen dat haar vader, Manu Claeys, zijn collaboratie met het geld en de macht als democratie kan voorstellen, natuurlijk onbegrijpelijk voor de gewone mens, ver verheven als men is boven de straat; dat haar moeder, Anne Provoost, haar metselaarsversjes als poëzie kan presenteren en Martha Claeys zelf kan zowaar haar muizenkeutels voor filosofie doen doorgaan, althans wat katholiek gespuis als filosofie voorstelt – zo werkt die wereld : het fascisme worstelt zich in alle geledingen en is elkaar dienstbaar, dag na dag, nacht na nacht, de mens dodend – van rattenvergif kun je nooit genoeg in huis hebben." (19 juni 2022)

Dat is natuurlijk vileine achterklap van Velter die ooit nog lovende dingen zei over vader Claeys ('Het is daarom verfrissend een essay te lezen van Manu Claeys (DS, 21.04.2012, Weg met de partijpolitiek'). Bovendien weet ik dat stukken van wat Martha zegt er toe doen, dat er een verschil is tussen witte trots en zwarte trots, maar tegelijkertijd wil ik tegen mijn ex zeggen, heb jij The Tears of the White Man (1983) en The Tyranny of Guilt (2006) van Pascal Bruckner gelezen dan?

Op weg naar huis komen wij nog voorbij galerie PONTI die werk tonen van Ellen Meers (°1996, Maastricht) en Maxim Renard (°1994, Tongeren).

See also

• User:Jahsonic/Sandbox archives