User:Jahsonic/Sandbox archive 76  

From The Art and Popular Culture Encyclopedia

Revision as of 11:08, 19 May 2024

Related e

Wikipedia Wiktionary Shop Featured: Rhombicuboctahedron by Leonardo da Vinci

Ik zag Knokke off (2023) en was er wild van, 'Knokke off' is Vlaanderens Big little lies (2017), en bovendien geslaagder dan Big little lies in de zin dat hier niet alleen toxische mannelijkheid maar tevens het gemeenste en kleinste van de vrouwelijke kunne aan bod komt. Lekker geslachtsloos mensonvriendelijk dus, besprenkeld met fun, liefs en vreugde, wij houden daarvan. Ook het camerawerk, het geluid, en de visuele styling zijn beter dan 'Lies'. Luk Wyns (Crimi clowns, Matroesjka's) bewijst andermaal dat hij tot het kruim van de televisieschrijvers behoort. Co-auteur was de relatieve nieuwkomer Nele Vandael, ik kijk uit naar haar toekomstig werk.

Ik ging ook naar Zone of interest (2023), een film over de vrouw van een Auschwitzcommandant en haar droomtuin met zwembad, serre, bloemenperken en mooi groene gazon écht vlak naast dat concentratiekamp waarvan we alleen de muur en de mensenrook zien en het dreunende geluid (doorspiest met nare kreten) horen. De film is gebaseerd op een roman van Martin Amis die sinds Time's Arrow voor mij niks slecht meer kan doen. Lieven Trio gaf de film vijf sterren. Een vergissing want Poor things gaf hij er maar vier en het moet natuurlijk andersom zijn.

Nieuws uit Antwerpen.

Dennis Tyfus toont met 'Tattooed tears of joy' nieuw werk bij Van Laere op Antwerpen Zuid. Tyfus lijkt nu nationaal met zijn 'zelfportret'-potloodtekeningen door te breken (mocht Vlaanderen een natie zijn, dan was het nu al een feit). Jonas Mortier interviewde hem voor De Morgen en ook in De Standaard kreeg de kunstenaar — die ondanks zijn 'antiheld'-status topprijzen kan vragen — een hele pagina door Jozefien Van Beek.

Hypothalamus.

Carlos Maldonado (van Korsakov) nam de Hypothalamus over, bewaarde de sfeer zoals die was bij Mansour, inclusief, dat ronde sta-tafeltje en de muziek. S. en H. staan achter de toog en daar kan je niet echt mee fout gaan. Op de bovenste verdieping dineer je voor weinig geld, met een keuken zoals de Zomer van Antwerpen-ploeg gewend is ze te serveren.

V

In de Schuttershofstraat opende een nieuw Italiaans café-restaurant zijn chique deuren. Je drinkt er koffies voor vier euro in een weelde-classy-kitsch-stijl. Je kan best nu gaan, nu de verf nog aan het drogen is.

Politiek

Ik sta meer dan ooit achter Maarten Boudry in de kwestie waarvan ik de naam niet meer uitspreken durf; jaja, zover is het inmiddels gekomen, dames en heren. Bovendien kan ik met niet weinig trots aankondigen dat ik op de lijst van de verkiezingen 2024 bij Open-VLD zal staan. Heerlijk. Valentijn.

Binnenkort vieren wij Valentijn en ik kocht alvast wat bloemen voor mijn lief. Roze rozen. Tot binnen een maand of zo. De lente zit in de lucht, jeuj!

"De drie voornaamste koördinaten van De Buch's ontdekkingsreizen door de huidige wereld van linkse kontestatie en rechtse repressie zijn respektievelijk de dierpsychologie (Lorenz), de kulturele antropologie (door hem met gepaste eerbied voor de klassieken etnologie genoemd; de belangrijkste gids is hier Malinowski) en de psycho-analyse (Adorno, Marcuse, André Stephane, Lasierra & Plumyène (gauche) en Plumyène & Lasierra (droite) - ongeveer in volgorde van de mate waarin die auteurs bij De Buch au sérieux worden genomen). Het gaat om een ‘geisteswissenschaftliche’ preokkupatie die even verouderd (gemeten naar de huidige stand van zaken bij elk der afzonderlijke disciplines) als ridikuul-ontoereikend aandoet voor de problematiek die met behulp van dit instrumentarium aangevat wordt door De Buch."--Le complexe d'alpha of het Kousbroek-effect L. Brunt and A. Wassenberg

Hallo X

Vanochtend om acht uur twintig tref ik X in de leraarskamer en ik meld haar dat ik de leerlingen mee naar het toneel kan begeleiden en zeker een stuk kan meevolgen maar dat ik wel even naar de dokter zal moeten.

U moet weten, die afspraak bij de dokter was om kwart over twee en dat is ook een moment dat ik volgens mijn rooster vrij ben. Ik geef op maandag les tot het vijfde.

Zij zegt, ‘geen probleem’.

Onder de middag probeer ik nog snel de leerlingenraad mee te pikken over X van X die aan een spierziekte lijdt. Daarom ben ik inderdaad pas om 13.50 ipv 13.45 in op de speelplaats.

Ik vertrek uiteindelijk SAMEN met mevrouw X (ik schrijf dat fout denk ik) en haar klas X. Onderweg verplicht ik X de tram te nemen, de jongen wilde stoer doen en te voet gaan, maar zoals de klassenraad uitwees, zijn spierziekte belet hem dat. Collega’s verzekerden me dat hij zelfs niet van de Nationale Bank naar De Studio zou kunnen lopen.

SAMEN met de groep van X kom ik aan bij De Studio (wij treffen elkaar vóór we het Theaterplein bereiken) en ik krijg meteen een standje van X omdat ze me nergens kon vinden.

Van een bevriende collega krijg ik om 14:22 dit bericht binnen. Ik citeer: ‘zeg X heeft hier aan verschillende mensen op school via de foon zitten spuien dat ze jou kwijt waren … Maar in de vergadering nog voor X wist ze al te zeggen dat je niet mee zou kunnen.’

Nu, mijn telefoonnummer is geen geheim. Je kan het overal vinden (X heeft het, en X wist dat ik meeging, bijvoorbeeld), dus als je me zoekt, bel me dan even, toch?

De andere punten die je aanhaalde, licht ik graag woensdag toe, maar hoe dit vandaag gelopen is en hoe vals ik dit ervaren heb, wil ik je alvast meegeven.

Joseph Schippers (1868-1950) bij Berko.

iemand op de ziel trappen, iemands schoenen vullen

ontoerekeningsvatbaarheid. De persoon die het middel misbruikte, kon immers voorzien dat hierdoor zijn remmingen zouden verminderen (“actio libera in causa”). Dit principe wordt ook in de Angelsaksische wereld gehanteerd, zoals geciteerd door Kermani en Castaneda

“our legal system inclines toward the view that the use of alcohol or other substances involves an element of choice and therefore would not amount to a legal insanity defense if the substance abuser commits a crime while intoxicated”.

Kiefer at KMSKA from 23 oktober 2010 tot en met 23 januari 2011.

De vervrouwelijking van Europa is een vermeende culturele verandering van de volgende strekking:

Terwijl de wereld steeds mannelijker en autoritairder wordt (Erdogan, Xi Jinping, Trump (tot voor kort), Poetin, Bolsonaro (tot voor kort), Orbán), wordt Europa aangespoord om toegeeflijker, zachter en toleranter te zijn (lees 'Has the West Lost It?', het werk van Pankaj Mishra); om vooral ook het morele kompas van de wereld te blijven; om de vluchtelingen van de wereld op te vangen als een gulle Maria lactans; en om de veilige haven voor de LGBT-gemeenschap te zijn.

In Duitsland stierf Damo Suzuki, de Japanse zanger die gedurende twee à drie jaar leadzanger bij Duitse cultband Can was en bij wie hij teksten schreef voor songs zoals "Mushroom" (1971) and "Vitamin C" (1972). Doe geen moeite die teksten te begrijpen, ze zijn als nonsensgedichten, al hebben ze bestaande woorden.

Maar daar gaat het niet om. Can is een ijkpunt in de geschiedenis van de artrock -- het woord kunstrock heeft nooit ingang gevonden -- waar ook Velvet Underground wat potten gebroken heeft.

Damo, ik leg je naast Jaki Liebezeit en Holger Czukay; het wachten is op Irmin Schmidt, zolang kan dat niet meer duren want hij is ondertussen als 87 of zo.

Rust zacht Damo.

Misschien ook een klein woord over de doden, die heel lange rode draad doorheen het weefsel van mijn encyclopedie.

RIP Günter Brus (1938 – 2024)

https://www.youtube.com/watch?v=S0Lha8aIdcU&ab_channel=Prominarium

Günter Brus stierf en met hem de laatste der geweldkunstenaars die gekend stonden als Weense actionisten, een nare kunststroming die ik me alleen maar wens te herinneren als achtergrond van Sweet Movie (1974) van Dušan Makavejev.

Zo schreef ik op Facebook. Ik overdreef want je kan bezwaarlijk een geschiedenis van de 20ste-eeuwse kunsten schrijven zonder een hoofdstuk aan deze grensoverschrijders van Wenen in de jaren zestig te wijden. Bovendien wil ik het verleden nooit afzweren. 'Transcend and include' zegde ik altijd met de woorden van Ken Wilber, ik ga daar vandaag niet plots van afwijken.

Bestaat er beeldmateriaal van de beruchte 'Kunst und Revolution' performance aan de Universiteit van Wenen op 7 juni 1968?

Piste Brus echt in een glas? Bedekte hij vervolgens werkelijk zijn lichaam met zijn eigen kak? Zong hij tijdens het optreden daadwerkelijk het Oostenrijkse volkslied terwijl hij masturbeerde? Eindigde Brus het stuk door zijn eigen urine op te drinken? Stak hij vervolgens een vinger in de keel om te kunnen braken?

Ik denk het wel. Maar waar moet ik hem dan begraven? Bij de iconoclasten? De beeldenstormers? Taboedoorbrekers? Gewoon bij de rest van de Oostenrijkers?

Of ging het dan toch om politiek? Want wat zegt de encyclopedie? Hij zegt dit: met dit stuk hoopte Brus de nog steeds fascistische essentie van de Oostenrijkse natie te onthullen. De schandaalpers noemde de deelnemers (Brus werd vergezeld door andere 'aktionisten') een Ferkelei (Ferkel is Duits voor biggetje en het woord Ferkelei betekent zwijnerij) en de deelnemers werden de universiteitsvarkens genoemd.

Brus werd veroordeeld tot zes maanden gevangenisstraf en hij vluchtte met zijn gezin naar Berlijn. Hij keerde in 1976 terug naar Oostenrijk en kreeg er zelfs later nog een staatsprijs.

Het doet me denken aan Antonio Negri, die ook verbannen werd, in zijn geval uit Italië.

Rust zacht Günter.

Van Aston "Family Man" Barrett moesten we ook afscheid nemen, hij is bekend voor zijn bass-werk bij Bob Marley, en, voor mij van groter belang, de samenwerkingen met Lee Perry.

De hippiezangeres Melanie stierf. Ze had een vreemde song die de titel "Brand New Key" droeg.

De Amerikaanse 'beeldhouwer' Carl Andre hield ook op te bestaan. Hij werd 88 en wordt herinnerd voor zijn vreselijk werk 'Equivalent VIII', bestaande uit een hoop op elkaar gestapelde bakstenen, help. Men is hem ook heel zijn leven lang blijven verdenken van de moord op zijn collega-kunstenaar en geliefde Ana Mendieta.

Ook Frank Farian verruilde het tijdelijke met het eeuwige. De man was een Duits platenproducer en gekend voor zijn werk voor Boney M. en Milli Vanilli. Op "Crazy like a fool" zingt hij zowel de hoge als de lage stemmetjes, dat heb ik mij laten vertellen door mijn doodgraver Jahsonic. Zelf was hij niet erg fotogeniek dus hij huurde een hyperkinetische danser om het promotiewerk in alle Europese 'top of the pops' te verzorgen. Slim gezien.

De Canadese filmregisseur Norman Jewison is ook niet meer. In zijn film 'In the Heat of the Night' geeft het personage van Sidney Poitier een draai rond de oren van een blanke racist. Heerlijk moment. Ook een 'cinematic first'.

En Marlena Shaw, de vrouw van "Woman of the Ghetto" en "California Soul"? "Ging, gi-gi-gi-gi-ging?" Ook dood!

Phill Niblock is negentig geworden. Hij maakte ruismuziek. Net zoals mijn heldin Éliane Radigue. Enfin je noemt het niet ruismuziek, maar dronemuziek maar ruis is in het geval van Phill toepasselijker.

Italië telt ook een inwoner minder: Gian Franco Reverberi. De man schreef de muziek voor de spaghettiwestern 'Django, Prepare a Coffin', een van de composities vormt de voor "Crazy" van Gnarls Barkley.

Zo dat weet u dan ook weer.

Waar ik over die doden schrijf?

https://blog.jahsonic.com

IMDB heeft dus ook YouTube filmpjes: "Jesus Christ: The Musical" (2005)

De hele samenleving moeten zich voorbereiden op een "nieuw onvoorspelbaar tijdperk" zegt de Nederlandse NAVO-admiraal Rob Bauer.

Familie en Thuis zijn de twee grootste Vlaamse soaps. Familie is een serie over rijkaards bekeken door armeluizen. Thuis is een serie over armeluizen bekeken door rijkaards. Iedereen wil over het muurtje kijken.

We stappen in de Bleekhofstraat en zien iets dat op een kantoorgebouw dat bij een fabriek hoorde en gaan ernaar op zoek. We draaien rechts de Provinciestraat in en dan weer rechts in de Borgerhoutse straat. Het blijken de kantoren van B-architecten.

In de Vestingstraat 23 nog eens binnengekeken, bij Aelbrecht, schilderijen en tweedehands juwelen, veel Aziatische brol.

Ik heb Lizen een houten paneel gestuurd als canvas in de Lange Leemstraat 252.

De Slegte: Vreemd Vertrouwd gezien met verwijzingen naar Jonckbloet en dat geil schilderij Chivalry van Dicksee.

In de kranten klagen de Amerikaanse multinationals zoals McDonalds en en Pizza Hut en Starbucks over dalende inkomsten in het Midden Oosten. Naar aanleiding van Palestina. Nico Tanghe bericht daarover. Er is een nieuwe rechter in Den Haag: Nawaf Salam, Israël verwijt hem anti-Israël te zijn. De ondervoorzitter of zoiets is Julia Sebutinde. Zij is dan weer pro wordt gezegd. Zo zie je maar dat recht niet echt objectief is. Geen gerechtigheid zonder doel zeg ik altijd. Gerechtigheid wordt altijd geïnstrumentaliseerd voor het bereiken van idealen zeg ik aan de door mij welbekende ex Amnesty medewerker. Aan de telefoon wijs ik er D op dat ik H en K heb gevraagd waarom ze zich nooit druk maakten om de Yemen oorlog. En aan D. schrijf ik: 'uiteindelijk staat het iedereen vrij te kiezen waar hij zijn verontwaardiging op richt. Maar wees je dan wel bewust dat het een intentionele daad is en vraag anderen niet jouw keuze te volgen.

Carlos Maldonado nam de Hypothalamus over, hield de sfeer zoals die was bij Mansour, inclusief, dat ronde sta-tafeltje en de muziek, Sofie en Heleen staan achter de toog. Op de bovenste verdieping kan je gaan eten voor weinig geld, keuken zoals die ploeg gewoon is te serveren op de Zomers van Antwerpen.

In de Schutterhofstraat is een nieuw Italiaans café-restaurant opengegaan. Je drinkt er koffies voor vier euro in een weelderig classy kitsch-stijl. Je kan best nu gaan, nu de verf nog aan het drogen is.

Binnenkort vieren wij hier Valentijn en ik kocht alvast wat bloemen. Roze rozen. Tot binnen een maand of zo.

Vandaag bij osteopaat Eric op de Rubenslei voor supraspinatus bursa. Aurelie Hoornweg heeft plots haar prijzen van 50 naar 65 euro opgetrokken op twee jaar (na een marktonderzoek en met de bedoeling collega's oneerlijke concurrentie aan te doen, zo staat het op een blad in haar praktijk, haha) dus die wil ik niet meer, zij is alleen op geld belust, wil snel nog cash pakken voor haar partum.

Maar goed, ik was dus bij Eric en hij zocht mijn pijnpunten op. Pijnpunt als woord kwam het Nederlands binnen in 1862 in de volgende publicaties:

... pijnpunt bij voorkeur bezit . Ook trekkingen van de wangen vergezellen dikwijls de hevige aanvallen , van daar zelfs de naam van tic douloureux . Van het vijfde paar kan ook de pijn op andere zenuwbanen overgaan , zooals op het ...

--Handboek der praktische geneeskunde (1862) van Hermann Lebert

"... pijnpunt aan de wervelkolom , Med . Klinik . B. I , blz . 465 ) , chronische zwellingen van de lever enz . ➖➖➖➖ en dikwijls ook hart- en longenaandoeningen met spinaal - irritatie gepaard . Doch men moet bij al deze toestanden aan ..."

--De ziekten van het zenuwstelsel (1862) by Rudolf Leubuscher

RIP Aston "Family Man" Barrett (1946 – 2024)

Een nieuwe dode. Helemaal uit Jamaica. Aston "Family Man" Barrett was bassist, bandleider voor Bob Marley en co-producer van diens albums.

Hij schreef ook de arrangementen voor veel van de composities van Marley.

Vroeg werk waarop je hem kan horen is "Liquidator" (1969), een cover van "Girl I Got a Date" (1966) van Alton Ellis.

Aston vormde lange tijd een ritmesectie met zijn vroeg gestorven broer Carlton Barrett; andere bekende ritmesecties zijn reggae-outfit Sly en Robbie en Bernard Edwards en Nile Rodgers van Chic.

Vandaag reageerde een leerling verbaasd en zelfs verbolgen omdat ik zei niet in de duivel te geloven. Ik speelde ook weer het spel waarbij ik het zijnde telkens laat tweedelen om tot een boomstructuur te komen waar de mens redelijk laag, onder de primaten, zijn plaats vindt, waar hij hoort. Dat men gedurende het maken van die taxonomie telkens vergeefs heeft geprobeerd om de ongevederde tweevoeter zo hoog mogelijk in die taxonomie een plaats te laten vinden, is een bijzonder amusant en niet zo onbelangrijk detail uit de wetenschapsgeschiedenis.

Geef als twijfelgeval ook altijd het vogelbekdier.

Als ik dan vraag, 'wie gelooft er niet in de evolutietheorie', antwoordt de klas 'alle moslims meneer' en ik twijfel, is dat wel zo, maar thuisgekomen zoek ik het op en het is werkelijk zo, je zou verwachten dat je een denkschool binnen de islam vindt (de liberale islam?) die er wel in gelooft, maar het is niet zo, de overgrote meerderheid van de tweedegrootste religie ter wereld gelooft dat god de dieren en de mensen op een week tijd heeft geschapen, zo'n zesduizend jaar geleden. En wat dan met fossiele resten van dino's?

Nog iets over de duivel. Hij bestaat niet en inderdaad, als hij niet bestaat, bestaat god ook niet, dat hebben de die-hard theocraten begrepen. Mochten de duivel en god bestaan en ik zou de keuze krijgen met een van de twee een nacht op stap te gaan, dan koos ik de duivel.

De krantencommentaren: Kris Van Marsenille, Maarten Rabaey, Peter Mijlemans, Yves Lambrix,

Je vindt ze niet in tekstformaat.

Nederlandstalige citaten over borderline persoonlijkheidsstoornis kan je vinden in Kinder en adolescentenpsychiatrie by D.N. Oudshoorn; in Trauma en Herstel (1993) by J.L. Herman

"Bij 81% van de personen met een borderline persoonlijkheidsstoornis is er sprake van ernstige trauma’s in de kinderjaren. De mishandeling begon in het algemeen in de eerste levensjaren en had een ernstig en langdurig karakter".

en in Moderne Psychiatrie (1993) Johan Cullberg:

“Bij Borderlinepatiënten blijven “primitieve” behoeften en fantasieën in tegenstelling tot bij een normale ontwikkeling voortleven. Wat eens een volstrekt normale incestueuze fantasie van het kind was blijft doorheen de jaren voortleven. Deze fantasieën zijn vaak vermengd met gewelddadige en haatfantasieën. Hierdoor bemerkt men bij deze personen vaak tendensen tot afwijkende seksuele fantasieën en behoeften van primitieve infantiele aard, die soms pervers kunnen genoemd worden. Anale en genitale wensen evenals sadistische en masochistische behoeften, eventueel in combinatie met homoseksuele trekken kunnen vermengd worden".

Er staat een dubbelinterview door Jonas Mortier met Dennis Tyfus en Joris van de Moortel·

Op de vraag waarom Dennis Tyfus geen politieke kunst meer maakt, antwoordt hij iets vaags. Sta me toe in zijn plaats te antwoorden: 'ik behoor tegenwoordig nu eenmaal tot het kapitalistische establishment, het heeft geen zin meer om er tegenin te gaan en memes te posten in de stijl van 'verpleegster verdient 30 euro per uur en voetballer 30,000 euro per uur, dat zou redelijk belachelijk zijn.'

Gisteren kom ik Floris van Look tegen bij Keteleer en ik spreek hem aan over Santa Cloud, dat wolkjesschilderij van die kabouter die uit wolken bestaat en zijn pijp ook en de rook die eruit komt zijn ook wolken en ik zeg dat ik veel spijt heb dat ik dat niet kocht en ik vraag wie kocht dat en hij antwoordt iemand van de vrienden van het SMAK en ik vraag hoeveel kostte dat en hij zegt, '1200 euro' en ik zeg, 'wat zo weinig?'. In mei doet hij weer iets bij Keteleer.

Viggo's is a coffeebar on the Coninckplein. Ze spelen house. Ik ga terug naar Normo.

De eerste dag was ik nog verguld door "I'll Be There" van Warner Case and Jean Tonique, de tweede dag verveelde het me.

'Hey, er valt een lichtvlek op je. Van de zon.'

'Hey, wat is je naam?'

Er zit een leerling in mijn klas die heel slecht op mij reageert.

Ze sprak mij toe met Kowet (bol af) en ze neemt er aanstoot aan dat ik fluister tegen de andere leerlingen in de klas terwijl ik te dicht tegen haar sta. 'Ik had het hem nochtans met mijn lichaamstaal aangegeven dat het me irriteert.'

Ze kan zich niet oprecht excuseren voor het feit dat ze koweth tegen me riep.

Ze zit met haar voeten op de stoel naast zich en vindt dat ze daar niet op aangesproken mag worden.

Ik heb de indruk dat ze probeert haar wil op te dringen op een niet zo ondoorzichtige manier.

Het is allemaal zeer onaangenaam.

Ze respecteert ook de ruimte niet en komt vlak voor je gezicht hangen om rare gebaren te maken.

Ze zegt dat ze nog maar een les van me bijwoonde, maar dat is niet waar, maar daar til ik niet aan.

Ze dient zich als een gewone leerling te gedragen.

Ik van mijn kan excuseerde me omdat ik haar raar genoemd heb, terwijl ik haar gedrag eigenlijk als 'raar' had moeten bestempelen.

Ze lijkt me duidelijk heel erg bezwaard door een of andere gemoedsgesteldheid die haar het normaal functioneren beletten.

Op vraag of ik mijn gouden ring kan herwerken en vergroten zegt Mike van Emenel dat het niet zo zijn ding is. Later vertelt hij mij van de zestigste breedtegraad en of dat op Wikipedia staat. We 'mogen' toch heel weinig weten zegt hij en 'ik weet niet of de aarde rond of plat is.'

Hij vraagt nog eens, 'waarom mogen we niet verder dan de zestigste breedtegraad? Wat ligt daarachter? Mogen we dat weten?'

Ik vind het antwoord niet. Ik wist niet eens dat er een complottheorie over bestond.

In een van de dossiers lees ik het woord pissemuis. We vinden het in Google Books bij twee romans van LP Boon terug.

Het jaar 1901 en Mieke Maaike's obscene jeugd

Ik vind ook Seksueel geweld in het gerechtelijk arrondissement Antwerpen 1890-1930 (2004) by Famke Vekeman met Prof. Dr. G. Deneckere als promotor.

Vrijdagavond had ik mijn sjaal dus nog wat ik droeg hem bij de opening van de Hypothalamus, het café dat Carlos Maldonado overnam van Mansour. Op de bovenste verdieping opende hij een restaurant dat zowel vanuit de Hypo als vanuit Korsakov bereikbaar is. Helene Claes was er en Sofie De Rijcke want zij gaan er alletwee werken. Ik zag er Mati Drome die niet op tour in Mexico was omdat hij zijn paspoort voor de tweede keer in drie jaar kwijt was. Er komt een onderzoek dat zal moeten uitwijzen dat hij echt het warhoofd is waarvoor hij zich voordoet.

Helene is nu een hulpverlener Forensische Zorg en zij vertelde mij dat sommige overtreders, die vrij onder voorwaarden zijn, Vagga opzoeken om hun goede wil te tonen voor het moment dat hun proces voorkomt maar in werkelijkheid helemaal niets aan hun stoornis willen doen. Helene weet dat omdat ze eerst, vooraleer ze hulp wil verlenen, heel het gerechtelijk dossier mag lezen. Ze heeft met heel veel van hen te doen maar sommigen tonen werkelijk geen enkel berouw en geen enkel schuldinzicht.

In een artikel van Douglas De Coninck over de voyeurs, naar aanleiding van Eddy Snelders die nu ook voyeur blijkt te zijn, heeft men het over de delictketting of delictketen. Het voorbeeld gegeven door Nils Verbeeck:

“Heel belangrijk in de therapie is het opmaken van de ‘delictketting’. De dader heeft bijvoorbeeld een kind misbruikt. We vragen hem te beschrijven welke handelingen hij vooraf heeft gesteld om in de situatie terecht te komen waarbij hij alleen was met dat kind. Wij willen dat hij zelf beschrijft welke gevoelens hij bij elk van die stappen had."

Er zijn verschillende stappen in de delictketen en een ervan is het opzettelijk opzoeken van de 'verhoogd-risicosituatie'.

Het boek Gevaarlijke groepen onder redactie van Birgit Deneer beschrijft het als 'situaties of gebeurtenissen waarvan cliënten weten dat ze de mogelijkheid van een delict inhouden. Het zijn situaties die zij om die reden juist opzoeken. Zo kan de geweldpleger die zich 'opgefokt' voelt, juist die uitgangsgelegenheid binnengaan waarvan hij weet dat er groepen komen die hem 'naar het leven staan'. Hij kan er op rekenen dat zijn avond uitloopt op een vechtpartij.'

In een parafiele stoornis context zou dat kunnen inhouden schoolterreinen opzoeken of zwembaden of sportclubs.

Nils Verbeeck schrijft ook over de lege stoel in elke therapieruimte, daar verbeeldt men zich dat het slachtoffer zit.

Douglas betrekt er in zijn artikel ook nog Gerald Foos bij.

Ik lees dat allemaal in de Normo op zaterdag 27/1/24. Danny Ilegems schrijft ook over de Chinese fotografe VACCINE/Sick Girl, 'Sick Girl is niet meer. Li Jiaojiao laat zich vanaf nu VACCINE'.

Kehlmann schrijft Lichtspel.

Gene Bervoets is samen met Tine Laureyns en ze wonen in Biervliet.

Ulrike Herrmann wil een oorlogseconomie met rantsoeneringen.

Koen Vidal in DS en Rob Vreeken geven radicaal andere interpretaties aan de uitspraak van Den Haag over de aanklacht tegen Israel van Zuid-Afrika.

Ik leidde eruit af dat DS een pak linkser is dan DM vandaag de dag.

Een medewerkster van het globale Zuiden was het er niet mee eens. Ze schrijft:

"Ik denk niet dat het een kwestie van links of rechts is, ook niet van voor of tegen het een of het ander maar om de veroordeling van daden die echt niet kunnen. Geldt ook voor Hamas maar die zijn geen staat en dus niet voor icj."

Ik schrijf:

Misschien kunnen we eruit afleiden dat de twee kranten radicaal andere accenten leggen in hun berichtgeving over de uitspraak van het ICJ. Koen Vidal bericht vooral over hoe Israël hier slecht uitkomt.

Maar DM titelt 'Hof eist geen einde aan gevechten in Gaza' en citeert in een inset (dus duidelijk zichtbaar) de reactie van Yuval Sasson, volkenrechtskundige van de Universiteit van Tel Aviv.' Die is '"heel blij" ... met de uitspraak. "Israël hoeft niets te veranderen aan zijn gedrag. Het handelt nu al verantwoordelijk, volgens de regels van het Genocideverdrag. De rechters hebben slechts vastgesteld wat overduidelijk is: het is oorlog, en in een oorlog vallen doden."'

Ik ging op zoek naar mijn groene kasjmier sjaal die ik bij de expo Tattooed Tears Of Joy van Dennis Tyfus afgelopen donderdag verloren was. Die sjaal was natuurlijk weg. Maar ik stapte bij Everyday binnen en leerde Boris Devis van dichtbij kennen.

Hij had een zetel van Adrian Pearsall voor 17K staan. Wij praatten over Daan Gielis (1988-2023). Over Patrick Van der Vorst. Er stond een monoxyliet (een kast gemaakt uit een uitgeholde boomstam (boerenmeubel)), werk van Erik Chiafele, Italiaanse houten wandpanelen uit de jaren zeventig, veel zwaarhouten stoelen en objecten, een rotantafel uit de fabriek van Axel Vervoordt, kerkmeubels van Dom Hans van der Laan, die ook een kerk in Waasmunster heeft ingericht.

De komende zes maanden geef ik les in het meest iconische schoolgebouw van Antwerpen. In dat gebouw zitten zo'n vijfhonderd leerlingen die over een periode van vier jaar proberen een middelbareschooldiploma proberen te halen. Over het algemeen zal hen dat lukken, zoals op de meeste scholen het geval is.

Ik geef Nederlands aan derde-, vierde- en zesdejaars.

In de derdejaars hadden de leerlingen van mijn voorganger de opdracht gekregen een non-fictieboek te lezen en de leerlingen tonen mij wat ze hebben gekozen.

Een meisje toont me een klein boekje dat de titel draagt Een paar maanden van mijn leven en ik onderzoek het. Ik zie plots dat het van Houellebecq is en ik weet op dat moment plots ook waarover het gaat: Houellebecq viel ten prooi aan een project van het Nederlandse KIRAC die hem verleidden voor het meespelen in een p****film.

Ik zeg tegen dat meisje: 'dit is niks voor jou,' en ik leg het haar uit, en voeg eraan toe: 'maar ik wil dit boekje wel lezen.' Dat was dinsdag. Het is vandaag donderdag en ik heb het boekje uit.

De laatste pagina's lees ik in de NORMO, waar die middag ook door het toxisch mannendier uit Knokke Off aanwezig is. Ik kan me nog net inhouden de brave man te feliciteren maar daar is hij -- bedenk ik me -- reeds te bekend voor om er veel plezier aan te beleven.

Ik ben geflankeerd door Charlotte De Cock die met een vrouw praat over haar nicotineverslaving. Op haar beurt vertelt die vrouw dat ze haar hele hebben en houden verkoopt om een vliegtuigticket te kopen. Ik vraag me af waar ze naartoe trekt maar word afgeleid door twee meisjes aan een ander tafeltje, een ervan kan bijzonder geanimeerd vertellen, ik kijk naar hen, wordt betrapt, vertel hen vriendelijk dat ik niet de hele tijd zat te luisteren en dat is waar, want ik zit met mijn neus in dat boekje.

Ik lees:

'Sommige mensen [hebben het nodig] om eerst extreme of zelfs tegenstrijdige meningen te verkondigen voordat ze hun eigen mening kunnen bepalen; die het dus in zekere zin nodig hebben om eerst het veld van alle mogelijke standpunten te verkennen. Ik behoor duidelijk tot die mensen.'

Klinkt bekend.

Houellebecq is weer heerlijk. Ik ben werkelijk ontroerd als ik lees: 'zoals iedereen diep vanbinnen weet is liefde het belangrijkste element in seksualiteit.' In een andere passage zegt hij hoe hij niet houdt van feministes maar er ook geen schrik voor heeft. Ze kunnen hem er niet bijlappen in metoo noch in balancetonporc omdat hij nooit dat soort gedrag vertoond heeft. Hoe hij vaak genoeg niks heeft durven ondernemen bij vrouwen die het heus wel wilden, die erop zaten toe wachten. Hoe hij daar een boekje over zou kunnen schrijven en hoe hij alvast de titel De blauwtjes die ik niet heb durven lopen heeft gereserveerd, of er een optie op heeft genomen, voor beschrijvingen van al die pathetische en burleske passages van zijn liefdesleven.

Houellebecq zit niet zo best in zijn vel. Er zijn processen. Niemand is nog in zijn mening geïnteresseerd. Men wil hem nekken. Hij ziet zichzelf in de de poging van KIRAC als het slachtoffer van beelddieven die zoals in het geval van Prinses Diana niet eens checken of ze nog leefde, maar gewoon foto’s maken.

Er zijn interessante en liefelijke bespiegelingen over porno maar evengoed over goed en kwaad. Zoals altijd vertaald door Martin de Haan. Een lieflijk boekje.

Meer notities:

Motto van Agrippa d’Aubigné over weten en niet weten. Over onwetendheid en wetenschap.

Guenon en de soefi. Over het programma Striptease en C'est arrivé près de chez vous, over ons dus, en hij zegt denigrerend: ‘het valt te begrijpen dat die lieden enthousiast zijn over euthanasie.’

Depardieu blijft hem begrijpen. Michel speelde met hem in de film Thalasso. Toen was die docu over Depardieu nog niet uit.

‘Het was alsof de schaamte hem moest overleven’ Kafka, laatste lijn van Het proces van Kafka.

De zaak Mila, dat schandaal.

Philippe Muray, Maurice Dantec, twee conservatieve denkers (of gewoon schrijvers?) die hij bewondert.

Maudit soit à jamais le rêveur inutile
Qui voulut le premier, dans sa stupidité,
S'éprenant d'un problème insoluble et stérile,
Aux choses de l'amour mêler l'honnêteté !

--Femmes damnées

David Pujadas

Grisham’s Skipping Christmas

Fontane Irrungen, Wirrungen

Wat Thomas Mann ervan vond en hoe Buddenbrooks er door beïnvloed werd.

De Musset over Robespierre als baby. En Lamartine over Robespierre als aseksueel.

Het is verwonderenswaardig dat na jarenlang verzwijgen van het pedofilieprobleem, het plots in de jaren 1970 opduikt als spektakelstuk met een aantal collectieve psychoses over vermeende massale pedofilie in kinderdagverblijven, leer ik door het essay "spektakelstuk" van Boutellier te lezen.

Monsters in and Among Us: Toward a Gothic Criminology (2007) vermeldt de films True Confessions (1977) and Cardinal Sins (1981). Is daar sprake van kindermisbruik?

Ook het misbruik in de kerk komt pas onder de aandacht beging jaren '80. In 1981 pleit Donald Roemer schuldig voor kindermisbruik in Los Angeles, het zou om dertig gevallen gegaan zijn. En in 1985 is er Gilbert Gauthe, een priester uit Louisiana die veroordeeld wordt voor gelijkaardige misdrijven waarbij 11 jongens betrokken zijn.

Karel Pyck schrijft daarover in Kindermisbruik & macht.

In Permeke ging ik het begin en einde van Muidhond lezen.

De epigraaf luidt: "De mens die vraagt, en de wereld die op een onredelijke wijze zwijgt." Het komt uit De mythe van Sisyphus.

Het boek volgt Jonathan, ontslagen uit de gevangenis wegens gebrek aan bewijs in een pedofiliezaak. Hij gaat bij mensen inwonen. Hij denkt aan zijn terugvalpreventieplan en zijn signaleringssysteem, twee strategieën die hem moeten beletten niet meer te hervallen.

Een van zijn technieken is aan zijn vingerkootje draaien. Hij let op allerlei signalen van zijn lichaam. De bedoeling is dat hij het op een lopen zet als hij op het punt staat dingen te doen die hij niet mag doen. Hij verwenst dat meisje maar ze gaat maar niet weg.

Maar het noodlot slaat toe. Er wordt een meisje in zijn leven geworpen. Hij vergrijpt zich aan haar en vermoordt haar.

Als je dan kijkt naar die strategieën dan vind je:

Terugvalpreventieplan en signaleringsplan

Aan het einde van een behandeling wordt vaak een terugvalpreventieplan of signaleringsplan gemaakt.

In een terugvalpreventieplan ligt de nadruk op het vasthouden van wat iemand heeft geleerd. Iemand legt erin vast wat zijn of haar persoonlijke valkuilen zijn en wat hij of zij het beste kan doen in moeilijke situaties.

In een signaleringsplan ligt de nadruk op het tijdig signaleren van een crisis. Hieronder een voorbeeld van een signaleringsplan voor mensen met een bipolaire stoornis om zelf in te vullen.

Ondertussen blijkt Eddy Snelders niet alleen een exhibitionist maar ook een voyeur en heet hij werkelijk overal waar hij kon verborgen camera's laten plaatsen. In zijn buitenverblijf waar hij vreemden filmde, maar ook bij hem thuis, waar hij beelden maakte van zijn stiefdochter. Zijn vrouw, die hem als exhibitionist eerst nog steunde, heeft hem nu verlaten, vooral de beelden die hij maakte van haar dochter, stemden haar negatief. De dochter, bevallen, beschouwde Eddy ooit als haar tweede vader. Nu niet meer dus. De eenzaamheid bij seksuele misdaden waar letterlijk niemand begrip voor heeft, moet verpletterend zijn.

Ik lees ook dat voyeurisme in België maar een misdrijf geworden na het geval van de "glurende coach"

"Voyeurisme is nog maar sinds 2016 opgenomen in het strafwetboek als een misdrijf. Het was de publieke verontwaardiging na de vrijspraak voor een basketbalcoach uit Diepenbeek die zijn speelsters stiekem filmde in de kleedkamer, die ertoe leidde dat voyeurs nu streng worden bestraft. Advocaat Manon Cop, gespecialiseerd in strafrecht en zedenmisdrijven, duidt."

Cop: “De basisstraf voor voyeurisme gaat van 6 maanden tot 5 jaar opsluiting, maar de strafmaat gaat fors omhoog van zodra er sprake is van een verzwarend misdrijf: als het slachtoffer bijvoorbeeld jonger dan 16 is, of als er sprake is van een gezagsrelatie tussen slachtoffer en dader of als het in groep gebeurt en er dus meerdere daders zijn, loopt de straf op tot 10 en zelfs 15 jaar.”

--DM

Naar aanleiding van dezelfde zaak ging JDC Paul Cosyns interviewen die zich liet ontvallen: "Exhibitionisten en voyeurs zijn geen psychopaten". Wij geloven Cosyns maar voegen er tegelijkertijd aan toe: het een sluit het ander niet uit. Hij zegt ook dat exhibitionisme en voyeurisme niet vaak samen voorkomen. En dat exhibitionisten ook vaker betrapt worden omdat ze zich nu eenmaal laten zien en een voyeur probeert ten allen koste te voorkomen. Ook dat het altijd om mannen gaat.

Het gaat doorgaans om mannen?

“Ja, bij deze parafilieën is dat duidelijk het geval. We weten niet precies waarom. Het zou kunnen dat de ontwikkeling van het mannelijke brein in de baarmoeder een delicater proces is, en dat de neurale netwerken die te maken hebben met seksuele opwinding en bevrediging, makkelijker zullen disfunctioneren. Er speelt allicht een biologische factor.”

Er is veel recidive, dat klopt?

“Het recidiverisico bij exhibitionisten ligt zeer hoog, rond de 70 procent. Dat is een van de hoogste risico’s bij seksuele pathologie. Ook daarvoor bestaat geen sluitende verklaring. Wel kenmerkend is dat er een fysieke afstand blijft tussen dader en slachtoffer. De dader zal nooit het slachtoffer aanvallen, en hij loopt weg als je hem benadert. Er is geen gevaar voor de fysieke integriteit van het slachtoffer. Wel voor de morele integriteit, natuurlijk.”

Hebben de daders schuldbesef?

“Nee, er is geen schuldbesef. Maar bij een serieverkrachter ook niet, hoor. Exhibitionisme en voyeurisme lijken heel sterk op een verslaving. De daders doen iets wat hen veel genot verschaft, en wat ze totaal niet kunnen laten – ook al beloven ze dikwijls dat ze het nooit meer zullen doen. Ze voelen zich slecht, vervelen zich, en hebben dan zin om zichzelf een pleziertje te gunnen.”

Is er een fundamenteel verschil tussen dit soort daders en verkrachters?

“Jazeker. De fysieke integriteit van de slachtoffers loopt geen gevaar. Dat is fundamenteel anders dan bij aanranding of verkrachting: daar zal de dader genieten van de pijn die hij aanricht. Je moet die vormen van seksueel daderschap duidelijk van elkaar scheiden. Bij verkrachting heb je ook vaak te maken met psychopaten. Exhibitionisten en voyeurs zijn absoluut geen psychopaten. Al zijn ze wel egocentrisch. Ze hebben geen gebrek aan empathie in het algemeen, maar missen doorgaans empathie voor wat betrekking heeft met hun seksueel afwijkend gedrag.”

Daarom dat de daders een brief moeten schrijven aan zichzelf vanuit het standpunt van het slachtoffer? Maakt dat geen deel uit van de behandeling?

“Inderdaad. Ze worden op die manier verplicht om zich in het slachtoffer te verplaatsen. En je merkt snel dat ze dat niet goed kunnen. De eerste brief die ze schrijven, geeft meestal blijk van een verkeerde perceptie. We laten hen de brief corrigeren en herschrijven tot ze blijk geven van tenminste enige gevoeligheid voor de impact op het slachtoffer. Voort is hervalpreventie essentieel: de patiënt helpen om de signalen te leren zien die leiden tot herval, zodat ze kunnen ingrijpen voor de drang echt onweerstaanbaar wordt.”

Hoe het ooit zover is kunnen komen dat voetgangers, die eeuwen heersers over de straten waren, zich door auto's stoplichten hebben laten opsolferen, vraag ik me af als ik de zoveelste voetganger als een schaap voor een stoplicht zie staan zonder dat er een auto in de verte te bespeuren valt. Vreemd. Eis de straat voor uzelf op. Jaywalk Schaf de stoplichten af.

Over elkaar liggende huizen waar mensen bij elkaar kunnen binnenkijken (Drie kamers op Manhattan, Het huis aan de overkant) en wenteltrappen (De ijzeren trap), zijn terugkerende plotelementen bij Simenon.

In de 'roman dur' De spoken van de hoedenmaker bespieden een hoedenmaker en de kleermaker elkaar in een kat-en-muisspel.

--'"Vind je niet dat ik stink?" vroeg ze hem met een vals vonkje in de ogen.'

--'Het kleermakertje lag nog tegen zijn lekker dik wijf.'

--'Zou zij zich 's avonds in donkere hoekjes, op drempels en onder koetspoorten laten betasten door vrijertjes?' fantaseert de hoedenmaker over de dochter van de kleermaker.

De verleiding [te moorden] bestond niet in zijn geest maar 'wie weet in welke uithoek van zijn vlees.'

--'En dat smerige beest van een Louise begon in haar kamer haar weerzinwekkend gestommel van iedere dag. Zij maakte in haar eentje en in een ruimte van acht vierkante meter evenveel lawaai als een hele chambree vol soldaten.' (p135)

Het doet allemaal wat denken aan De glazen kooi waar iemand op het einde moet toegeven aan de onweerstaanbare dwang of drang te moorden.

Simenon gebruikt erg weinig beeldend taalgebruik -- het soort taalgebruik dat ik denigrerend bloemrijk noem -- maar als hij het doet, doet hij het meesterlijk:

--'Er was in zijn straat een slechtverlicht winkelraam met een grijs schijnsel, waarvan het gezicht hem altijd een doffe onbehaaglijkheid had bezorgd. Het was lastig onder woorden te brengen. Het was kleverig. Betekende dat woord iets? In die winkel werden schoenen verkocht en hij had de indruk, dat de mensen er niet spraken, dat zij geluidloos hun lippen bewogen als vissen in een kom. Op dat uur was heel de stad zo, een doos, die gesloten leek met een deksel. De mensen waren niet groter dan mieren en liepen doelloos in het rond.' (p164)

RIP Marlena Shaw (1942 – 2024)

Het lijk dat hier pas werd afgeleverd, pardon, stoffelijk overschot, was ooit de container van de ziel van Marlena Shaw.

Men kent Marlena van "California Soul" (1969), een lied waarin ze het over geluid heeft dat in je oor blijft hangen van zonsondergang tot zonsondergang, geluid dat in de lucht hangt en dat je overal hoort, dat je vasthoudt, wat je ook doet. Het soort geluid dat je overal kan horen maar dat in California het helderst klinkt.

Men kent haar ook de live-versie van "Woman of the Ghetto", zoals in 1996 gesampled in Blue Boy's "Remember Me" waar zij naast 'remember me? I'm the one who had your babies' (Ken je mij nog, ik heb je baby's gebaard) de hele tijd 'dingdiggidiggiding, dingdingding, diggiding' zingt.

Jahsonic, mijn muzikale doodgraver, lacht een beetje met mijn gebrekkige kennis van het oeuvre van Marlena maar mijn tijd wordt alweer geconsumeerd door de volgende dode. Altijd maar doden.

Rust zacht Marlena.

Koen en Han waren zijn hier komen dineren, ik haalde uit bij Helena kookt over. Annemie Bosmans was er ook bij.

Zoals gewoonlijk laaiden de discussies hoog op. Het is vooral de selectieve verontwaardiging die mij stoort. Waarom werden zij tijdens de schandalen van de Chinezen tegen de Oeigoeren niet even wild van indignatie? Bij hen waarschijnlijk mijn eigen selectieve verontwaardiging, mijn blinde vlekken. Het gesprek ging over Israël-Palestina. Han overweegt zelfs voor Gennez te stemmen omwille van dier schandelijke positie (“Duitse vrienden: gaan jullie echt twee keer aan de verkeerde kant van de geschiedenis staan?”).

Mijn achtergrond is dan weer de dood van Samuel Paty en Dominique Bernard. En dat meen ik. Ik geef al twintig jaar les en heb op die manier mijn leerlingen leren kennen. En Han zegt: 'maar je scheert alle m. over een kam' en ik zeg, 'heb je Ruud Koopmans gelezen?' en natuurlijk deed ze dat niet.

Maar als je dan een krant openslaat, en het laatste schandaal bekijkt en de laatste regels van dat absurde artikel leest en ziet staan "tegen drie leerlingen [is] een tuchtprocedure is opgestart", en dan gaat kijken waarom er een tuchtprocedure is opgestart, dan zou je de indruk kunnen krijgen dat dat is omdat ze weigerden naar een schilderij te kijken. Maar dat is het niet natuurlijk. Ze weigerden inderdaad om naar een schilderij te kijken, maar ze veroorzaakten daar ook rel over en beschuldigden de leerkracht die hen die dat schilderij van Cesari liet zien van racisme.

Door the googelen op Metoo en gerechtspsychiater vind ik Johan Baeke en diens artikel Gerechtspsychiater: ‘Verkrachters behandelen is geen prioriteit’ (2013) in DS.

Door Johan Baeke en Chris Dillen te googelen vind ik "simulatie - aggravatie" experts in de zaak Onpartijdigheid Verzekerd en een actiegroep die ook de namen Philippe Tack en Marc De Kock vermeldt. De Kock klaagde de Panorama documentaire aan. Een ander spoor volgend, waarin ik me verwonder over de abrupte opkomst van pedofilierechtzaken in de 21ste eeuw, of ruwweg sinds Dutroux, kom ik tot de vaststelling dat de term kindermisbruik pas in de 21ste eeuw gemunt werd en voor het eerst in een betekenisvolle context opduikt in het boek Behandeling van seksuele delinquenten in België (2000) van Cosyns:

"Samen met de individualisering en sentimentalisering van het kind en een verruiming van de klassieke hulpverlening hebben zij geleid tot het opheffen van het taboe op incest en kindermisbruik (Boutellier, 1989 : 13)."

Het boek heeft het dus over de uitvinding van het kind en vermeldt Boutellier, 1989 en dat staat voor de studie "Seksueel misbruik van kinderen. Van pijnlijk geheim tot spektakelstuk" (1989) van Hans Boutellier.

De studie stelt het zo:

"De vraag naar de plotselinge belangstelling voor het seksueel misbruik van kinderen kent -- empirisch gesproken -- twee mogelijke antwoorden. Het eerste is dat de omvang van seksueel misbruik dusdanige vormen heeft aangenomen dat er in feite sprake is van een nieuw fenomeen. De tweede mogelijkheid is dat er altijd al sprake is geweest van massaal seksueel gedrag waar kinderen bij betrokken zijn, maar dat het tot de jaren zeventig van deze eeuw heeft moeten duren voordat -- om welke reden dan ook -- de ernst ervan werd ingezien."

Gaan lunchen in Mika. Op woensdag doe ik dat vaak. Er lag nog wat sneeuw. Ik at de hutsepot met enkel groenten. Die is erg lekker. Daarna wandelen in het park. Naar de moerascipres. TikTok opgenomen voor de leerlingen die ik tijdens de sneeuwrijke coronawinter daarnaartoe stuurde. Doorgewan deld over de gladde paden. Jongeren liepen voor mij die niet probeerden over de ijsrijke paden te glijden. Raar. Naar het depot. De Aguirre van Leopold gezien. Twee mooie leeuwen, vermoedelijk uit de 19de eeuw. Ik zag een opzichter. Iemand die pas, sinds mei, werkte bij het erfgoedtoezicht. Zij wist ook niet waar de leeuwen vandaan kwamen maar haar baas, zei ze, die wist het vast wel. En hoe heet uw baas, vroeg ik. 'Eric Servais,' zei ze, 'je schrijft het zoals Gervais maar dan met een 's'. Hij weet veel, en hij vertelt er ook erg goed over.'

Vriendschappen worden soms onderbroken. Het is meestal verkieselijk ze terug aan te knopen. Ik ging met mijn vrouw bij zo'n hernieuwde vriendschap dineren en het was heerlijk. Eindelijk kon ik mijn politiek gedacht nog eens zeggen in de Hamaskwestie.

Wij gingen daarna iets drinken in Café Bazaar in de Lange Leemstraat. Wij werden voorgesteld aan Eavesdropper zat daar. Onze gastheer beklaagde zich erover dat die altijd omringd was door modellen en hij het moest stellen met zijn vrouw.

Daarop verliet zijn vrouw prompt de zaak.

Vrouwenbetaster

RIP Phill Niblock (1933 – 2024)

Phill Niblock was een Amerikaans componist en filmmaker vooral gekend voor zijn minimalistische dronemuziek.

Representatief voor die stijl is zijn debuutalbum Nothin To Look At Just A Record (1982).

Dronemuziek -- de term drone is verwant aan onze dreun -- is een vorm van muziek waar een enkele noot in lagen op elkaar gelegd wordt. Dat creëert een repetitieve geluidsmassa die ondanks haar brij toch kalmerend werkt omdat alles op nagenoeg dezelfde frequentie vibreert.

De eerste drone die ik prachtig vond was die van de prelude van Das Rheingold (1869) zoals ik die leerde kennen in de film Nosferatu (1979) in de scène waarin een ruiter gedurende een dagenlange paardentocht van dat gedreun vergezeld wordt.

De dreunen van Nothin To Look At Just A Record (1982) hebben hier wel wat weg van.

Niblock had geen muzikale opleiding en ergens beschrijft hij hoe hij bij dat dreunen terechtkwam. Tijdens het motorrijden in de bergen van Carolina kreeg hij een openbaring. Hij hing tijdens een beklimming van een helling achter een langzaam rijdende dieselvrachtwagen toen het toerental van de motoren van beide voertuigen bijna synchroon liep.

'De sterke fysieke aanwezigheid van de beats die het gevolg waren van de twee motoren die op licht verschillende frequenties draaiden, brachten me in zo'n trance dat ik bijna in een ravijn reed.'

Phill is inmiddels de allerlaatste ravijn ingereden.

Rust zacht Phill.

In de kranten van afgelopen weekend stond maar een cultureel item dat nog maar enigszins interessant was. Het was een interview met Benny Claessens die over zijn culturele dada's vertelde. onder andere het boek van Joan RiversI Hate Everyone...Starting with Me.

Ook zei hij dat als hij naar zijn eigen leven keek, hij dacht, ik heb het zo slecht nog niet. Als je me vergelijkt met Britney Spears, wier grootvoeder met geweer zelfmoord pleegde op het graf an haar dochter.

Maria Smet vertelt mij dat haar moeder Madeleine Vandeleur heette en haar vader Jozef Smet. Ik herinner mij de tomatenscène en aftrekkerscène. Ze vertelde over haar hond Burga en beschuldigde mij weer van het feit dat het mijn fout was dat hij mij beet.

See also

• User:Jahsonic/Sandbox archives