User:Jahsonic/Sandbox archive 78  

From The Art and Popular Culture Encyclopedia

Related e

Wikipedia Wiktionary Shop Featured: Rhombicuboctahedron by Leonardo da Vinci

Toen ik me vandaag trachtte te verstrooien door Belgische tuinen en parken in kaart te brengen, stuitte ik op een foto van een door sparren en loofbomen omzoomde weide, en ik herken die vallei onmiddellijk.

Het is de locatie van een dertig jaar oude kibbel van het grootste belang.

Hoezeer ik ook zocht, ik vond die plek later nooit meer terug. Ik voelde mij net als de man van "De muziek van Erich Zann" die ooit ergens in Parijs gewoond had, maar die plek de rest van zijn leven vergeefs zou terugzoeken. Bestond ze eigenlijk wel?

Maar bam, vandaag, op Wikipedia, plots die foto, zonder twijfel de plek van mijn herinnering: het Geografische Arboretum in Tervuren.

Met die foto in de hand vonden mijn lief en ik de precieze locatie: je rijdt naar de doodlopende Verrassingsdreef en je parkeert je auto. Je stapt richting bos, je houdt rechts aan, een beetje bergaf, en dan, om het hoekje links, zie je een boom met een verweerd bordje: "KONINKLIJKE SCHENKING. Privaat Domein. Voetgangers Alleen."

Achter die boom een valleitje. Volg het opwaarts naar het midden van de Koninklijke Wandeling, onderweg kom je de prachtigste sequoia’s tegen.

De foto is van Jean-Pol Grandmont.

Update: tik Eikestraat 98, Tervuren in op je GPS.

Charlotte Green krijgt de slappe lach op antenne, laat Bart Stouten weten. Gelukkig is het hem nooit overkomen, zegt hij. Ik zou eerder zeggen: 'jammer genoeg is het hem nooit overkomen.'

De slappe lach van Green is heerlijk, het gaat om een stukje “Au clair de la lune” opgenomen als phonautogram op papier, opgenomen door Édouard-Léon Scott de Martinville.

Ik kocht Griezelen by Jean Ray en ik fietste naar Vordenstein. Daar bladerde ik door het boekje Bomen en planeten van Frits Hendrik Julius dat mij weer op het bestaan van The Secret Garden wees.

Ik ging met de melomane naar Tervuren. Wij bezochten California, Oregon en Washington. Onderweg naar Alaska en Japan kwam ik erachter dat ik mijn fietssleuteltje had laten liggen aan het bankje bij de sequoia's. Onderweg in de trein ernaartoe las ik enkele verhalen uit Griezelen en vond vooral "Drie oude vrouwtjes op een bank" heel geestig. Ik denk dat ik morgen de bio van Geert Vandamme maar eens ga halen in de bieb.

Naar aanleiding van de dood van Jean Ray schreef Hubert Lampo:

"Deze middag werd in de nieuwsberichten van de B.R.T. het overlijden van Jean Ray medegedeeld. Het is nu avond en nog ben ik er kapot van. Ondertussen is er een man van de literaire uitzendingen een commemoratief interviewtje van me komen afnemen. Ik heb inderdaad in de dagbladpers wel eens over Jean Ray geschreven. "

Ondertussen ben ik ook bezig in mijn allerlaatste 'roman dur' en ik kwam het woord hartversterking tegen.

Iedereen is het roerend eens met de muziekprogrammator als hij het stuk van Ciska Hoet over de theaterdirecteur integraal op zijn facebook plaatst.

Vele van zijn vrienden verkeren in de veronderstelling dat hij het zelf schreef. Hij wijst er nogmaals op dat het van Hoet is. Zou zij familie zijn van Jan Hoet?

Mij valt vooral de uitdrukking 'on-Vlaamse bravoure' op die Ciska Hoet gebruikt om de chutzpah, het lef van de theaterdirecteur te beschrijven.

Wat is er dan zo 'on-Vlaams' aan bravoure?

Ik denk, dat google ik even en wat vind ik?

"Ik hou van zijn on-Vlaamse bravoure en zijn straatvechtersmentaliteit"

Dat schrijft Woestijnvis-ancienne Inge Sierens over niemand minder dan Jan Fabre.

Dat moet toch even tegenvallen voor de oikofoben. Dat onvlaamsheid blijkbaar gelijkstaat met grensoverschrijdingen.

Zowel bij Jan Fabre als bij de theaterdirecteur.

Is dat dan zo on-Vlaams Kunnen wij hier in Vlaanderen niet uit onszelf grenzen overschrijden? Over de streep gaan?

Boekenkast is an item in DM in the period around 2023 by Marnix Verplancke (text) and Stefaan Temmerman (photo).

Als het de beurt van Joost Vandecasteele is, praat hij over High-Rise van J.G. Ballard, het werk van David Sedaris, Miranda July, Robert Coover, over de samenzweringstheorieën van QAnon en My Mess Is a Bit of a Life van Georgia Pritchett en Be Funny or Die van Joel Morris. Hij vermeldt Joris Luyendijk.

Lieven De Cauter zegt: 'Ik werd gecanceld omdat ik de titel van de film 'I am not your negro' uitsprak in de les.'

We zitten in Bazaar.

De cafébaas zegt: 'nadat ik hem de Weinstein van het Mechelseplein noemde, kon er plots geen lach meer vanaf. Alle humor was verdwenen.' De cafébaas grapt dat we stickers moeten maken met 'Opstappen Verstappen!' en 'Weg van het plein, zwijn!'.

Ik vraag of we de vijftiende samen naar Thank God for the Gift, de Jan Hoet docu van Luc Vrydaghs, gaan.

Ik zeg: 'De theaterdirecteur zit momenteel in Sicilië waar hij een groot feest op een yoga retraite organiseert ter ere van de cultuurprogrammator die stervende is en die nog snel in het huwelijk wil treden. Ze zijn daar met zo'n vijftig, schat ik, en ik vermoed dat de programmator erg verveeld zit dat de aandacht niet naar zijn nakende dood en toekomstige weduwe gaat maar naar de grensoverschrijdingen van de theaterdirecteur.'

'Tomatensoep in blik? Dat is behangerslijm met puree’ --Teun van de Keuken

"Ik vroeg me af of T. in het dagelijks leven ook van alles achterhield" --Lize Spit

RIP Gaetano Pesce (1939 – 2024)

Gaetano Pesce stierf. Hij was 84. Een deel van ons kerkhof werd door hem vormgegeven in 2004. Gaetano had daar zelf om gevraagd nadat hij te weten was gekomen dat Ettore Sottsass enkele mausolea had ontworpen.

Pesce was architect en designer met een even unieke als herkenbare vorm- en beeldtaal. Zo werkte hij vaak met harsen.

Bekend werk van hem is de ligstoel La Mamma (1969), de sofa Tramonto a New York (1980), het Organic Building (1993) in Japan, de Mourmans Gallery (1994) in Knokke en het kleine promovaasje Goto (1995).

Pesce krijgt zijn plaats naast het graf van Ettore Sottsass (1917 – 2007) en in de dichte nabijheid van Andrea Branzi (1938 – 2023), Paolo Portoghesi (1931 – 2023), Piero Gilardi (1942 – 2023). Elk van deze design-baronnen ontwierp zijn eigen mausoleum. De bezoekers, dat is ons opgevallen, zien er bijzonder stylish uit.

Op fb zette ik dit:

RIP Gaetano Pesce (1939 – 2024)

Ik ben een obsessieve dagboekschrijver geworden. Geen enkele gedachte mag me nog ontsnappen. Ze moet zich laten vatten. In zinnen laten gieten. Tot woorden laten stollen. Tot letters laten verstijven.

Dat dagboekschrijven moet een aantal regels en beperkingen gehoorzamen. Over sommige daarvan kan ik me niet uitlaten. Over andere wel. Zo is er de regel dat ik geen enkele illustratie of andere ‘visual’ mag gebruiken die in copyright is. Ik vind dat diefstal. Daarom heb ik de ‘ontploffende’ post bedacht. Zo’n post vernietigt zichzelf, gewoonlijk in minder dan 24 uur. Ik zal daarin beelden gebruiken die in copyright zijn.

De eerste foto die ik zal ‘stelen’ is die van de sofa ‘Tramonto a New York’ (1980) van Gaetano Pesce (1939 – 2024). Ja, Pesce is dood en al wie ooit de trap naar de kelder van Mourmans Gallery te 739 Zeedijk, 8300 Knokke, Belgium, zag, zal daar levendige herinneringen aan hebben. Heeft iemand daar trouwens foto’s van? Echte of uit magazines? Laat het weten.

By the way, 'tramonto' is Italiaans voor zonsondergang.

ps: Facebook trekt zich van copyrights van beelden niets aan, dus in principe zou ik me daar niet druk in moeten maken maar ik vind het gewoon niet kunnen voor de simpele reden dat iedereen voor zijn creatief werk betaald dient te worden. Ik houd mijn hart vast voor alle blogs die in de toekomst geen enkel beeld meer hebben omdat alles van wat ze gepost hebben, nog intellectueel eigendom van een derde partij van wie ze nooit toestemming hebben gekregen. Dat wordt ofwel betalen ofwel een kale blog.

Chris van Camp laat opmerken dat de lakei ook voor smaad kan procederen, ze noemt die collateral damage. Ze laakt dat ik haar leeftijd heb genoemd, omdat het niet relevant zou zijn, maar ik vernoemde ieders leeftijd. Ze benadrukt dat ze dit niet als een dader-slachtoffer-verhaal ziet. En JC ook niet. Toch zal JC winnen, de tijdsgeest doet haar werk.

Ik antwoord:

Ja inderdaad, 'smaad' is een woord dat hier zeker mag vallen. De 'sleutel' van deze 'sleuteltekst' is als een brandkast waarvan de code de geboortedatum van de eigenaar is. Voor het 'vermaak' kunnen we alleen maar hopen dat 'iemand' hier juridische stappen zet. Hopelijk wordt er dan even consequent door justitie gereageerd als in de zaak Bart De Pauw, waar justitie heel snel en doortastend optrad. Een mooi voorbeeld van klassenjustitie was dat. En heeft het tot catharsis geleid? Joris Van Cauter vond alvast van niet. Ik ben geneigd het met hem eens te zijn. Maar vermakelijk? Ja dat was het wel. Het theater dat buiten zijn oevers treedt, ik vind dat wel bijzonder. Life imitating art imitating life. Mooi.

Zoals je kan zien, heb ik iedereens leeftijd vermeld. Wat Amelie betreft, tja, heeft zij ook niet wat boter op het hoofd? Heeft iedereen daar niet wat boter op zijn hoofd? Is 'De rotonde' niet als het stadje van 'Het bezoek' van Friedrich Dürrenmatt's dat mij zo hard aan 'Dogville' (2003) deed denken toen ik het onlangs in een uitvoering van FroeFroe en Stap zag. Medeplichtigen in het zwijgen. Complices. Zoals Pieter Laleman hier elders opmerkt, toxiciteit is een eigenschap in het menselijke ingebakken, niemand kan zich eraan onttrekken en we zijn allemaal vaker zwijgende medeschuldigen dan ons lief is. 'Elk van ons, vermoordt voortdurend de Mandarijn. De samenleving is een fantastische machine die keurige burgers in staat stelt wreed te zijn zonder dat ze het beseffen.'--Émile Chartier (1868 – 1951)

“Mijn neushaar is schaars, maar daarom nog niet waardevol. Dat is het essentiële verschil tussen goud en cryptomunten. Goud is mooi, onvergankelijk, intrigerend en mysterieus. Bitcoin is gewoon een lijn computercode. Cryptomunten zijn een leugen.”--Jan Longeval

"Justitie trad snel en doortastend op in de zaak tegen Bart De Pauw, stelt Joris Van Cauter vast. Een schoolvoorbeeld van klassenjustitie. Tot een catharsis heeft het niet geleid."--DS, Joris Van Cauter

Bart De Pauw

RIP Albert Heath (1935 – 2024)

Albert Heath was een Amerikaans drummer, de laatste levende der drie Heath broers.

Zoals de meeste Gen X melomanen die opgroeiden met vinyl maar overstapten op CD's (de muzikale fraude van de eeuw), ontdekte ik Mr. Heath op de Soul Jazz Love Strata-East (1994) compilatie.

Op die compilatie staat "Smiling Billy Suite Pt.II" (1975) van het album Marchin' On (1975) van de Heath Brothers.

Ik denk na over het woord bezienswaardigheid, waar geen Engelstalig equivalent voor bestaat, of het moet 'point of interest' zijn en vindt het reeds eind 18de eeuw terug in onder andere het boek Sentimenteele reize naar Schilda (1794) van Georg Friedrich Rebmann, een vertaling uit het Duis.

Een TikTokker beweerde dat margarine Alzheimer deed ontstaan in 1979. Ook Statins zijn boosdoeners.

Richard Werner discusses the mechanics of money creation and how banks, despite popular opinion, do not take deposits or lend out money.

Solitude d'Israël

Evan Gershkovich en die kleine Emile (2) die in Frankrijk gevonden is.

Dendrosenecio

De term vlakke en ronde karakters in het Nederlands valt voor het eerst in 1947:

"... vlakke " en ronde " karakters worden genoemd. De eersten kunnen door één zin worden getypeerd, zij zijn opgebouwd vanuit één eigenschap of vanuit één idee. Zij kunnen in de roman als rustpunten dienen, omdat zij gemakkelijk te ..."--Oriëntatie - Nummers 1-15 - 1947, A.C. Nix

En op reis had ik nog opgemerkt dat vele hedendaagse auto's op sportschoenen lijken.

Wij reisden tussen 1 april en 3 april naar Le Touquet en verbleven in Hotel Gaspard, dat in 2019 nog Le Chalet was. Ik las De gebroeders Rico uit. De tweede nacht ontbeten wij niet in ons hotel. Ik at eerst slechte croissants en dan in Saint-Omer betere. Wij zakten ook nog af naar Arques en zagen de abdijruïne van Saint-Omer. Dan Cassel. En de Helleketel deden wij ook nog aan. In Cassel aten wij in A l'Hôtel de Ville voor 18 euro voor een driegangenmenu. Daarna wandelden wij naar het lelijke kerkhof, dan naar beneden via de Kerkwegel tot aan de D218 en dan parallel door de weiden weer naar boven naar het uitkijkpunt (met pijlen naar alle steden in alle windrichtingen) waar de windmolen staat en het ruiterbeeld van Ferdinand Foch. Er is een hele leuke fake rotspartij met namaak cementen hout zoals men dat in 19de eeuw zo goed wist te maken.

Op de weg ernaartoe reden wij nog voorbij Les erables.

Le Touquet heeft een parking tot op het strand waar een stuk strand in uitgespaard is. En een heel erg fout aandoende 'dronken' miniversie van de Eiffeltoren.

Het nieuws bereikte ons dat Julie Cafmeyer een tekst over haar beschermheer Marc Verstappen geschreven had waarin ze voorgoed met hem afrekende. Hij werd even opzij gezet, de tijd om een onderzoek te voeren. Ik las de tekst waarvan Julie zei dat het vooral fictieve als feitelijke elementen bevatte. Ik kon me maar niet voorstellen welke passages fictief zouden zijn.

Bovendien doet een passage mij vermoeden dat de tekst inderhaast is geschreven:

'Ook mijn toenmalige vriend, die als technieker in het theater werkt, mag het vergelden.'

Moet vergelden hier niet ontgelden zijn?

Maar waarom kan ik me niet inbeelden wat er fictief zou zijn? Ik herinner mij Julie's columns in De Morgen nog zeer goed. Ze waren amusant en sterk en niets ontziend, vooral zichzelf niet. Af en toe nam ze een loopje met de waarheid, zoals in de column waarin ze schreef dat ze met Conner Rousseau op café zat tijdens de coronacrisis. Dat bleek plots een fata morgana.

'Ik probeerde zijn kaak te strelen op een vriendschappelijke manier. Conner vertrok. Terecht, want ik was echt vreselijk dronken. Zo dronken, dat toen hij zich naar me toedraaide ik twijfelde of de man in kwestie wel degelijk Conner was.'

Kijk, daar is het onderscheid tussen feit en fictie duidelijk.

Verder nog vermeldenswaard: Chris van Camp neemt het op voor de theaterdirecteur, ze schrijft zijn overdrijven enthousiasme voor anale seks en tantrisme toe aan zijn late ontdekking ervan en zijn autisme. Peter Perceval vindt de hele sfeer daar in DE Studio eerder giftig:

'Het gaat niet over de seksuele massage hé, het gaat over de intimidatie.'

Wat ik me afvraag: zal de theaterdirecteur ooit nog in de sector werken? Dat soort toxisch male chauvenisme is toch exact waar links tegen vecht? En tegelijkertijd. Mocht de theaterdirecteur voorgoed verdwijnen, zal DE Studio zijn plaats in het Antwerpse cultuurlandschap kunnen behouden? Wat is zo'n huis zonder haar branieschopper? Wie zal vanaf dan de subsidies binnenrijven? Wie zal baas zijn zonder baas te spelen?

Bovenstaande werd dit op Facebook op 4/4/2024:

Julie Cafmeyer (37) schrijft ‘Life is but a dream’, een MeToo ‘texte à clef’ waarin ze voorgoed afrekent met haar voormalige beschermheer Marc Verstappen (62). Ze beweert dat haar tekst zowel feitelijke als fictieve elementen bevat en ze noemt Verstappen niet bij naam maar ‘de theaterdirecteur’ en DE Studio 'De rotonde'. Toch kan ik me maar moeilijk inbeelden welke passages fictief zouden zijn.

Ik herinner mij namelijk Julies columns in De Morgen zeer goed. Af en toe nam ze een loopje met de werkelijkheid; zoals die keer dat ze met Conner Rousseau (32) op café zat te flirten tijdens de coronacrisis.

Dat was een verzinsel.

Hier lijkt alles gewoon plausibel.

Chris van Camp (60) neemt het op voor 'de theaterdirecteur', met veel welwillendheid duidt ze diens overdreven uitingen van enthousiasme voor tantrisme en anale seks. Peter Perceval (59) hekelt dan weer diens bazigheid.

Zal 'de theaterdirecteur' ooit nog in de sector werken? En wie wordt daar baas zonder baas te spelen?

En, oh ja, in januari 2025 brengt Cafmeyer haar nieuwe meta-theatrale voorstelling ‘Life is but a dream’ in Campo Gent. Ik denk wel dat ik dat wil zien.

Rond die tijd noteerde ik ook:

"Ik ben gek op MeToo verhalen. Zo was er het onvolprezen “Cat Person” (2017) over een jonge vrouw die te laat door had dat ze nu nog moeilijk “nee” kon zeggen."

Daar bleef het echter bij. Ik dacht toen aan Depardieu wiens obsceen hoog volume aan scheten mij enigzins gechoqueerd had en aan Bart De Pauw en hoe zielig die was, en tegelijkertijd ook minder interessant.

Vulva obscura van Hanne Lamon.

RIP Marian Zazeela (1940 – 2024)

En in New York stierf Marian Zazeela, een Amerikaans kunstenaar die werkte met licht. Ze was ook kalligrafist, muzikant, schilder en levenspartner van La Monte Young. Die leeft nog.

Rust zacht Marian.

RIP Daniel Kahneman (1934 - 2024)

Ik zag ooit een Franse documentaire waar een man vertelde hoe er twee soorten mensen zijn: de impulsieven en de voorzichtigen.

De impulsieve is bij het begin van zijn leven optimistisch, gelukkig en vrij van angst. Omdat hij vaak zomaar wat doet, zonder er veel over na te denken, loopt hij met regelmaat met zijn hoofd tegen de muur. Daardoor wordt hij naarmate zijn leven vordert en hij een aantal teleurstellingen dient te verwerken, wat angstiger, wat minder optimistisch en ook minder gelukkig.

De voorzichtige begint angstig, vrij pessimistisch en alleen al door het vooruitzicht het leven te moeten aanvatten een beetje bedrukt. Hij zal zijn jobs voorzichtig kiezen, een vrouw binnen zijn bereik het hof maken en zeer rationele beslissingen nemen over wonen, werken en voortplanten. Naarmate hij ouder wordt, zullen de opeenvolgende succes-ervarinkjes hem vrolijker en optimistischer maken.

Tegen de tijd dat ze zestig zijn, zijn de impulsieven en de voorzichtigen even gelukkig en optimistisch. Ze blaken op die leeftijd allebei van evenveel of even weinig zelfvertrouwen.

Such is life.

Was de man die dat zei Daniel Kahneman en die documentaire ‘A la poursuite du bonheur’ (2008)? Ik weet het niet.

Maar dat is de essentie van Kahneman niet, Kahnemans grootste verdienste is dat hij bewezen heeft dat mensen geen rationele wezens zijn. En ik die dacht dat Freud dat gedaan had. Of Hume toen hij zei dat de rede de slaaf van de hartstochten is. Maar ik was fout, want het mag dan wel zo zijn dat Hume en Freud het opperden, het was de generatie van Kahneman die er empirisch onderzoek naar deed:

"Vanaf ongeveer de jaren 1970 hebben sociaal-psychologen empirisch onderzoek verricht naar de kwaliteit van ons redeneer- en oordeelsvermogen. [...] Pioniers op dit gebied waren Daniel Kahneman, Amos Tversky, Lee Ross en Richard Nisbett die hun bevindingen in boeken als Judgement under uncertainty: heuristics and biases (1982) en Human inference: strategies and shortcomings of social judgment (1980) bundelden," dat schreef Jan Verplaetse in For the sake of argument (2008).

Voorts duikt Kahneman ook op in de documentaires van Adam Curtis, waar zijn gedachtegoed een beetje verdraaid wordt om beter in het kader van Can't Get You Out of My Head (2021) te passen en dat kader is: we leven in een droomwereld, doe de moeite niet je eigen motieven te begrijpen, je wordt door jezelf bedrogen. Zelfbedrog zal altijd uw deel zijn.

Rust zacht Daniel.

Richard Serra (1938 – 2024), de Amerikaanse kunstenaar met zijn loodzware staande staalplaten -- van het soort voor scheepsrompen bedoeld -- die je doen voelen alsof je er elk moment door verpletterd kan worden; en die wij intellectuelen kennen van onze bezoeken aan musea als Voorlinden waar we ons recentelijk nog vergaapten aan nieuw werk van Anselm Kiefer, is niet meer.

In 1981 kreeg Serra toestemming om een 36 meter lange metalen muur te plaatsen die een New Yorks plein in tweeën sneed. Zij die rond dat plein werkten vonden het spuuglelijk, Serra's kunstvrienden verdedigden het luidkeels. Serra noemde het werk 'Tilted Arc', gekantelde boog. Acht jaar later werd het afgebroken. Op de hoorzitting die voorafging aan de ontmanteling getuigden collega-kunstenaars met woorden van de volgende strekking: beperking van de vrije meningsuiting, het is hier net nazi-Duitsland, het is hier net de Sovjet-Unie, de vrouw van Richard zegde zelfs op aller-moedigste toon dat haar man en zij zouden verhuizen mocht 'Tilted Arc' worden verwijderd.

Toch waren er ook enkele intellectuelen die de sculptuur niet zo geslaagd vonden:

Calvin Tomkins:

"Ik denk dat het volkomen legitiem is om je af te vragen of openbare ruimtes en openbare fondsen wel de juiste context zijn voor werk dat zo weinig mensen aanspreekt - hoezeer het concept beeldhouwkunst er ook door verruimd wordt."

Nathan Glazer:

"[Richard Serra] bestrijdt het afschuwelijke door het afschuwelijke te vergroten. Aan de ellende van het werken in een lelijk en slecht ontworpen gebouw, voegt Serra nog meer ellende toe in de vorm van een sculptuur dat de meeste mensen lelijk vinden ... dat het plein blokkeert, dat geen ruimte biedt om op te zitten, dat zon en uitzicht belemmert en het plein onbruikbaar maakt, zelfs op die momenten van vrijheid waarop het weer kantoormedewerkers toestaat om buiten te lunchen."

Op de hoorzitting die voorafging aan de verwijdering getuigden collega-kunstenaars met woorden van de strekking: beperking van de vrije meningsuiting, het is hier net nazi-Duitsland, het is hier net de Sovjet-Unie, de vrouw van Richard zegde zelfs dat haar man en zij zouden verhuizen mocht 'Tilted Arc' worden verwijderd.

Het televisiestation Paper Tiger Television maakte een verslag van deze hoorzitting en riep op boze brieven naar Ronald Reagan te zenden.

Rust zacht Richard.

Er zijn slechts weinig houwers in de Nederlandse taal, maar je hebt beenhouwers en beeldhouwers.

Walsende bassen, schreef ik over een plaat, maar ik weet niet meer dewelke.

Er stak een antisemitisch pamflet in mijn bus. De hoofdboodschap is dat de Joden Israël moeten opgeven en zich hervestigen in Brandenburg, Duitsland omdat het zo'n dunbevolkte regio is:

"Want er zou genoeg plaats zijn bijv. in Brandenburg voor alle 9 miljoen Joden van 'Israël' & een beter staatsbasis voor hun leiders."

Het document is getekend Ehrenfried Schreyer (°1959) [Ik ben Duitser van geboorte en zelfs 'christelijk' gedoopt maar helemaal geen "Kruisridder" moordenaar van het kerkelijke Christendom! Een Duitse dissident.]

"Somebody" van Bryan Adams is leuk. "Everybody Hold Still" van Grace Jones doet mij denken aan [[Wang Chung

Soms lijkt het of ChatGPT hallucineert. Als ik hem vandaag (rond eind maart 2024) vraag 'wie is Jahsonic?', is zijn antwoord:

Jahsonic, ook bekend als Jan Schuurman, is een Nederlandse blogger en muziekcurator die bekendheid heeft verworven vanwege zijn uitgebreide kennis van en bijdragen aan de muziekwereld, vooral binnen de genres van funk, soul, jazz, disco, en elektronische muziek. Hij staat bekend om zijn blog Jahsonic.com, waar hij schrijft over muziek, kunst, literatuur en cultuur. Jahsonic heeft een reputatie opgebouwd als een autoriteit op het gebied van muziekgeschiedenis en heeft bijgedragen aan het documenteren en promoten van verschillende muziekstijlen en -artiesten. Zijn blog en online aanwezigheid hebben een aanzienlijke invloed gehad op de manier waarop mensen wereldwijd muziek ontdekken en waarderen.

Wie mag Jan Schuurman dan wel zijn? en als je googelt op "Jahsonic" + "Jan Schuurman" vind je niks.

RIP M. Emmet Walsh (1935 – 2024)

En we blijven nog even in de Verenigde Staten. Daar sterft de acteur M. Emmet Walsh en omdat hij nooit een hoofdrol maar altijd bijrollen speelde, noemen we hem een karakteracteur.

Ik heb veel sympathie voor karakteracteurs.

Ik heb de beste herinneringen aan Blood Simple (1984) het regiedebuut van de gebroeders Coen waar Walsh de privédetective speelt die de opdracht krijgt een overspelig koppel te vermoorden.

https://www.youtube.com/watch?v=NL0f1qkxcJ4&t=230s&ab_channel=DerickToorek

Er is een geweldige scène waarin de overspelige vrouw -- het acteerdebuut van Frances McDormand dan weer -- de hand van de detective eerst tussen de vensterbank en het schuifraam plet en vervolgens met een mes in het hout doorboort en vast prikt. Heel gruwelijk en uitstekend gebracht door Walsh en McDormand. Een monsterlijk meesterlijk schouwspel.

Rust zacht Emmet.

RIP Vernor Vinge (1944 – 2024)

In de Verenigde Staten sterft auteur en wiskundige Vernor Vinge.

Vinge wordt gezien als een voorloper van cyberpunk auteurs William Gibson en Neal Stephenson.

Hij is bekend voor zijn uitspraak dat 'machines op het punt staan over de mensheid te heersen zoals mensen over het dierenrijk hebben geheerst', het eindpunt van technologische singulariteit.

In 1981 publiceert Vinge het in het Nederlands onvertaalde True Names, een volledig uitgewerkt concept van cyberspace, dat later centraal zou staan in cyberpunk.

Dat boek begint zo:

"In de tijd van het Eerste Tijdperk van de Magie beschouwde de voorzichtige tovenaar zijn eigen ware naam als zijn meest waardevolle bezit, maar ook als de grootste bedreiging voor zijn toekomstig welzijn, want - zo gaan de verhalen - als een vijand, zelfs een zwakke ongeschoolde vijand, eenmaal de ware naam van de tovenaar leerde kennen, dan konden routinematige en algemeen bekende spreuken zelfs de machtigsten vernietigen of tot slaaf maken. Naarmate de tijd verstreek en we overgingen naar het Tijdperk van de Rede en vervolgens naar de eerste en tweede industriële revoluties, werden dergelijke ideeën in diskrediet gebracht. Nu lijkt de cirkel weer rond (zelfs als er nooit een Eerste Tijdperk is geweest) en maken we ons weer zorgen over ware namen."

Ik denk dat "Expecting to Fly" mooi zou overgaan in "Space Oddity" Er is een passage met exact dezelfde toonaard in elke song.

Bij "Expecting" gaat het om 1:40, waar het "Babe, ended with a cry". Die "Babe" gaat over in "Hear, am I sitting in a tin box?" op 2:17.

Ik geloof dat het bij Christophe Noens is dat ik mijn Longines Comet heb afgegeven ter reiniging en reparatie in de Innovation in Antwerpen. Achteraf bleef die horloge nog steeds hangen en ik ben blijven teruggaan. Christophe is me altijd vriendelijk blijven ontvangen, dat was in totaal drie keer; tot hij uiteindelijk -- met een brede glimlach op zijn gezicht -- zegde dat hij het probleem had gevonden. De schijven, het horloge werkt niet met wijzers maar met schijven, bleven aan elkaar haperen. Je kon zien dat zijn beroepseer er van afhing. Ik kan hem alleen maar warm aanbevelen.

Dat ik mijn boek in mijn gat kan steken heb ik begrepen. Dat ik het mee naar huis mag nemen ook. Dat ik dus dacht dat ik mijn boek hier had laten liggen omdat ik het thuis niet meer terugvond is blijkbaar onvergeeflijk. Dat ik daarbij zou insinueren dat jij een dief bent net zoals de vertaalster een dief was moet ik maar voor waar aannemen.

Dat dat op een hevige kibbel uitdraaide spreekt voor zich.

Toen ik me vandaag trachtte te verstrooien na een kibbel met mijn lief door de bezienswaardige tuinen en parken in België in kaart brengen, stuitte ik op het Arboretum van Tervuren, de locatie waar ik in mijn herinnering de beroemde ruzie met de moeder van mijn kinderen had over het al dan niet maken van die kinderen.

Ik vond die plek later nooit meer terug [niet echt waar, ik vond ze nog een keer samen met mijn beste vriend ]. Ook door op kaarten te speuren vond ik die allerlieflijkste vallei niet meer weder. Ik voelde mij als het hoofdpersonage van "The Music of Erich Zann" (1922) van H. P. Lovecraft over een man die ooit ergens in Parijs gewoond had maar die plek nooit meer terugvond.

Maar bam, vandaag, op Wikipedia, plots een foto van een groene kom omzoomd met mooie sparren en loofbomen, en ik herken die vallei onmiddellijk.

Met die foto in de hand en de daarop volgende aanwijzingen van twee vrouwen met honden vond ik de precieze locatie: je rijdt naar de Verrassingsdreef. Die weg loopt dood dus je parkeert je wagen daar. Dan loop je richting bos, je houdt rechts aan, een beetje bergaf, en dan, om het hoekje links, zie je een boom met de woorden "KONINKLIJKE SCHENKING. Privaat Domein. Voetgangers Alleen." op een versleten bordje.

Volg dat valleitje helemaal opwaarts naar het midden van de Koninklijke Wandeling, onderweg kom je de prachtigste sequoia’s tegen.

Vandaag met mijn school naar Het bezoek van Dürrenmatt in een bewerking van FroeFroe en Theater Stap .

Dat dat stuk lijkt op Dogville blijk ik achteraf niet als enige te vinden.

Mijn ervaring van die middag werd enigszins vergald door een akkefiet met een leerling die mij voor vuile racist uitschold.

Nochtans was dat een leuke les waarin ik had over de achterpagina van De Morgen, dat in de reclamesector de wereld van het geld en de wereld van de creativiteit elkaar ontmoeten en meer.

Yuval schrijft een goed stuk in DM waarbij hij de hoop vestigt op Arab citizens of Israel.

Dominique Degryse vond het maar niets. Het scheen haar pro-Israël toe. Bovendien maakte ze een rare gedachtensprong over het feit of die twee miljoen Palestijnse Arabieren die in Israël woonden al dan niet moslim waren. Wij lieten de discussie rusten en gingen tennissen tegen de muur van Ann Veronica Janssens. Het beeld dat ik deze keer besloot te onthouden is dat van Sharon Van Overmeiren.

Toen wij daar in het MIKA zaten zat daar ene Peter geloof ik, die vroeger nog de King Kong uitbaatte in de Volksstraat in dat gebouw van Eddy Jambers. Later die dag kom ik Eddy nog tegen als ik uit Café De Kat stap. Ik sprak er met Katrien, die grootmoeder geworden is.

Het is de dag dat IS, een lokale tak actief in Khorasan een aanslag pleegt in Moskou. Een week of zo later komt de OCAD met haar jaarrapport en er stonden eind 2023 minder namen op de Ocad-lijst van gevaarlijke extremisten dan in 2022. 88 procent van hen zijn jihadisten.

Primatoloog Frans de Waal (1948 – 2024) overlijdt en ik word aan drie dingen herinnerd.

1) Een foto van twee bonobo apen die elkaar in de missionarishouding 'beminnen'.

2) Een citaat van Michel Houellebecq

3) Een illustratie over de menselijke moraal

Eerst de foto. We zien twee bonobo's die elkaar in de missionarishouding 'beminnen'. Ik weet niet wij hem maakte. Ik kom op dit artefact terug.

Dan het citaat van Houellebecq ondanks de banale wijsheid die je nooit uit zijn mond zou verwachten, me toch zeer ontroerde:

'Zoals iedereen diep vanbinnen weet is liefde het belangrijkste element in seksualiteit.'

'Diep vanbinnen', zegt hij en die beeldspraak weerspiegelt onze hekel aan oppervlakkigheden. We weten het 'diep vanbinnen.' Alles wat 'diep' is, is goed, 'diepe' gevoelens, 'diepe' gedachten. Het ondiepe is het oppervlakkige, de schijn, de buitenkant, de schil, de vernis en die nemen we niet ernstig want de essentie zit binnenin.

Houellebecq doet die uitspraak in Een paar maanden van mijn leven (2023), een heel persoonlijk boekje waarin hij vertelt hoe hij erin geluisd werd mee te spelen in een amateurpornofilm, tenminste dat dacht hij. In werkelijkheid werd hij te kakken gezet door de Nederlandse provocateur Kirac die er 'kunst' van wilde maken.

Zelf ben ik vrij oud moeten worden om net zoals Houellebecq te kunnen toegeven dat seks zonder liefde gauw verglijdt, tja naar wat precies? Ik schreef eerst dat de liefde de beste saus is voor goede seks, maar ik vond dat melig. Bovendien, als je spreekt over saus, dan denk je aan honger en de vergelijking tussen seks en honger gaat niet echt op. Ik nam het Kant ooit heel kwalijk dat hij seks zonder liefde vergeleek met het uitknijpen van een citroen.

Maar goed, er moet het onderscheid gemaakt worden tussen twee zijnsbelevenissen.

Enerzijds vrijgezel zijn en af en toen van iemands lichaam willen genieten, al dan niet betalend. Binnen dat scenario kom je al vrij snel tot de vaststelling dat het seksuele genot een verminderde opbrengst kent.

Anderzijds, echt gek van iemand zijn, iemand beminnen, elke centimeter van dat lijf verkennen omdat je er niet genoeg van kan krijgen, grenzen overschrijden omdat je het kan en omdat je er de toestemming voor hebt, tja dan kom je terug voor meer natuurlijk. Het is trouwens daarom dat ik zo moet lachen met de 'romantiek' van one-night-stands, als het lekker is kom je toch voor een tweede portie?

En nu kom ik terug bij de foto uit. Waarom associeer ik de missionarishouding met echte liefde? Is het omdat we elkaar daarbij in de ogen kunnen kijken? En zijn bonobo's in staat tot ware liefde?

Vervolgens is er de illustratie en het bijbehorende dictum:

'Krab een altruïst en zie een hypocriet bloeden.'

Je krabt het bovenste laagje eraf (sowieso het 'slechte' laagje, zoals we zagen) maar oh nee, wat eronder zit is ook slecht.

Daar was de Waal het niet mee eens, hij schrijft erover in Primates and Philosophers (2016), met een mooi tekeningetje erbij van een ui-achtige bol object waarvan de buitenste laag -- slechts een millimeter dik -- de moraal is. Vlak daaronder zit een laag die hij 'niet goed' noemt, daaronder zit het 'slechte', daaronder het hele slechte en de kern is puur kwaad. Rotten to the core. Rot tot op het bot.

De theorie zal later bekendheid krijgen als de vernistheorie: de moraal is slechts een laagje vernis (daar heb je weer die buitenkant, die schone schijn) boven op een bol rottigheid, de Waal is er zich steeds tegen blijven verzetten en mensen zoals Rutger Bregman zijn hem daarin gevolgd.

Hoe ik het zelf zie? De mens is in staat tot het allermooiste en het allergruwlijkste. Beide kwaliteiten zitten van bij de geboorte in hem. Hij heeft gewoon de juiste trigger nodig om het eruit te laten komen, het goede, of het slechte. Een caveat: sinds de Holocaust kan je moeilijk volhouden dat de mens intrinsiek goed is en dat het de maatschappij is die hem corrumpeert. De natuur kent noch goed, noch slecht. De natuur kent geen beloningen noch straffen. De natuur kent enkel gevolgen.

De natuur was ongenadig voor Frans.

Rust zacht Frans.

Rare tijden. De dingen lijken op losse schroeven te staan. Toch is er een groot lichtpunt. Een helle zon aan de hemel, de liefde voor mijn vrouw en de grote behoefte om er met twee iets van te maken.

Zaterdag bezocht ik Sofie Van de Velde, die Où est Eline had. En ik sprak met de eigenaar van Plus One toen ik binnenkwam op een tentoonstelling met disparaat maar toch goed bij elkaar passend werk.

Terwijl Jason Poirier dit Caulier me vertelt dat er een werk van Naveau staat, vraag ik hem ook naar een vorige tentoonstelling, ik zei, met veel hout en roest ijzer en hij zegt 'ha, Sven 't Jolle' terwijl hij op zijn telefoon scrolt om het werk te laten zien. Ik zeg, 'sommige van dat werk moet toch onverkoopbaar zijn?, welke particulier koopt dat nu?'

En hij zegt tegelijkertijd: 'dit werk heb ik net aan het museum van Oostende verkocht en hij toont me het werk waar ik toen gek op was.'

Grappig toch, bedenk ik me nu, hoe artistiekelingen en vermogenden elkaar terugvinden bij dit soort gallerijen.

Verder zeg ik nog tegen hem dat ik het werk van Naveau 'bij ons' niet mooi vond. En hij vraagt later 'bij ons', wat bedoelt u daarmee en hij vermoedde waarschijnlijk dat ik ook een galerie had of zo maar ik zeg, op mijn school. Het beeld is nogal grotesk en moet Athena verzinnebeelden. Maar dat zeg ik er niet bij.

Zijn tentoonstelling heet trouwens Disabstraction Sunrise en die is mede-gecureerd door Xavier Noiret-Thomé wiens cureerwerk ik ook in Bergen zag.

Afgelopen nacht droomde ik dat ik in een stuk Antwerpen terecht kwam dat ik nooit eerder gezien had. Een buurt die volledig als kermisattractie (het woord komt voor het eerst voor in Woordenboek der Nederlandsche taal M. de Vries, ‎L.A. te Winkel · 1882) gestyled was, met felle jaren vijftig kleuren en lichtjes en vormen die ook aan naoorlogs commercieel architecturaal design deed denken. Ik ging ergens op zitten, en plots verheft heel dat gevaarte zich vervaarlijk de lucht in en ik word wakker. Het is vijf uur, ik slaag er niet meer in in te slapen dus ik lees De gebroeders Rico die op mijn nachtkastje ligt.

Paulien Cornelisse heeft een sketch over het ontstaan van taal, een beetje zoals mijn oebroe theorie. Ze 'gelooft' dat het eerste woord het woordeloze verbod van de ouder naar het kind toe is uh uh uh daarbij met hoofd en vinger schuddend. Dat verbasterde naar 'nee.'

Ze refereert naar het feit dat we dat nog niet weten omdat we toen geen bandrecorders hadden, uiteraard een grap.

Het woord "nee" is naar haar uitvinding ook niet meer van vorm veranderd en daarom noemt ze het de varens van onze taal

Ze heeft het dan nog over gebarentaal en het lichaamstaal voor 'sorry', met opgeheven bovenarmen, een beetje zoals de Stroop rapport foto die zo bekend is. Ze zegt dat je die geheven handen en armen vaak op grotschilderingen ziet, laat dan haar handen vallen en zegt dat ze zo op Egyptische hiërogliefen staan.

En dan heeft ze het over een klank die zo simpel is 'dat hij nooit heeft hoeven veranderen en die ook nooit meer gaat veranderen'. Ze vraagt om er voorzichtig mee om te springen want met grote macht komt grote verantwoordelijkheid: het klikken met de tong tegen de boventanden.

Is dat een van de click consonants?

Het ontstaan van wiskunde, weetkunde dus, en hoe je als kind leert tellen, tot tien, op je vingers. Stel je voor dat we twaalf vingers hadden, hoe zou onze wiskunde er dan hebben uitgezien?

En dan dat tellen zelf, nog voor het op de vingers gebeurde, door mijn over-over-overgrootvader (maal dertien) die heel veel schapen had en toen zijn buur vroeg hoeveel zei, hij wacht, en hij ging kleine kiezeltjes rapen en legde die op een stapel naast de toegangspoort naar zijn wei. Hij liet ze een voor een naar buiten en telkens er een voorbij liep deed hij een kiezeltje in een mand. Op het einde, toen alle schapen gepasseerd waren goot hij de inhoud van dat mandje aan zijn buur en zei 'kijk, zoveel schapen heb ik.'

Turven heet dat.

Waarom maken we geen register met van elke nieuwe baby een DNA staal? Zo kunnen we binnen dertig jaar opsporen wie welke misdaad heeft gepleegd. Maar we zullen ook tot de vaststelling komen dat ongeveer vijf procent van de bevolking bastaarden zijn, dat ze niet de zoon van de vader zijn die ze denken te zijn, dat hun vaderschap er geen is. Kan je je voorstellen wat dat gaat doen voor de erfenissen?

Ik schreef daar al eerder over toen ik het had over spermabankbeheerders Jos Beek, Henk Nagel, Jan Karbaat en Jan Wildschut.

Ik zoek "sex without love" even op en kom uit bij The Sewanee Review (1892)

"... sex without love, spring, flowers, snow, death, sunlight, moonlight, leaves, birds, his family, hatred of money and money - makers and public figures. No one would insist that Cummings be a more systematic thinker than he ...

Maar ik denk dat het hier om een foutieve datum in Google Books gaat.

Ik leg een tunnel aan, of een brug, tussen "sex without love" en "sex before marriage".

Het Antwerpse nachtleven met Cappuccino Club (vroege jaren 2000). I herinner me dat Ali Sketches of Spain speelde en hoe Roberto Guidotti een foto van mij trok met Fara op de schouders. Of was het Bonnie?

Ik luisterde op 17/3/24 nog eens naar een Dan Selzer mix die hij voor The Lot Radio opnam.

1 The Flirts Passion (Special Import Remix) 2 D.F. & Pam On the Beat 3 Casco Cybernetic Love 4 Capricorn I Need Love 5 Cellophane Gimme Love 6 Gaucho Dance Forever (d. j. version) 7 O’Gar Playback Fantasy 8 Giorgio Farina Farina’s Suite 9 Rinder & Lewis Willie and the Hand Jive 10 Magnifique Magnifique Part 1 11 Silvia Love Instant Love 12 Metro Area Atmosphrique 13 Lindstrøm I Feel Space 14 Kebec Elektrik War Dance 15 Nyam Nyam Fate/Hate 16 Intro Haunted Cocktails (Extended Edit) 17 Fehlfarben Ein Jahr (Es Geht Voran) 18 The Pop Group She is Beyond Good and Evil 19 Shriekback My Spine (Is the Bassline) 20 Wide Boy Awake Slang Teacher 21 Malaria! Your Turn to Run (I Will Be Your Only One) 22 Mars 3E 23 impLOG. Holland Tunnel Dive 24 Crispy Ambulance The Presence 25 Lou Reed Street Hassle 26 Meredith Monk Travelling

Een gevangene in de Begijnenstraat werd gemarteld en met een bezem verkracht. Men dacht dat hij een pedofiel was, pedofielen zijn onder andere gevangenen slecht gezien. De Gazet Van Antwerpen heeft foto's van de dader en van het bebloede slachtoffer. DM en DS uiteraard niet. Die laatste twee vermeldden ook de bezem niet, bij GVA stond die in de titel. Geertjan Zuijdwegt & Pieter de Witte schreven er een buitengewoon interessante opiniebijdrage over in DS.

"Het strafrecht is een ‘economie’ van de schuld. Mensen plegen misdrijven en daarvoor moeten ze betalen: met geld of met hun vrijheid. Die vergeldingslogica is niet populair bij progressieve intellectuelen. Maar binnen de brede maatschappij en binnen de gevangenis is ze alomtegenwoordig."

[...]

"De pedofiel staat buiten de economie van de schuld omdat zijn slachtoffer het toonbeeld is van de zuivere onschuld. De ‘gewone’ misdadiger situeert zich veilig binnen die economie. Er is altijd nog wel iemand die schuld heeft aan zijn daad. Een overspelige partner, een verklikker, een dronken vriend, het corrupte justitieapparaat. Maar de pedofiel staat buiten die rekenkundige orde van wikken en wegen. Hij heeft het absolute kwaad begaan, door de absolute onschuld aan te tasten."

"wat Nietzsche al wist: dat straffen een feest is."

20 maart 2024 19:00 tot 21:00: Zijn universiteiten linkse bolwerken

Filosoof Andreas De Block is hoogleraar wijsbegeerte aan de KU Leuven. Hij is gespecialiseerd in filosofie van de geneeskunde en van de cognitieve wetenschappen. Recent publiceerde hij het boek Is Links gewoon slimmer? Ideologie aan onze universiteiten (LannooCampus 2023) waarin hij beargumenteert dat ideologische diversiteit op de universiteit belangrijk is voor de kwaliteit van en het vertrouwen in de wetenschap. Hij gaat in gesprek met historicus Bert De Munck (UA), filosoof Willem Lemmens (UA) en sociale wetenschapper Ive Marx (UA).

Ooit dook ik waar geen water was. Dat was aan het Zegemeer in Knokke. Ik logeerde bij Roel en Mireille in een van de appartementen die aan dat meer grensden. Roel was een collega van mijn broer bij Anthony Van Dyck.

Een zekere Waalse bioboer Falys Hugues klaagt Total Energies aan.

De Kasteeltjeslaan blijkt de duurste straat van België.

Het leven is een strijd denk ik en ik zoek wanneer het voor het eerst voorkomt in onze letteren.

In 1870 vindt men de uitspraak in een lichtjes veranderde vorm:

De strijd des levens van Pieter Harting.

Van de 87 naar het Nederlands vertaalde psychologische romans van Simenon las ik er nu 85.

Ik bestelde de laatste vijf exemplaren die ik nog lezen moest in Nederland, bij een in Simenon gespecialiseerde boekenverkoper.

Deze heet De gevangenis en het is een van de latere ‘roman dur.’

‘Kom toch klaar!’ roept de held tegen zijn schoonmaakster tijdens zijn laatste liefdesavontuur. ‘Ten slotte heb je me een paar draaien om de oren gegeven, […] het vreemdste is dat dat geholpen heeft.’

‘Weet u dat ze een zeer intelligente vrouw is?’ Hij denkt er het zijne van want het is niet een van de eigenschappen die hij het meeste bij een vrouw op prijs stelt.

‘Duizenden mannen gaan met hun schoonzuster naar bed, dat is bekend. Jongere zusters hebben de neiging te gappen wat hun oudste bezit.’

Hoeveel keer heb ik dit niet gelezen? ‘Het was een restaurant voor stamgasten, met vakjes van lichtgekleurd hout voor de servetten.’ Zeker tien keer. In die vakken heeft elke klant zijn eigen servet.

‘Hij was tot in het diepste van zich zelf doorgedrongen. Hij had het oppervalk er afgekrabd, alles blootgelegd tot het bloedde.’

Onze held had vrouwen altijd op een voetstuk gezet. ‘Dus beurde hij hun rokken op en nam hen. Weg voetstuk.’

‘Het is verwarrend iemand te zien ademhalen.’

‘Voor hem was het afgelopen.’

Vandaag installeer ik Chat GPT op mijn telefoon en op mijn vraag 'Wie is Jahsonic?' krijg ik het antwoord:

Jahsonic, ook bekend als Jean-Hugues Kabuiku, is een Belgische internetondernemer, blogger en muziekkenner ...

Later die dag vraag ik het opnieuw en ik krijg deze versie:

Jahsonic is a pseudonymous cultural commentator known for his contributions to various online platforms, particularly in the realm of music, art, literature, and culture. He gained recognition for his insightful analyses, essays, and discussions on topics ranging from avant-garde movements to popular culture phenomena. Jahsonic's work often delves into the intersections of different artistic disciplines and explores the significance of various cultural artifacts. He has cultivated a following interested in his unique perspectives and deep understanding of cultural trends and movements.

Wel straf, dat van die Jean-Hugues Kabuiku.

RIP Percy Adlon (1935 – 2024)

Percy Adlon was een Duits filmmaker internationaal gekend voor zijn film Bagdad Cafe uit 1987.

Voor ik doodgraver was, was ik koerier, barman, verkoper, informaticus en leerkracht.

Toen deze film uitkwam was ik tweeëntwintig en verliefd. Misschien koerier, misschien barman. Aan het woord hartverwarmend heb ik vandaag een hekel, maar het is toch de meest trefzekere beschrijving van de film die ik kan bedenken.

Gisteren keek de film een tweede keer en ik vond hem even sterk als toen. Oké, Miss Jasmin is een witte redder, en ja, tijdens de opnames van de film is zij in een pot 'kokend' water gaan zitten terwijl rond haar dansende 'wilden' joelen van de bloeddorst.

Alles speelt zich af aan een truckstop, een typische non-plaats die tot de verbeelding spreekt, dat wist Gainsbourg ook toen hij Je t'aime moi non plus draaide.

Een Duitse kinderloze toeriste strandt er en vindt een overwerkte eigenares, haar lichtzinnige dochter, haar door Bach bezeten zoon en diens krijsend zoontje, een overjaarse hippie-filmdecorschilder en een backpackende boemeranggooier.

Zij, lijder aan schoonmaakwoede, poetst er de watertank, het iconische beeld van de film. Nadien verovert zij aller harten.

Rust zacht Percy.

Vandaag lesgegeven over klinkerbotsing. Ik begon met bommelding dat ook ruimte laat voor rare gesproken weergaven. Een ding dat bommelt? Nee een bommelding. Een melding van een bomaanslag.

See also

• User:Jahsonic/Sandbox archives