User:Jahsonic/Sandbox archive 70
From The Art and Popular Culture Encyclopedia
←Older revision | Newer revision→
|
Related e |
|
Featured: |
| << previous | next >> | ||
|---|---|---|---|
Grafologie is een methode om aan de hand van iemands geschrift iets betekenisvol over die persoon zijn karakter te vertellen.
Tot op een zekere hoogte geloof ik erin.
Zo zal een kleuterjuf waarschijnlijk een ander handschrift hebben dan een raketdeskundige.
En sommige mensen hun geschrift is zo onregelmatig, slordig en onleesbaar dat je kan vermoeden dat ze in het echte leven ook niet zo ordelijk zijn.
Maar misschien is die kleuterjuf met haar superregelmatige en ultra-leesbare handschrift misschien thuis ook wel een sloddervos, wie zal het zeggen?
Daarom is de grafologie geen echte wetenschap.
Laat je niet misleiden door het achtervoegsel -logie. Bij biologie betekent het dat het om échte wetenschap gaat dus je zou kunnen denken dat dat bij grafologie ook het geval is, maar de grafologie is een pseudo wetenschap. Pseudo betekent niet echt.
Andere pseudowetenschappen zijn astrologie en numerologie.
--geschreven voor de eerste graad ASO.
Hallo collega
Ik vind het een leuk idee (om dit jaar niet naar Breendonk te gaan maar de Diamantwijk te verkennen). Ik had WIL van Jeroen Olyslaegers ook niet gelezen dus ik nam vrijdag een exemplaar mee en las het terwijl ik me in parken verschool voor de hitte.
Een goed boek, zij het zeer deprimerend. Geschreven in het Vlaams in plaats van het Nederlands, of zelfs in het Antwerps als je stukken leest als ‘amai mijne frak,’ voorzeker en ‘gij hadt’ met dt.
Een erg bloemrijke taal, overgoten van metaforen die de betekenis van wat er gezegd wordt vaak eerder verduisteren dan toelichten.
Gezien het Vlaams en gezien het wel erg bloemrijk taalgebruik, zou ik niet het hele boek laten lezen maar als didactische instrument een aantal passages kopiëren zoals bijvoorbeeld:
- de eerste keer dat Joden worden opgepakt (13-20)
- het stuk op pagina 219 over dat de Jodenvervolging niet over Jodenhaat zou gaan maar over georganiseerde diefstal
- een stuk over de heilige plicht om te vechten tegen de “goddeloze bolsjewieken”
- stukken waar nazi’s als idealisten worden afgebeeld
- stukken waarbij er gewandeld wordt van de Quellinstraat naar de Geuzenhofkes (Rooseveltplaats). De Vestingstraat, daar was het hoofdpolitiekantoor gevestigd
Die film gaan zien is denk ik een aanrader. De regie is van Tim Mielants die ook Patrick (2019) maakte.
Het boek 1942. Het jaar van de stilte (2019) van Van Goethem las ik nog niet maar ik denk dat het een goede aanvulling is op WIL. En dan is er natuurlijk Haat is een deugd: het credo van de Jodenjagers van Lieven Saerens die een aantal rabiate Antwerpse Jodenhaters portretteert.
Dat schreef ik aan een nieuwe collega.
Aanvulling voor mezelf:
Ik heb dat boek gekaft omdat ik er niet gezien mee wilde worden in het park, met dat boek. Afgunst en misprijzen, u weet hoe ik daarover denk.
Toch is het boek zeker niet slecht. De term volksherwording die die Karel er in gebruikt, komt maar een keer voor in Google, namelijk in De zielegroei van Omer K. de Laey (1876-1909) van Albert Ampe
De literaire referenties gaan van Maldoror (openingslijnen) naar Ilias en Oddyssee die allebei beginnen met het aanroepen van de muzen, er is Lucretius.
Het werk straalt morele ambivalentie uit, of ambiguïteit.
Als België zich overgeeft, lijdt iedereen aan normaalzucht.
Dat van die frakken: de mannen van de leren frakken zijn de mannen van de Sicherheitspolizei (Sicherheitsdienst) en die zitten op de Della Faillelaan 25. Er wordt vreselijk gefolterd.
“met dreigementen en brullen bij wenen en janken en kak bij zovelen in de broek, met bloed en kots en stront op straat.”
Op pagina 154 pleegt een Jood die in een Antwerpse straat wordt opgepakt bij het opendoen van de deur zelfmoord door zich met een mes de keel over te snijden. Binnenin ligt een hele familie dood.
Nog Antwerps: foorapen. Nog Vlaams: 'zich verdoen' (zelfmoord plegen)
Op pagina 170: de stad als hoer, ook helemaal in het begin van het boek.
Wil heeft een alter ego, een bad boy, die heet Angelo, het is zo’n beetje als Gainsbourg en Gainsbarre.
Er is Café Hulstkamp. Er is Zot Polleke en dat is Paul van Ostaijen.
Na vijf jaar Simenon lezen kan ik deze bloemrijke taal niet aan.
229: Suzy Solidor met haar “Java.”
Before the war they played swing there and they still do, even if the lyrics are sometimes in German and band leader Stan Brenders announces a song like Duke Ellington's 'Mood Indigo' in Dutch as 'In een Purperen Stemming' to outsmart .
Ik zag niet zo heel veel holocaustfictie. Er is die ene jeugdfilm die een Val D’Hiv scene heeft waarin een meisje haar broertje opsluit in een kast die erin sterft.
Er is Monsieur Klein dat ik in 2023 zag.
Er is nu dit.
Ook uit dit boek blijkt dat de nazi’s idealisten waren, of zich althans zo zagen. Maar iedereen is een tweezak.
Lode is ook verliefd op WIL en op pagina 303 probeert hij hem te kussen.
De seksscènes, wat een van de moeilijkste genres is, waren goed en heet. De langste is op 206-209 en op het einde wordt er tussen de winterjassen gespoten. Ha.
"Kunstenaars riepen vaak de muzen aan om inspiratie te krijgen vooraleer ze aan een kunstwerk begonnen. Homerus begint zowel de Ilias als de Odyssee met het aanroepen van een muze: 'Bezing, godin, de wrok van Achilles...' en: 'Vertel mij, muze, over de man...'"--Sholem Stein
"de Nederlandse werkwoordspelling is niet dat prachtige consistente logische systeem waar menigeen het voor houdt. Het is een vervelend zevenkoppig monster."--De monsterlijke werkwoordspelling – wat kan ervoor in de plaats komen (2021) Anneke Neijt
Omdat ik in een andere school lesgeef, Panoroma in de Quellinstraat, ben ik beginnen lezen in WIL van Olyslaegers waarvan ik nog met zoveel poeha had aangekondigd dat ik hem nooit zo lezen. Er is wel wat barok taalgebruik en de lezer wordt iets teveel met 'beste lezer' aangesproken maar toch is het boeiend, niet in het minst omdat het zich ook volledig afspeelt in de straten waar ik nu werk en woon. Quellinstraat, Stadspark, Vestingstraat, het beddenmagazijn in de Van Diepenbeeckstraat.
Ik zit gisteren in de leraarskamer van mijn nieuwe school. Het raam kijkt uit op de Quellinstraat maar ik zit met mijn neus in het nieuwe magazine van DE Studio. Daarin een portret van een kunstenaar die zich En Plein Public noemt, echte naam Frederik Lizen.
Lizen gebruikt de openbare ruimte om kunst te maken. Hij schildert op panelen die bouwwerven afschermen van burgerblikken. 'Bouwpanelen', noemt Marieke Martens het in het magazine van DE Studio.
Een van zijn werken toont een blauwe overall met daarnaast de woorden "Overal blauw", een allusie op politieagenten, lijkt me. Daaronder 7.99, de vermoedelijke prijs van de overal.
Een ander werk heet Cois Suffit en is een allusie op George Floyd (I can't breathe).
Opeens, ik hoor door het openstaande raam een knal die mij opschrikt. Ik sta recht en kijk naar buiten. Ik zie drie werkmannen maar op de achtergrond zie ik plots de graffiti "1000 Lashes" waar ik al zeker honderd keer voorbijgereden ben en die telkens mijn aandacht heeft getrokken.
Het toont wimpers die met een borsteltje van mascara voorzien worden. Het Engelse 'lashes' betekent in het Nederlands 'wimpers'. Maar lashes betekent ook zweepslagen en als je ergens al '1000 lashes' las de laatste jaren, dan was dat met een verwijzing naar duizend zweepslagen die als straf zouden toegebracht worden in een oliestaat zoals Saoedi-Arabië.
--'Dat is die werk van die kunstenaar', flitst het door me heen.
Wat ik in het boekje las en wat er nu op straat gebeurt is door een kosmisch toeval met elkaar verstrengeld.
Ik laat mijn boekje liggen en loop naar beneden, steek de Quellinstraat over. Op een ladder staat een werkman houtwerk van de gevel te verwijderen. De graffito is nog intact. Ik vraag hem even opzij te gaan zodat ik een foto kan nemen. Enkele ogenblikken later komt de nieuwe eigenaar of huurder van het pand die het gaat verbouwen naar buiten. Ik spreek hem aan en vraag hem wat hij met het werk gaat doen, of hij het gaat weggooien. 'Dat is wel de bedoeling,' zegt hij. 'Maar het is zonde', voeg hij eraan toe.
Ik vraag hem of hij het nog even wil bijhouden. Tot ik overlegd heb met mijn nieuwe school. Hij geeft mij zijn nummer. Eerst contacteer ik Mark van DE Studio en dan zoek ik de Plastische Opvoeding leerkrachten op mijn school.
Mark antwoordt eerst. Niet geïnteresseerd.
Mijn school moet het ook niet.
Ik begrijp het ook wel, want de graffiti is echt voor de straat gemaakt. Ergens in een binnenruimte komt het niet tot zijn recht, die duizend zweepslagen of wimpers.
Ik zoek dan maar de kunstenaar op Instagram op en stuur hem een bericht.
Die antwoordde mij vandaag dat hij het werk wel wil. Ik geef hem het nummer van de eigenaar van Quellinstraat 40.
Over vrijheid van Maggie Nelson (recensie)
Men vroeg mij onlangs me erbij neer te leggen. En toen ik op de fiets zat, en ik dacht erover na, drong het tot me door dat me erbij neerleggen hetzelfde betekenen als de nederlaag toegeven.
Terneergeslagen overblijven dan maar?
Neen dank u!
Vanavond na school naar Witzli, Diego Faes begint steeds onvriendelijker te worden. Ik vraag mij af wat hij daarmee wil bereiken. Ik ging bij Israel eten en kon uiteindelijk De Morgen vinden bij die bar Cafématic op Vleminckveld. Bij Witzli praatte ik bij met Koen Wynants van CommonsLab die mij wees op een boek over vrijheid van de dochter van De Dijn, Annelien de Dijn, een boek, zo vertelde hij, dat afgekraakt werd door Hans Achterhuis. Ook meldde hij met dat Walter Lotens sukkelt.
Mappa MundiJan Van Den Bergh, Pieter Kuyl
RIP Gary Wright (1943 – 2023)
Een artiest – men zegt vandaag liever 'maker' – heeft niet te kiezen hoe het nageslacht hem zal herinneren. In de Verenigde Staten stierf Gary Wright en door mijn uitgebreid netwerk van informanten kwam ik aan de weet dat de man vandaag niet herinnerd wordt omwille van zijn onirische pop, maar door zijn uitvoering van het Mann /Weil nummer "Comin' Apart" (1981) dat door househeld Armand van Helden werd gecoverd in als "My My My" (2004).
Coming Apart doet mij trouwens denken aan die bizarre film van een psychiater met Rip Torn, een curiosum.
Rust zacht Gary.
Het leven is alleen waard geleefd te worden als ik vrij kan beschikken over een vulva wier bezitster ik graag zie en/of gek van ben. Toch is mijn keel bij zo'n verbond altijd dichtgesnoerd. Hoe komt dat?
Ik had een boek van Zaza in mijn hand. Eindelijk een bibliografie:
- 3,800 Early Advertising Cuts (2013) by the Deberny Type Foundry
- Animals by Dover Publications
- Bloomingdale's Illustrated 1886
- De Belgische Illustratie
- The Illustrated London News
Ik verdeel mijn maaltijden tussen Falafeltov, Tee King, Issan Thai en Takumi Ramen. Voor koffie vindt u mij in Normo, Snackbar Hopland en Witzli Poetzli.
Ik nam gisteren de trein naar Geel. Die gaat dan over Lier en Herentals. Ik bezocht dat gedrocht van een beeldenmuseum van Hugo Voeten (werkelijk een affreuze collectie, alleen die dump truck van Delvoye was iets), reed dan terug langs het Albertkanaal en legde me daar ergens net voor Herentals in de berm om De argonauten verder te lezen. In Herentals nam ik de trein terug. Een diesel.
Zelfmoord was afgelopen zomer weer helemaal aan de orde van de dag. Niet voor mij natuurlijk, ik heb dat nooit ernstig overwogen, maar in mijn relatie met N., deze zomer toen ik mij verdiepte in Carry van Bruggen, bij de herdenkingen van Tom Lowlands en Kwark Frietveld en nu afgelopen zaterdag toen ik bij Leon binnenstapte en hij me vertelde van Jan Arends, hoe die in rijke buurten briefjes in de bus stak met de tekst, 'knecht zoekt meesteres', dat hij zich vervolgens, als hij iemand gevonden had, zich als slaaf opstelde tot, le moment supreme, liefst in een zo groot mogelijk gezelschap, de opstandige knecht toonde die haar de huid vol schold. Die Jan Arends pleegde ook zelfmoord. In de zaak van Leon zat een zekere Cornelis die boekhandelaar was, Cornelis van den Berg, auteur van Het complot die vertelde hoe hij ooit een volledige collectie Bruna nieuw had gekocht en weer door had verkocht aan een Japanner.
Maar dat van die zelfmoord is nog niet gedaan, want ik las ook nog op de fb van Arsène Droogakkers over de dood van Cesare Pavese die op zijn verjaardag vier vrouwen had gebeld om met hem te gaan eten, de eerste drie hadden een smoes en de vierde zij tegen hem dat hij een slecht karakter had en daarna nam hij een dodelijke portie slaappillen.
En dan is er het toneelstuk "Alle schone dingen" dat binnenkort naar het Toneelhuis komt. Ook zelfmoord. Zelfmoord, zelfmoord, zelfmoord. Teveel zelfmoord.
Op 2/9/23 trok ik om 14 uur de stad in en ging naar Ruis.
Eerst Frankie Fame.
Daarna van hot naar her, naar de bieb waar De laatste deur van Jeroen Brouwers toch niet lag.
TONEELHUIS SEIZOEN 2023-2024
Een verslag van dat seizoen en hoe ik me voelde dien avond. Gelieven mij niet te troosten met omhelzingsemoticons, ik heb daar een grote hekel aan. Bij voorbaat dank. Ik vertrek nu naar Geel, naar de beeldentuin van Hugo Voeten. Tot later.
Toen het gisteren bijna tijd was om naar huis te keren en ik leed aan acute gevoelens van eenzaamheid, zelfmedelijden en ontreddering, stapte ik van mijn fiets ter hoogte van de Bourla, ging die magistrale zaal binnen en vroeg welke voorstelling er gespeeld werd.
--‘Er is geen voorstelling. Gewoon een voorstelling van het seizoen 2023-2024,’ antwoordde de jonge vrouw die er werkte.
--'Een voorstelling van de voorstellingen dus?'
Ze knikte uitnodigend.
Ik fietste naar huis, kleedde me om en reed terug naar de stad. Alles beter dan thuis zitten, dacht ik. Ik maakte mijn fiets vast en ging de zaal binnen. Men was al begonnen. Ik nam rechts vooraan plaats, Jan Decleir zat een paar stoelen verder.
Op het podium alle makers op een rij. Benjamin Abel Meirhaeghe, Marie Vinck, Stef Aerts, Gorges Ocloo, Lisaboa Houbrechts, Stijn Van Opstal, Tom Dewispelaere. Achter hen, posters met de voorstellingen. Op ezels opgesteld.
Lisaboa was eerst aan het woord, ik wist toen nog niet dat zij dat was. Mooie stem. Mooie vrouw.
Zij leidde een voorstelling in van een stuk van theatermaker Duncan Macmillan over een zevenjarig jongetje dat probeert zijn moeder te beletten zelfmoord te plegen. Tom Dewispelaere brengt die in vertaling onder de titel "Alle schone dingen" (Every Brilliant Thing). Elke ochtend verstopt een jongetje een briefje onder het hoofdkussen van zijn moeder met erop iets wat de wereld briljant maakt. ‘Struikelende mensen’ bijvoorbeeld. Ik kon het toen al niet droog houden.
Ik weet niet meer wie er daarna aan de beurt kwam maar het eerste muzikaal intermezzo raakte mij direct diep.
Een man met een snaarinstrument – ik denk Clément Corillon – bracht “Wonderful Life” (1986) met de mooie woorden, die gezien mijn ontreddering alweer snaren raakte:
Look at me standing
Here on my own again
Ik heb heel hard gelachen bij het muzikaal intermezzo "Climb Ev'ry Mountain" (1959) van de musical ‘The Sound of Music’ door Eurudike de Beul. Hilarisch.
Bij momenten verveelde ik me.
Er komt een voorstelling ‘Bisschoppenhoflaan’ door Bart Van Nuffelen.
'Klytaemnestra' wordt gebracht door Olympique Dramatique, iets wat ze in Elefsina ook opvoerden. Het verhaal van Agamemnon die triomfantelijk terugkomt na tien jaar oorlog voeren. Zijn vrouw ziet hem minder graag terugkomen want voor de overwinning heeft hij hun dochter aan de goden geofferd. Uiteindelijk zal ze vermoorden. Stijn Van Opstal zal bloeden in bad.
FC Bergman komt met Ne Mobliez Mie, een bijlage bij wat ze deden in Gaasbeek deze zomer, een geweldige expo waarvan ik me afvroeg hoe die Kinderen Toegelaten was, in deze tijden van trigger warnings.
Er komt ook straattheater:
Thomas 'Familiestraat' Verstraeten brengt Seefhoek Series.
En Bart Van Nuffelen brengt met MartHa!tentatief Honderd met als centraal 'personnage' de Bisschoppenhoflaan, de meest deprimerende straat van Antwerpen. Slongs doet ook mee. En Scale.
Op het einde kom ik mijn nieuwe collega tegen en heb ik het gevoel dat het geen toeval was dat ik daar was.
- Notities
Er was ook livemuziek van Gorges Ocloo en Bertel Schollaert
Ik zag Frankie Fame optreden in Dressing Circles in het kader van Ruis.
EEN NIEUWE FILM VAN RINUS VAN DE VELDE
Het was vanavond in Antwerpen galerieëndonderdag. Keteleer was dicht. Ik zag goed schilderwerk van Pieter Jennes bij Sofie Van de Velde.
In de ruimte ernaast, bij PLUS-ONE, was ik vooral onder de indruk van Daan Couzijn en een aantal eighties aandoende glimmende grafische werken van iemand wiens naam ik me niet meer herinner.
Bij EVERYDAY, mijn favoriete kunsthandel, foto’s van Florian Hetz. Gay. Erotic.
Maar de verrassing was natuurlijk nieuw werk van Rinus Van de Velde bij Tim Van Laere.
De vier galeries liggen allemaal op Nieuw Zuid, het park ernaartoe is zo goed als af. De gentrificatie van het Zuid is daarmede zo goed als afgerond, ik wou dat ik er iets kopen kon, die oude Amelinckxblokken zeggen me al lang iets.
Toen ik in 2022 het overzicht van Rinus Van de Velde (1983) in BOZAR zag, was ik licht teleurgesteld, en ook nu weer trokken de tekeningen en schilderijen me minder aan. Van de Velde is een groot talent maar steeds vaker word ik met die captions herinnerd aan Glen Baxter (1944) en hoewel het werk aantrekkelijk is, ontbreekt er, tja wat precies? Ik kan er mijn vinger niet opleggen.
Maar wat ik nu weer -- net als in BOZAR -- fantastisch vond, was zijn film, inmiddels zijn derde. De eerste en langste film ‘The Villagers’ (2019) zag ik niet. In BOZAR was er ‘La ruta natural’ (2022) waar een personage (Van de Velde zelf?) met een rubberen masker over zijn hoofd als robot wezenloos door het verhaal banjert, hobbelend in een auto bijvoorbeeld, en helemaal opgesloten lijkt in die woordeloze vertelling. De film, een kleine tien minuten, is een loop, het einde vormt het begin, de film eet zijn eigen staart op.
Het fijne is natuurlijk dat Van de Velde alles nabouwt, de treinen, de auto’s, de landschappen, de interieurs. Soms op schaal en soms levensecht. Die trein bijvoorbeeld in BOZAR. Dat gevaarte. Maar ook een levensgrote auto als ik het me goed herinner. Van de Velde vertelt in interviews hoe hij zelfs de kleinste details zoals zonnebloempitten in bordkarton namaakt en schildert.
Rinus Van de Velde gaat nooit op locatie. Hij is een leunstoelreiziger die liever niet op reis gaat. Hij kijkt liever naar fotoboeken van de Grand Canyon dan naar de Grand Canyon zelf.
In deze nieuwe kortfilm, die de titel ‘A Life in a Day’ (2023) kreeg, zit weer heel bijzonder knutselwerk. Een zwembad. En ook de kluis die bij de vorige Van Laere tentoonstelling levensgroot gebouwd werd. Een kluis die aan de binnenkant bestaat uit honderden kaartenbakken zoals die ook te zien waren in de erg vermakelijke film ‘Le Tout Nouveau Testament’ (2015).
Al dat bouwen en knutselen en nabootsen, dat scheppen van een fantasiewereld die tegelijkertijd erg echt maar helemaal niet realistisch lijkt, doet denken aan het werk van Wes Anderson en vooral aan dat van Michel Gondry, die in 2019 zijn decorwereld in KANAL mocht voorstellen.
Het is tegenwoordig vooral Rinus Van de Velde de filmmaker en decorbouwer die me boeit.
Je kan ‘A Life in a Day’ nog een tijdje bij Van Laere gaan kijken.
Gisteren bij PLUS-ONE:
'Wij zijn pas open, wij hebben de zaalteksten nog niet klaar.'
'Bent u verzamelaar?'
'Ik koop wel eens iets,' zeg ik.
'Ik werk maar af en toen in de galerie, dus mijn excuses als ik u niet herken.'
Ik vraag naar namen van wat werk.
'De zaalteksten hebben we nog niet klaar', zegt de man, die eerder klein is.
Thuis check ik de origine van het woord zaaltekst en een van de vroegste vindplaatsen is Andere sinema van 1989:
- "... actuele kunstsituatie en balanceert zorgvuldig op de grens tussen participant en voyeur", zegt de zaaltekst."
Buitengekomen plakt de lijst van deelnemers wel in het uitstalraam:
- Jonas Lund, Daan Couzijn, Harm van den Dorpel, Libby Heaney, Sarah Meyohas, Victor Verhelst, Arvida Byström, Gretta Louw, Frederik De Wilde.
"Wij zullen verdrinken in de oceaan van de tijd en slechts een enkeling met voldoende talent zal het hoofd boven water houden. Al is hij gedoemd om ooit in dezelfde stilte te verdwijnen, hij zal lange tijd standhouden tegen de vergetelheid."--Seneca, zegt Dominique
Mijn vooroordelen zijn beter dan uw vooroordelen.
"Met Linda was het alsof ik weer teruggeslingerd werd in de tijd dat mijn gevoelens van de grootste vreugde in de grootste razernij omsloegen of in een bodemloze wanhoop en vertwijfeling stortten, de tijd dat ik een reeks doorslaggevende momenten leefde, dat de intensiteit zo sterk was dat het leven soms onleefbaar aanvoelde en niets anders rust schonk dan boeken met hun andere plaatsen, tijden en mensen, waar ik niemand was en niemand mij."
Ja dat is een mooie zin. Ik kwam Knausgard tegen omdat ik me verdiepte in 'autofictie' naar aanleiding van het lezen van het begeesterende 'Over vrijheid' (2021) van Maggie Nelson, op wie de term 'autotheory' wel eens geplakt wordt (vooral op haar 'De argonauten'). Tegenwoordig gebruik ik facebook graag als zoekmachine, en dan beperk je je zoekopdracht tot vrienden, wat vaak verrassend relevante resultaten oplevert. Happy reading Annick.
"Alex Brostoff , " An Autotheory of Intertextual Kinship : The Touching Bodies of Maggie Nelson and Paul Preciado, " paper presented at the American Comparative Literature Association conference , Los Angeles , March 30 , 2018 . 29."--Autotheory as Feminist Practice (2021) by Lauren Fournier
Notities na het lezen van Over vrijheid van Maggie Nelson
Wat een geweldig boek.
Vier hoofdstukken: kunst, seks, drugs en klimaat.
Heel persoonlijk. Autotheory.
Verknoping, vervlechting, verstrengeling zijn vaak gehoorde woorden, je kwam die ook tegen in het werk van Zwagerman.
Vrijheid is een in de kern omstreden concept, net zoals god.
Taal is gebruik.
De auteur gelooft meer in ‘wij’ dan in ‘ik’.
Het uitgangspunt van mijn boek is dat ons hele bestaan, inclusief onze vrijheden, stolt op een ‘wij’ in plaats van een ‘ik’.
Dit boek heeft een index nodig want er worden heel veel namen genoemd.
Moeilijke worden zoals ‘somatisch’, maar ook mooi want er staat ‘[Politiek] is somatisch: onze libidineuze opwellingen sijpelen weg’.
Andere moeilijke woorden zijn metabolisch en inchoatief. En in plaats van ‘ontologisch’ zal ik in de toekomst ook meestal ‘wezenlijk’ gaan gebruiken.
Zappa staat er niet in met zijn bon mot, ‘if we cannot be free, at least we can be cheap’.
Bij de definitie van obsceen gaat ze wel de mist in als ze een etymologie geeft, want die is niet gekend.
213: De tweedeling tussen diegenen die lekker willen blijven boren en diegenen die ogenblikkelijk in actie willen komen voor het klimaat wordt vaak gepresenteerd als een strijd tussen diegnene die hechen aan vrijheid [...] en zij die 'waarde hechten aan plichtsgevoel. De eerste groep wil boren, ontginnen, winstmaken, de tweede groep wil zorg dragen voor elkaar, voor de toekomstige generaties, voor miljoenen levensvormen die met ons de aarde bevolken.
Het doel is natuurlijk ‘sociale gelijkheid’ en ‘rechtvaardigheid’ waar ik als liberaal van vind dat we dat – hier in West Europa althans – reeds bereikt hebben.
Rik Pinxten zegt ergens in een recensie dat de auteur goed vertrouwd is met de Franse denkers maar ik zag enkel Foucault en Derrida passeren, en misschien nog een iemand Frans. Het is Franse theorie gezien door de bril van Amerikaanse queertheorie.
Je wordt wel in de wereld van Maggie meegezogen.
Dit boek ging eerst over zorg gaan een de auteur spreekt over ‘een wereld’ waar ‘mensen niet genoeg zorg krijgen’. Een wereld, jaja, Amerika zeker.
Vrijheid staat in een kwaad daglicht tegenwoordig. Voor de liberalen is dat geen goed nieuws, op het eerste gezicht. Zij spreekt over een ‘zorgcrisis die in de hand is gewerkt door raciaal kapitalisme en neoliberalisme.’ Allemaal woke termen maar het woord woke komt tot pagina 221 niet voor. Hij komt in heel het boek niet voor.
In het essay "Paranoid Reading and Reparative Reading" van Eve Kosofsky Sedgwick komt de term reparatie voor het eerst naar boven. Reparatie is herstel, als in herstelbetalingen.
Hier ga ik iets zeggen van Céline: er is geen morgen voor het witte ras, ze hebben de wereld teveel gekloot en nu gaat de wereld hen kloten. Dit is de eeuw van de grote verrekening.
Sam Durant over Scaffold. Stelling.
Witte kunstenaars zijn toondoof voor ‘kwesties waar andere mensen al hun hele leven mee worstelen.’
The Thanksgiving Paris Manifesto', geschreven door Eileen Myles en Jill Soloway.
Kan dit boek over tien jaar nog gelezen worden of is het zoals een boek over de hippierevolutie ten tijde van de hippierevolutie?
Geen historisch perspectief. Kritiek op Shriver maar het woord woke valt nog niet.
Moten met The Undercommons.
2019: Shit Moms by Tala Madani
En eindelijk: de auteur wijst de feministische gemeenplaats ‘seks is goed’ af op pagina 93.
Als de revolutie eenmaal daar is, zal je van rosbief houden.
Andere marxistische begrippen duiken ook op, zoals het vals bewustzijn, zij het kritisch. En Marx, die het verschil maakte tussen het domein van de vrijheid en het domein van de noodzaak.
- “How Not to Be a Queer Douchebag”, in Against Memoir (2018) by Michelle Tea
- Sex, or the Unbearable (2013) is a dialogue between Lauren Berlant and Lee Edelman, een vrouw wordt als ‘bottom’ beschreven, niet soeverein.
- Not Me van Eileen Myles
112: Het hoofdstuk getiteld ‘Darkrooms’ is een parel. ‘Je verlangens vaag houden […] de magie van aantrekken in plaats van najagen.’
Pity the Animal van Chelsea Hodson Richard Owain Roberts
118: All Sade got was a lot of corpses who never had what he wanted.” in C. E. “Undoing Sex: Against Sexual Optimism.” Lies: A Journal of Materialist Feminism.
122: ‘Alcoholist of niet, de meeste mensen drinken deels om de loodzware last van onze wil te verlichten.
132: Pinegrove metoo schandaal maakt Nelson razend, het feit dat ze afgewezen zou worden door een man omdat hij niet van zijn privilege wil gebruik maken.
140: geestesoog. Die prachtige passage als ze in een sadomasochistische relatie zit waarin ze het gebeurde tijdens het masturberen voor haar geestesoog afspeelt.
Heel de genderkwestie, over de vrijheid de gender te kiezen, wordt eigenlijk niet behandeld, wat vreemd is.
Marcus Boon, Crack Wars, Strange Weather, Straight Life, King Kong Theory, Like Being Killed, After Claude, Iris Owens, How to Stop Time: Heroin from A to Z, Black Wave by Tea, The Life by Sabina, Testo Junkie, White Out van Clune, Meditations in an Emergency Frank O'Hara
Ze leest wat niemand leest. De wereld is echt veranderd en vandaag kan ik daar alleen maar blij mee zijn. Ik heb iemand nodig als Nelson om mij hiermee te verzoenen.
156: gefeminiseerd als drugsverslaafde
Als je dit leest dan besef je pas hoe pover het gesteld is met de Nederlandse letteren.
De betekenis van addictus: slaaf.
210: onvrijheden en verstoringen omdat we ons zo laat zijn beginnen bekommeren om het klimaat.
216: ze lijdt aan dezelfde eco-fascistische fantasie als ik.
Karen Barad, feministisch fysicus
RektoVerso heeft het er al over gehad, daar hield Ilse Ghekiere de pen vast. Marnix Verplancke schreef ook Over vrijheid.
Klimaat en queer combineren, queer plant niet voort. Dus logisch dat die twee elkaar vinden. Ze heeft het niet over het antinatalisme.
226: wat heeft de toekomst voor mij gedaan?
Dark Ecology van Morton
235: Mensen die hun hart volgen zijn meestal negatief of zitten in een depressie.
Guy McPhersons troost mensen tijdens hun klimaatcrisissterfte
Learing to die
Riding the blinds?
1844 Emerson Experience, see Experience (essay)
John Colin Dunlop wrote a history of fiction, George Henry Lewes a history of philosophy and Richard Muther a history of art
'Ik volg Multatuli: je kunt beter de waarheid spreken dan schoon spreken. Bij de televisie hebben ze nog nooit van Multatuli gehoord. Daar spreken ze met een melodie binnen de melodie. Verbastering. Taal heeft alleen de functie van herkenbaarheid, en dat heeft met schoonheid niets te maken. De muziek van de taal zit in het herkenbare, niet in de toegevoegde melodie. Het gaat om een fysieke aankondiging van een wezen dat uit het alleenzijn wil breken.'
Maandag 20/8 nam ik de trein naar Brussel Noord en fietste dan langs het kanaal Brussel Charleroi naar Vlezenbeek.
Men zegt dat Picasso altijd nieuw speelgoed wilde
Maar zijn oude speelgoed niet af wilde staan
Ik werd daar door Dominique ontvangen in de Hemelrijkstraat.
Ik bleef twee nachten, was zinnens dinsdag even naar het Ivoren Aapje af te zakken maar ik bleef zitten lezen in de tuin. Dat Carry van Bruggen boek van Barber van de Pol.
Dat boek kreeg veel kritiek maar ik vind het geslaagd en las het woord voor woord. Ik weet nooit op voorhand welk boek ik ga scannen en welk ik woord per lees. Prometheus en Hedendaags fetisjisme scande ik. Dat is, hoeveel goeds ik er ook van wil zeggen, toch onleesbaar.
Dominique noemt mij een bulldozer, wel met affectie dat ze dat zegt, maar toch, het woord lag er. Wij hebben elkaar tien jaar of zo niet gezien, geen contact gehouden, niet meer gepraat. Zij is slim maar een dromer. Voorstander van open grenzen, iemand die actief Afghanen importeert.
Vandaag fietste ik van Vlezenbeek naar Halle, je komt dan voorbij de Sint-Pieters-Leeuw Tower, en van daar via datzelfde kanaal naar Charleroi,je komt dan voorbij dat jachthaventje van Seneffe en langs het Hellend vlak van Ronquières. In Charleroi nam ik de rechtstreekse trein terug naar Antwerpen.
De mysterieuze P. In het boek van Barber is Piet Meeuse.
Kranten- en andere notities
“Christopher Nolan, de regisseur van Oppenheimer (2023), staat bekend als de meest androcentrische filmmaker in Hollywood.”-- "Van Ken tot James Bond: Hollywood weet niet meer wat aan met de man" (2023) by Florian Deroo & Seppe Decubber
De Fallen Dictator staat in de collectie van het Middelheim. Ook nieuw daar is Nudes XI (2020) van Daniel Dewar & Grégory Gicquel.
Een paar dagen geleden had De Wolkenbreier een festival. Op weg daarnaartoe in Deurne kom ik langs een huis van Damen-Boen aan de Te Boelaarlei. Zeer vreemd huis, de onderkant in fake rotspartijen, de bovenkant met bolle buitenramen die met een grote bunsenbrander bewerkt lijken, waardoor ze onregelmatig bol zijn. Het blijkt het huis van Damen Restauratie en het exacte adres is de Arthur Matthyslaan 47 2140 Antwerpen.
Ik ben mijn moeder nog eens gaan opzoeken, ik heb dat de hele zomer niet gedaan.
Daarna ging ik wat fietsen en op rechteroever hoorde ik live reggae op linkeroever. Dus ik daarnaartoe. Daar speelde een band die Grasjas heette. En daar stond een aantrekkelijke fotografe waar ik de indruk van had dat het klikte toen ik haar aansprak. Ik gaf haar mijn kaartje. Ik reed door en in het Half Soeke zag ik een band die Hommeles heet. Door mijn hoofd spookte Romeo van Basement Jaxx. Mijn gemiddelde tijd per dag op Instagram is twee minuten. De VRT deed iets over tranq. “Where Do I Begin” zat in mijn hoofd.
Tiens The Revolt of Islam.
Zoeken op ‘al-ziel’:
“Drie jaar later , in een oratie over de Griekse godsdienst , roept ook Gorter de Grieken om hulp tegen de zieldodende ernst ... Voor Perk zijn leven , ziel en God identiek en is de individuele ziel een deel van de al-ziel .”-- Johannes Christiaan Brandt Corstius, 1981
Who You Think I Am is a very modern film, in the sense that it is all with the social media.
Don Quixote, It was Marcella herself Gordon Browne (1858–1932) [1], Barber van de Pol calls Marcella a feminist icon.
“Der destruktive Charakter ist jung und heiter”
DE LIEFDE, EEN SPAGAAT
Met een hart dat heeft doen lijden
Evenveel als het geleden heeft
En een ziel die vaak verblijdde
Maar ook teveel verdonkerd heeft
Met voeten die soms dansten
En dan weer stampten van verdriet
En handen die omhelsden
Of smeekten van ‘verlaat mij niet’
In de liefde is er altijd een die afziet
Terwijl de ander zich verveelt
Soms de dader
Dan weer dupe
Mensen zijn niet zo complex
Al kennen ze geen maat
En in de liefde geven ze
Ofwel teveel
Ofwel te weinig
De liefde, een spagaat
--J.-W. Geerinck
"J'arrive à une question délicate, celle du surnaturel et du miracle; je ne veux pas parler seulement des faits merveuilleux dont les partisans des diverses religions tirent argument, mais de tout ce qu'on appelle télépathie ou spiritisme.
Il n'y a pas longtemps que tout cela aurait été écarté par la question préalable; ce ne sont que des superstitions d'un autre âge, aurait-on dit, et dont les progrès des lumières ont définitivement fait justice. Mais il arrive aujourd'hui que le triomphe du positivisme ne nous permet plus d'adopter sans remords cette attitute commode. Le savant ne se croit plus le représentant de je ne sais quelle raison éternelle à laquelle il saurait d'avance que les faits doivent se soumettre. L'expérience seule est reine et ceux qui reconnaissent sa royauté ne doivent rien nier sans examen"
"Ik kom bij een gevoelige kwestie, die van het bovennatuurlijke en het wonderbaarlijke; ik bedoel niet alleen de wonderbaarlijke feiten waarvan de aanhangers van de verschillende religies beweren dat ze waar zijn, maar ook alles wat telepathie of spiritisme wordt genoemd.
Nog niet zo lang geleden zou dit alles zijn afgedaan met de inleidende vraag; het is slechts bijgeloof uit een andere tijd, zouden ze hebben gezegd, en de vooruitgang van de verlichting heeft er eindelijk recht aan gedaan. Maar tegenwoordig kunnen we door de triomf van het positivisme deze gemakkelijke houding niet meer zonder wroeging aannemen.
De wetenschapper gelooft niet langer dat hij de vertegenwoordiger is van een of andere eeuwige rede waaraan hij van tevoren weet dat de feiten zich moeten onderwerpen. Alleen de ervaring is koning, en wie haar koningschap erkent, mag niets zonder onderzoek ontkennen".
--Poincare
Jan De Groote vraagt op Facebook wat wij daarvan vinden, zonder de bron te vermelden.
Poincaré zegt dat sinds het positivisme alles empirisch moet onderzocht worden, zelfs telepathie en spiritisme, zelfs het bovennatuurlijke en het wonderbaarlijke.
Op zich is dat een vreemde positie, vooral gezien in de tijd waarin zij verkondigd werd, ergens in 1910. Ik zou toch geneigd zijn een aantal onderwerpen, zoals spiritisme (praten met de doden) a priori van wetenschappelijk onderzoek uit te sluiten, ik verwacht er te weinig resultaten van.
Telepathie, oké, misschien nog wel.
Ik heb sterk het gevoel dat jij iets met dit citaat wil zeggen, Jan De Groote.
Los daarvan, het irrationele interesseert me vaak veel meer dan het rationele.
Men mag ook niet vergeten dat onze huidige maatschappij het irrationele en fake news nog steeds blijft centraal stellen, men moet wel.
Religie is fake news. Als duizend mensen een maand lang een verzonnen verhaal geloven, dan is dat fake news. Als een miljard mensen het duizend jaar lang geloven - dat is een religie, en we worden vermaand het geen ‘fake news' te noemen om de gevoelens van de gelovigen niet te kwetsen (of hun toorn op te wekken).
Dat zegt Yuval Harari in ‘21 Lessen voor de 21e Eeuw’ (2018) en ik kon het niet méér eens met hem zijn.
In het licht daarvan, hoe kan je corona fake news verbieden en de blijde boodschap gedogen?
De vrijheid van meningsuiting werd uitgevonden om religies te kunnen beledigen in tijden waarin religies beledigen u de doodstraf kostten. 🖤 Religies beledigen is niet gelijk aan mensen beledigen. België kent geen wetten voor blasfemie noch majesteitsschennis.
Unica Zürn en Hans Bellmer; Georges Bataille en Colette Peignot; Frans Coenen en Clare Lennart
RIP Bobby Eli (1946 – 2023)
https://www.youtube.com/watch?v=ijNKqxSjWFw&ab_channel=koollatter
Bobby Eli was een Amerikaans componist, muzikant, arrangeur en platenproducer uit Philadelphia.
Hij was stichtend lid van en leadgitarist bij MFSB, schreef niet zo gek veel songs maar zijn "Sideshow" (1974) voor Blue Magic verdient zeker de aandacht van de gemiddelde zwarte-muziekliefhebber.
Een sideshow is een deel van een circus, waar het rariteitenkabinet getoond wordt en de messenwerpers, de nagelbedliggers, de vuureters en zwaardenzwelgers hun kunsten tonen.
Het is een marginaal gebeuren en misschien is het u niet helemaal duidelijk wat de sideshow in deze song doet.
De zanger nodigt uit om zich aan mensen die lijden aan liefdesverdriet te komen vergapen. Kom, haast u!. Het spel gaat beginnen. Koop een ticket!
Kijk naar de man met het gebroken hart, hoeveel pijn hij heeft. En het meisje die de enige geliefde die ze ooit had verloor. Niets triester dan haar. En daar de man die al een miljoen jaren huilt. Zoveel tranen. En de vrouw die gebroken harten als souvenir verzamelt. De meest trieste vertoning van heel het land.
Gisteren reed ik weer de route Oostende to Knokke, die ik aflegde toen F. het met mij uitmaakte. Ik doe dat nooit meer, de route is lelijk van mijn-kan-niet-meer. De vorige keer kocht ik op zijn minst nog Houdt u van Brahms? in dat ene literair café in Oostende, Leeshuus, dat ik op de terugweg uitlas.
In Blankenberge heb er wel die faience afdakking over een brug gezien, die heet de Paravang. En ik zag daar ook de schlagerzanger Johnny Montero. Hij staat ook gekend als André Hazes imitator. Als ik hem opzoek wordt hij genoemd in wat pedofiliezaken.
De wereld in jezelf van Nina Polak
Ik was twee keer in Dokrijk, een keer om Tom Lowlands te herdenken en gisteren 18/8 voor de herdenking van Kwark Frietveld.
Schraenen was gister weer de ceremoniemeester.
Bij Tom speelden Elko Blijweert samen met Rudy Trouvé, Think of One met David Bovée, Roel Poriau en Tomas De Smet.
Gisteren, wie speelde er toen allemaal?
Ik heb wat gebabbeld met de Wolkenbreier. Geestige man. Maar ook tragisch.
Sadisme is genoemd naar den Franschen schrijver markies De Sade (*1740, f 1814) en beteekent den toestand van hen, wier geslachtslust wordt opgewekt door het voorwerp der begeerte te kwellen en te pijnigen. In den hoogsten graad voert S. tot lustmoord. S. wordt ook actieve algolagnie genoemd in tegenstelling met de passieve algolagnie of •> masochisme. Voor zedeliike beoordeeling, zie > Sexueele psychopathologie. p. Heymeijer .
De zomer van 2023.
De zomer van 2023 was mijn zomer niet.
Lichamelijk ongemak, kleine ziektes, liefdesverdriet, zwaarmoedigheid, technische problemen met mijn encyclopedie, een uitgeregende reis, en een tandextractie die mij verhinderden slaapmatjes op te blazen waren mijn deel.
Natuurlijk heb ik er het beste van gemaakt. ’s Middags lunchen bij Bar Vert en als het weer het toestond, buiten blijven lezen en ’s avonds dineren bij de thai.
Kranten lezen. Elke dag kranten lezen. Vandaag is het een feestdag zonder kranten. Vandaag vieren wij Maria, het feit dat zij op deze dag door den Heer in de hemel werd opgenomen, als ik mij niet vergis, met lichaam en al.
In het begin van de zomer las ik ‘Lettrometrie’ van Van Rossem en verzorgde er een internetversie van. Daarna heb ik me beziggehouden met ‘Scatologic Rites of all Nations’ en heel de geschiedenis van folklorestudies, tot de naamgeving toe, die van ‘popular antiquities’ in folklore veranderde na het jaar 1846, toen iemand voorstelde dat het beter die naam zou krijgen.
Ik bestudeerde ook wanneer het woord ‘novel’ het woord ‘romance’ verdrong om een fictieverhaal van enige lengte aan te duiden in de Engelse taal. Die historie is heel complex want het is een strijd geweest waarin dan de ene term won, en dan weer de andere term. Het is niet de eerste keer dat ik me erin verdiep.
Nadat ik me negen dagen beziggehouden had met ‘Hedendaags fetischisme’ (1925) van Carry Van Bruggen, een boek dat ik ooit op het spoor was gekomen vanwege het beloofde maar niet geleverde fetisjisme in de titel – het boek is namelijk een grote taalbeschouwing –, spreek ik op een avond Willem aan, de grootste literatuurkenner van café Witzli-Poetzli.
Willem is Nederlander, heeft een onvolle baard en een stoffig aangezicht. Ik heb me ooit laten vertellen dat hij voor de kost patholoog anatoom is of forensisch dokter, ik kan het niet meer precies herinneren welke van de twee.
Ik spreek hem aan over Hedendaags fetischisme.
-- Carry Van Bruggen? vraagt hij.
Hij kent het. Ik beaam.
-- Er staat een exemplaar van haar ‘Prometheus’ bij Panoply.
-- Werkelijk, zeg ik.
Panoply is een antikwariaat om de hoek.
Ik kijk op mijn horloge en ik zie dat het iets na zes is, het sluitingsuur van Panoply. Willem zegt dat het soms wel eens later open blijft, ik weet dat ook, dus ik laat al mijn spullen liggen, spring op mijn fiets, rijd naar de winkel maar hij is dicht. In de etalage dat exemplaar van ‘Prometheus’. Twintig euro. Een paar dagen later koop ik het toch. Ik had het thuis al opgezocht en het bleek zware kost maar ik dacht ik doe het toch.
Ik heb het dan ook helemaal ‘gelezen’ en was er gisteren klaar mee, de laatste pagina’s las ik café De Kat naast een vader en zoon waarvan ik na een tijdje doorhad dat ze Grieks waren. Dat ze vader en zoon waren bleek uit hun lichaamstaal. Daar ‘las’ ik dus de laatste pagina’s van ‘Prometheus’, pagina 550.
Ik heb ‘gelezen’ en ‘las’ tussen aanhalingstekens gezet. Ik scan dan elke pagina op woorden die me boeien, op eigennamen en citaten.
Ik slaag er immers niet meer in te lezen zonder te denken aan wat ik ermee kan bouwen. Ik verklaar mij nader.
Carry van Bruggen (zus van de bekendere, maar niet zoveel bekendere Jacob Israël de Haan) sluit die bewuste laatste pagina af met een citaat van Pierre Bayle.
Pierre Bayle, dames en heren, is een van mijn literaire helden. Encyclopedist, vrijdenker, bestrijder van bijgeloof, met name het kometenbijgeloof.
Maar ook, en oh, wat ik daar mee gelachten een traktaat met als titel “Éclaircissement sur les obscénités" (1702), een verheldering over obsceniteiten, zo zou je dat kunnen vertalen. Vooral een zin trof mij daarin, een zin waarachter een heel concept schuilgaat:
Namelijk, als je obscene schrijvers citeert, dat je daarom zelf niet obsceen bent.
‘Ik zit in veel betere papieren dan alle auteurs die ik heb genoemd; want hoewel Catullus, Lucretius, Juvenalis en Suetonius niet genoeg kunnen veroordeeld worden, kan men bezwaarlijk hetzelfde doen met een schrijver die hen enkel maar citeert.’
Carry citeert Bayle maar liefst 54 keer. Op een totaal van vierenveertigduizend woorden als u het toch wil weten. Maar op die laatste pagina citeert ze een passage uit een werk van Bayle dat ik niet kende. De Franse titel is "Commentaire Philosophique sur ces paroles de Jésus-Christ: 'Contrain-les d'entrer'" uit 1686. Die "contrain-les d’entrer" zijn woorden van Lucas en ze worden in het Engels vertaald als ‘compel them to come in’.
In het Nederlands leest die passage uit Lucas 14:23 zo:
- ‘En de heer zei tot de slaaf: Ga de wegen en de paden op en dwingt hen binnen te komen, want mijn huis moet vol worden.’
‘Dwingt hen binnen te komen.’
Maar hier, beste lezer, moeten wij even pauzeren want het riskeert te saai te worden.
Ik zal u over mijn liefdesverdriet vertellen. Ik werd gedumpt. Zij die met dumpte deed dat allicht met bezwaard hart, want zij zag mij graag, maar toch werd ik gedumpt. Bovendien kreeg ik van haar contactverbod. Zij heeft tijd nodig om wat ze verbrak een plaats te geven.
Ik onderga, ik heb geen keus. Ik heb mijn best gedaan.
Ik behelp me. Het is niet de eerste keer dat ik gedumpt werd. Met veel verdriet werd ik al zeker zeven maal gedumpt en ongetwijfeld veroorzaakte ik in het verleden door het dumpen van mijn kant te laten uitgaan evenveel keer verdriet.
De mooiste woorden daarover geschreven -- vind ik -- zijn van George Moustaki (1934 - 2013):
- Avec mon cœur qui a su faire
- Souffrir autant qu'il a souffert
Vrij vertaald als
- Mijn hart heeft evenveel doen lijden
- Als het heeft geleden.
Waarbij die oneindig mooie woordspeling van ‘su faire’, ‘souffrir’ en ‘souffert’ onherroepelijk verloren gaat.
Ik behelp me dus en stuur berichten aan wie ik al lang niets liet weten, bezoek oude plaatsen in de hoop oude bekenden tegen het lijf te lopen en toekomstige vriendschappen met nieuwe lieden te kunnen aanknopen. Want dat is wat wij als mens moeten doen, wij bestaan niet als wij niet sociaal zijn.
Of, en nu kan ik niet anders dan terugkeren naar Carry Van Bruggen:
‘Er is geen ander zijn dan anders zijn’, een zin uit het oeuvre van Van Bruggen en ook de titel van de een boek met essays over Carry Van Bruggen van Barber van de Pol uit 2020.
Het zinnetje komt uit Hedendaags fetischisme en het is eigenlijk vormgegeven als een klein gedichtje:
Er is geen ander zijn dan anders-zijn.
Er is geen ander willen-zijn dan anders-willen-zijn.
Levensdrift is Distinctiedrift.
Anders-zijn. Dat resoneert wel. Niet alleen ben ik anders, maar wil ik ook alleen maar anders zijn. Over het algemeen. Want dan komen er momenten in mijn leven waarin ik de voeling met mijn medemens verloren ben en probeer bij te benen. Bij Carry is dat niet per se gelukt want ze pleegde zelfmoord op haar 51ste.
Anders-zijn.
Vanwege het ‘anders-zijn’ ben ik van Tinder af en ik wandel met ambigue schreden door de grotten van een site voor seksueel andersgezinden.
Daar wachtte mij gisteren een kleine vreugde.
+++++++++++++++++
[Dit nsfw stuk publiceerde ik op een site voor dat doel bestemd, wil u dat lezen, stuur mij een PM]
Op die site zag ik een jonge vrouw met een bijzonder mooi lichaam die zichzelf graag vernedert en door anderen op dezelfde manier gaarne gekleineerd wordt. Zij zegde op haar profiel iets wat mij in het bijzonder trof. Je mag mij uitschelden maar noem mij alstublieft niet dik. Ik ben niet onderdanig omdat ik dik ben. Ik wil niet vernederd worden omdat ik anders toch geen man krijgen kan, nee, ik wil vernederd worden omdat het mijn diepste verlangen is.
Dit zijn haar woorden:
‘Ik ben niet zoals die dikke koeien die alleen onderdanig zijn omdat dat de enige manier is waarop ze mannen naar hen kunnen laten kijken, ik zou gemakkelijk aanbeden kunnen worden maar ik kies ervoor om vernederd te worden wat me nog waardelozer maakt dus kom mijn onderdanigheid niet beledigen door me dik te noemen.’
Ze sluit haar bericht af met een ‘bisous’ wat ons doet vermoeden dat ze Frans is. Zij meldt op haar pagina dat men zich naar KIK begeven kon om daar te bekijken hoe zij zich vernedert. Ze zegt:
‘Behoorlijk behoeftig en hongerig naar aandacht, als je me wilt horen kreunen als een zielige loopse teef op video kom dan naar kik.’
Toen ik er toekwam was er niets meer te zien. Ik stuurde haar een bericht. Diezelfde dag nog stuurt ze me een video van zichzelf.
Ze zit naakt, op haar knieën, poep op de hielen Over haar borsten zijn de woorden ‘BIMBO’ geschreven in lippenstift. Haar hoofd ziet men niet en de achtergrond is wit. De eerst video begint zij met de woorden ‘I’m a worthless whore’, haar linkerhand gaat naar haar gezicht, men hoort hoe zij in haar hand spuwt en vervolgens op de linkerborst slaat. Ze herhaalt de handeling maar slaat nu op haar rechterborst. Telkens herhaalt zij de woorden, ‘ik ben een waardeloze hoer.’ De lippenstiftletters vervagen slag na slag.
’s Avonds komt een tweede video. Uit dezelfde scène. De letters ‘BIMBO’ inmiddels vervaagd maar nog leesbaar. Zij vingert zij zich terwijl ze manisch heen en weer met haar heupen beweegt op haar voeten en haar vingerende vinger. Ze kreunt inderdaad pathetisch en wanhopig.
Ze is een waardeloze varkenshoer.
+++++++++++++++++
Heb ik al gezegd dat ik een man op een zondagavond zag spelen in café De Kat? En dat toen ik binnenliep het me direct opviel dat hij echt goed speelde. Ik ga zitten en lees speel wat WordFeud en drink een koffie.
Als hij pauzeert bestelt hij een glas aan de toog. Hij moet het vervolgens bij het drinken met twee handen vasthouden, zo hard trillen zijn handen. Maar tijdens het pianospelen trillen zijn handen niet. Niks. Hij was tot zijn 34 professioneel muzikant en begeleidde bands zoals Kris De Bruyne maar toen kreeg hij de diagnose ‘psychotisch’. Hij is toen medicatie moeten beginnen nemen en stoppen met spelen. Volgens hem kreeg hij dat trillen van de lithium.
Achteraf praat ik met de baas van De Kat, hij zegt dat het Dirk Joris is, de broer van Bert Joris, de trompettist.
Gisteren gaan eten in Bar Vert tegen halfvier, dan de trein naar Leuven genomen. Met de fiets. Gefietst naar Terlanen. Arenbergkasteel in Leuven gezien. Langs de Dijle gefietst. Heel steile klim gedaan in Terlanen. Doorgefietst naar Groenendaal en daar de trein naar Brussel genomen en dan Antwerpen. Op de valreep om tien uur nog kunnen eten bij Noi.
Stierven: Clarence Avant, Francesco Alberoni
See also
![[1]](https://commons.wikimedia.org/wiki/File:1921,_The_History_of_Don_Quixote,_It_was_Marcella_herself.jpg){kind=link}