User:Jahsonic/Sandbox archive 31
From The Art and Popular Culture Encyclopedia
|
Related e |
|
Featured: |
| << previous | next >> | |
|---|---|---|
Ik las Voortvluchtig (1966) van Simenon.
Op pagina 11 van deze ‘roman dur’ doet vertaler Anton Roothaert iets merkwaardig. Op het moment dat hij het begrip ‘fondu enchainé’ moet vertalen – een ‘dissolve’ wordt dat in hedendaagse cinematografische parlance genoemd – voegt hij een hele verklarende passage toe die in het Franse origineel niet te vinden is:
- “dat is een of ander beeld, laten we zeggen een kop, die geleidelijk verdwijnt, terwijl het zelfde gezicht even langzaam terugkeert, maar dan veel ouder bijvoorbeeld, of totaal verwaarloosd en verlopen.”
Zo, dat weten we dan ook weer.
Ik heb ooit een kleine studie gevoerd naar de invloed die de uitvinding van de cinema op de romanliteratuur moet gehad hebben. Ik stootte toen op een hele passage in Lotte Eisners boek ‘L'Écran démoniaque’ (1952), waarin ze het heeft over cinematografische effecten in de literatuur in de periode dat er nog geen cinema was. Zij kwam tot de vaststelling dat de Duitse romantische literatuur er bol van staat. Ze zag ‘special effects’ in ‘Lucinde’ van Schlegel, in Jean Pauls ‘Flegeljahre’ zag ze delirium-achtige metamorfoses en in ‘Heinrich von Ofterdingen’ superimposities.
Dan is er ‘Zes wandelingen door fictieve bossen’ waarin Umberto Eco zich afvraagt waarom er aan het begin van ‘I promessi sposi’ van Manzoni zoveel tijd besteed wordt aan het Comomeer; hij wijt het aan de zoom van de telelens en de slow motion.
En dan is er Colin Wilson die in ‘The Misfits’ observeert hoe John Cleland in ‘Fanny Hill’ erin slaagde de tijd te vertragen waarmee hij bedoelde dat het langer duurde om sommige scènes te lezen dan de tijd die nodig is om de handeling te voltrekken.
Ongetwijfeld valt over dit onderwerp nog veel meer te vertellen, bijvoorbeeld dat film het spul is waar dromen van gemaakt worden, maar ik dwaal af.
Hoe is ‘Voortvluchtig’? Wel, het past in de categorie ‘laten we eens een personage afdalen in de waanzin’. De ‘roman dur’-kenners weten dat het de helden van deze boekjes altijd slecht vergaat. Ofwel plegen ze zelfmoord, ofwel worden ze gek. In die waanzincategorie zit bijvoorbeeld het meesterlijke ‘De man die de treinen voorbij zag gaan’. ‘Voortvluchtig’ is niet zo’n meesterlijke ‘roman dur’.
Toch verraste ik mezelf opnieuw dat ik de woorden van Simenon wel erg graag lees. Zo merkte ik bij het slot op dat ik twee pagina’s had overgeslagen en ik kon dat niet verdragen ondanks het feit dat ik a) het verhaal nog perfect volgen kon en b) ik doorgaans weinig om completisme geef.
De waanzin waar onze held JPG, een leerkracht die op een dag een leerling zonder aanleiding een flink pak rammel geeft, in zal neerdalen wordt aangekondigd. Het gaat dan over een “naderend gevaar”, “een kleine angst” en een “naderend onheil”. Het hoogtepunt is de scène waarin de schooldirecteur, vergezeld van de familie en een inwoner van het dorp waar onze held geboren is, schijnheilig bij zijn ziekbed komen staan:
“Iedereen stond lief te glunderen. Je zou haast geloven dat het heelal was veranderd, dat iedereen erop uit was de ander een plezier te doen, een paradijs te scheppen van zachtheid en liefde.”
Maar eens ze de informatie hebben die ze zochten, verlaten de “dreigende glimlachjes” zijn kamer. De komedie was afgelopen. En onze held, die wordt kwaad, zijn vuist in zijn mond wringend.
“Beneden hanteerden ze netjes mes en vork. Maar wat hadden ze ooit meegemaakt? Wat wisten ze eigenlijk van het leven.”
En dan begint de afdaling. Recht naar de waanzin.
Woord van het boek: boezelaar, dat is een keukenschort.
Fred Janssen was a Belgian tv reporter working for BRT and VRT on programmes such as "Echo", "Terloops", "Afrit 9" and "NV De Wereld".
"The fact that millions of people take part in a delusion doesn ' t make it sane" is a dictum attributed to Erich Fromm. It is first attested in Against Sadomasochism (1982)
Feministische filosofie (Petra Van Brabandt, 2020)
John Raymond, author of Simenon in Court
I finished reading Voortvluchtig (1966) by Georges Simenon.
Natuurrecht, een betrouwbare gids? (1978) is a book by Jochem Douma.
Op aanraden van een collega kreeg ik dit artikel doorgestuurd. Ik heb me snel even in de context 'ingewerkt': Gie Goris (oprichter van MO) interviewt Julia O'Connell Davidson, de professor die bekend werd met haar boek over moderne slavernij, 'Modern Slavery: The Margins of Freedom' (2015).
Het probleem dat ik met mensen zoals Julia O'Connell Davidson heb, is dat ze eigenlijk voor open grenzen zijn, maar dat ze dat niet durven te zeggen. De reden? Ik vermoed omdat de discussie die daarop volgt veel te lastig is, namelijk het onverenigbaar zijn van open grenzen met met de verzorgingsstaat die een product is van de natiestaat.
Dan heb ik liever denkers zoals Rahila Gupta die Julia O'Connell Davidson in 2016 aanviel omwille van haar halfslachtige houding ivm 'open grenzen', waar Gupta wel voorstander van is. Gupta spreekt over "a little sentence tucked away on p159" ter verdediging van open grenzen in dat boek van Davidson.
Ik vind dat je filosofisch en ethisch wel open grenzen kan verdedigen, ik volg daarin "Aliens and Citizens: The Case for Open Borders" (1987) van Joseph Carens. Alleen moet je er dan mee rekening houden dat er een burgeroorlog zou kunnen ontstaan met de mensen die de open grenzen niet genegen zijn.
"Dissatisfaction with life, and remorse, and deeper plunges into conviviality — then growing melancholy, religious despair, mental unrest followed in quick succession, until there came the descent into madness. 'Tis sad unto tears to read of him ..."--The Dublin University Magazine: A Literary and Political Journal 1876
RIP Bunny Lee (1941 – 2020)
Bunny Lee was a Jamaican record producer and one of the major forces in the Jamaican music industry, producing hits throughout his long career.
His song "Wet Dream", interpreted by Max Romeo, became popular in 1968 despite being banned on the BBC; and Eric Donaldson's "Cherry Oh Baby" would be covered by the Rolling Stones.
Lee also produced the perennial riddim "My Conversation".
The compilation 'If Deejay Was Your Trade' (1994), the debut release of the reggae compilation label Blood and Fire, consists of a selection of his productions from the period 1974-1977.
The documentary 'I Am The Gorgon - Bunny 'Striker' Lee and the Roots of Reggae' is in full on YouTube.
In mijn bespiegelingen over 'Houdt u van Brahms?' vroeg ik me af wie de vrouwelijke Michel Houellebecq zou kunnen zijn. En ik dacht, weet je wat, ik vraag het aan feministisch wonderkind Stella Bergsma, de bedenkster van de term 'sletvrees' die zich een paar maanden geleden voorstelde aan het Belgische publiek met haar acuut-geestige column over 'quotumkipjes' in DM.
"Moi," antwoordde Stella even prompt als onbescheiden.
Dus ja, wat moet een man dan? Lezen zeker?
Ik las het op een paar dagen.
Met 'Pussy album' schreef mevrouw Bergsma een wonderlijke kruising tussen de verveling van 'De avonden' en het morsdooddrinken van 'Leaving Las Vegas'.
Een boek van gal en vitriool, met meesterlijke zinnen over de mannen die ze neukte:
- "De onbeholpenheid, de spullen die ik moet zien, de muziek waar ze naar luisteren. Hun dure parket. Hun inklaphuizen, hun oprollevens, hun vouwverdriet, hun doe-het-zelfzonden. Hun instantschaamte, opklopseks, opblaasgeilheid, uitschuifdood. De nachtelijke telefoontjes naar dealers, die in hun mobiel onder mama staan. De boeken die ze lazen, of nog erger, schreven."
"De boeken die ze lazen of nog erger, schreven," haha, dat was echt wel luidop lachen, toen ik dat las.
Het boek, een maelstrom, heeft UZI's om kleuters neer te maaien, gedichten van Joseph Brodsky voorgelezen in het Russisch, Mahler, "doekjes voor het 'Dasein'", Heideggers geworpenheid, psychotische buurvrouwen, puisterige jongens, de islam, snoei- en snoeihardheid, veel seks, haast geen wellust, geen troost, geen genade en echo's van dat briljante al te weinig gekende boekje 'Vochtige streken' van Charlotte Roche.
'Pussy album' is even vrolijk als Pasolini's 'Salò, or the 120 Days of Sodom', 'Henry, Portrait of a Serial Killer' of 'American Psycho' en ik kan het enkel aanbevelen aan misantropen met een stalen maag. Is het een boek van de vrouwelijke Houellebecq? Nee, het mist de prozaïsche matter-of-fact elementen die Houellebecq zo typeren en die zo treffend door Stefan Hertmans geanalyseerd werden. Maar 'Pussy album' is een belangrijk boek en als je over Nederlandstalige literatuur wil meepraten, moet je wel weten dat 'Pussy album' bestaat, dat wel natuurlijk, daar moet ik streng in zijn.
"Contemporary political cartoon of John Law from Het Groote Tafereel der Dwaasheid (1720); text reads "Law loquitur. The wind is my treasure, cushion, and foundation. Master of the wind, I am master of life, and my wind monopoly becomes straightway the object of idolatry" [1]
Chicago Mercantile Exchange wil water als commodity verhandelen.
RIP Johnny Nash (1940 – 2020) was an American singer-songwriter, best known for his 1972 hit "I Can See Clearly Now".
Staples on the Belgian popcorn scene included "Some of Your Lovin'", "Old Man River", "Moment of Weakness", "Kisses", "I'm Leaving", "I'm Counting On You" and "Don't Take Away Your Love".
RIP Eddie Van Halen (1955 – 2020)
Eddie Van Halen was a Dutch-American guitarist and songwriter working in hard rock who enjoyed crossover success with "Jump" (1983), a song that was discouraged from being broadcast on American radio as during 9/11 Americans had witnessed too many jumpers.
In my universe he is known for his guitar solo in "Beat It" (1982) by Michael Jackson.
RIP Thomas Jefferson Byrd (1950 – 2020)
Thomas Jefferson Byrd was an American actor who worked several times with director Spike Lee.
https://www.youtube.com/watch?v=x7KsIm6W9Eo&ab_channel=Movieclips
Shorty the Shooter from Clockers in which Thomas Jefferson Byrd is shot by a young kid.
RIP Kenzō Takada (1939 - 2020)
Kenzō Takada was a Japanese fashion designer. He was with Yamamoto the most famous Japanese fashion designer of the 1980s.
Some of my best friends were in fashion. The fashion and arts scene always threw the best parties here in Antwerp, as I suppose, they do anywhere around the world.
Of all the arts, fashion probably is the most vacuous and the most embodied of the arts. The most ephemeral and the most out there.
Ik las dit weekend tijdens een paar uur treinen ‘Houdt u van Brahms .. ’, een romannetje uit 1961 van Françoise Sagan. Wat een geweldig boek. Die interne bespiegelingen blijven maar door en door gaan zonder een moment te vervelen. Het deed me sterk denken aan mijn Simenonleesproject. Ik hield van zinnen zoals "ze groette met een ver hoofdknikje de man in wiens armen ze had gekreund, gezucht, geslapen."
De liefdes die er in beschreven worden, zijn schattig, aandoenlijk, tragisch en bij voorbaat onmogelijk. En dat vrouwelijk perspectief was verfrissend na al die Simenons. Maar wat ze deelt met Simenon is de diepgang van die interne bespiegelingen en ook wel een beetje het cynisme. Begrijp me niet verkeerd, niet het cynisme van “ik geef nergens om, ik weet dat het allemaal een illusie is.” Nee het cynisme van het kunnen beschrijven zoals het is. Vrijmoedig maar met erkenning van alle dubbele bodems die elke liefdesrelatie kenmerkt.
Umberto Eco zei hierover dat in het postmoderne tijdperk waarin alle liefdesverklaringen verbrand zijn door stationsromanschrijvers zoals Barbara Cartland, het niet langer mogelijk is “Ik ben gek op u” of ik “houd zielsveel van u”, te zeggen. Het enige wat je nog kan doen -- zegt Eco -- is zeggen: “Zoals Barbara Cartland zou zeggen, ik ben gek op u.” Ik weet niet of dat waar is. Zelf heb ik me vaak afgevraagd of de woorden “ik zie u graag” niet helemaal betekenisloos zijn, zowel voor de ontvanger als voor de zender.
Dat soort cynisme dus. Het cynisme dat zich vragen stelt. Het cynisme dat weet dat alles goed gaat zolang er geen woorden aan te pas komen. Woorden zijn maar woorden. Je hebt er niet veel aan als iemand zegt, “in de liefde is het altijd hetzelfde, ofwel zie je te graag, ofwel zie je niet graag genoeg.”
Maar een roman, dat zijn nu eenmaal woorden. En ik verlang van de auteurs die ik lees, dat ze zich bewust zijn van die dubbele bodem, die ‘dubbele codes’, om het met een term van Eco en Jencks te zeggen. De juiste woorden, die beide realiteiten, enerzijds de realiteit van de afgestompte ‘ik heb alles al eens meegemaakt en ik weet dat het allemaal maar sprookjes zijn’ en anderzijds de realiteit die met je gevoelens gaat lopen, die vind ik terug bij Simenon én Houellebecq. En nu ook dit weekend bij Sagan. En dan begin ik te googelen, en dan kijk ik of er al ooit geschreven werd over de “vrouwelijke Simenon” of de “vrouwelijke Houellebecq.”
En ik vond eigenlijk niets. Geen vrouwelijke Simenon. Geen vrouwelijke Houellebecq. Maar ik vind dat wel terug in Sagan, een scherp observatievermogen en een grote realiteitszin.
Op het moment dat het hoofdpersonage in ‘Houdt u van Brahms’ zegt …
“ze had zich er niet voor geschaamd door een knusse verlichting of een malse schapenbout de woorden te vervangen die haar op de lippen lagen: “Roger, ik ben door jouw schuld ongelukkig; Roger, dat moet veranderen.” … op dat moment breekt het hart van de lezer.
Maar toch blijven die woorden in het verhaal zelf onuitgesproken; daar hou ik van in romans.
Maar u, wat vindt u? En heeft u een idee wie de vrouwelijke Houellebecq is. Virginie Despentes? Of de vrouwelijke Simenon? Colette?
En wie schrijft zo bij ons?
Juist. Yves Petry.
PS1, Sagan lijkt wel de ontbrekende schakel tussen Simenon en Houellebecq. Bij Simenon is er nog sprake van een traditionele liefde in de traditionele gezinsstructuren. Ernaast mag dan wel een demi-monde bestaan, die Simenon zo graag beschrijft, de liefde heeft toch als doel voort te planten. Bovendien leeft iedereen in gezinsverband. Sagan zit al in de atomaire wereld van Houellebecq. Zelf had ze één kind, een maar. We zitten met Sagan volop in de periode van de moderne liefde, die bij Sagan nog met verwondering maar bij Houellebecq alleen maar met wanhoop afgeschilderd wordt.
PS2: Wil u ‘Houdt u van Brahms’ hebben? Stuur me een berichtje. U kan het in Antwerpen 2000 komen afhalen. U krijgt het van me.
"Sous une autre plume, surgissent les insinuations les plus infamantes : Françoise aurait plagié un roman de Simenon paru en 1934, Le Locataire. "--Françoise Sagan: Le tourbillon d'une vie
Bertrand Meyer-Stabley - 2014
"In a way Colette is a kind of female Simenon" --Country Life (1976)
Op zaterdag 4/10/2020 nam ik om tien uur de trein naar Oostende, dat is een rechtstreekse lijn over Gent Sint Pieters en die komt om 12 uur in aan. Ik fiets naar het Thermae Palace Hotel en trek een foto van Altar (2014).
Ik kan geen soep eten bij het Thermae Palace hotel dus ik fiets terug naar de haven, ik had zin in kroketten, men wijst mij naar Madame Kroket. Twee garnaalkroketten later stoot ik om de hoek op 't Leeshuis, koffiezaak en boekenwinkel. Men schenkt mij er een gratis koffie vanwege dag van de klant. Ik koop er een lelijke Bruna versie van Schele Marie en ook Houdt u van Brahms ... van Sagan.
Daarna fiets ik naar Knokke, langs De Haan, Blankenberge en Zeebrugge. In de gietende regen. Af en toe zie ik wat kustkunst. Bijvoorbeeld een zuil van op elkaar gestapelde hoofden. Vreselijk.
In Knokke was het met de bus naar de Brugge station en dan de trein naar Antwerpen. Ik las die Sagan. Die was wel heerlijk eigenlijk. De verliefdheid die daar in beschreven staat, is heel aandoenlijk. Dat vrouwelijk perspectief verfrissend na al die Simenons.
- "Ze groette met een ver hoofdknikje de man in wiens armen ze had gekreund, gezucht, geslapen."
Dat soort zinnen lees je in Houdt u van Brahms ....
En ook het woord saletjonker.
Het zijn moeilijke tijden. Ik heb veel last van mijn verschijnselen. En ik zie af omwille van F.
Toch was naar de zee gaan het juiste ding.
Tenet: terminaal knappe mannen. James Bond meets Twin Peaks. Magistrale openingsscène. Grootvaderparadox. Ik kan de film noch aanraden, noch afraden. Wel vermoed ik dat hij nooit tot de grote films van Nolan gaat gerekend worden, de man die ons
Ongebruikte nota's voor bespreking 'De tirannie van de verdienste'
You deserve a break. Iedereen verdient constant vanalles en nog wat.
Vaak woordgebruik analyses van speeches van presidenten, NGRAMs enzoverder.
“alle witte ”, p 142 alle witte ongediplomeerden voor Trump, al die met een diploma voor Clinton H.
Brahmin left, merchant right in het laatste boek van Piketty beschrijft de
Obama en de banken. Obama met zijn ‘slimme’ oplossingen.
“a lament for lost consensus”
“Het idee dat we het allemaal met elkaar eens moeten zijn over de feiten … is een technocratisch verzinsel.” Zie Haidt
Electoral Dysfunction: A Survival Manual for American Voters - Page 244books.google.be › books Victoria Bassetti - 2012 FOUND INSIDE – PAGE 244 “When Ignorance Isn't Bliss: How Political Ignorance Threatens Democracy.” Cato Institute Policy ... Stanton, StevenJ., Jacinta C. Beehner, Ekjyot K. Saini, Cynthia M. Kuhn, and Kevin S. LaBar. “Dominance, Politics, and Physiology: Voters' Testosterone Changes on the Night of the 2008 United States Presidential Election.” 3/R6 21( 4 (2009): ... “Can You Count on Voting Machines?” New York Times ...
RIP Mac 'In the Ghetto' Davis (1942 – 2020)
Mac Davis was American singer-songwriter best-known for writing "In the Ghetto".
RIP Quino (1932 – 2020)
Quino was an Argentine cartoonist best-known for his comic satirical strip Mafalda (which ran from 1964 to 1973).
https://www.youtube.com/watch?v=HTDTxklksGA&ab_channel=Animotisimos
Mafalda is a 6-year-old girl. On the one hand she is a real child who hates soup and loves pancakes, but at the same time she is very much concerned with humanity and world peace
Umberto Eco wrote a piece on her when she made her debut in Italy in the book Mafalda la contestataria (1968), 'Mafalda the rebel'.
In the same period, she is also on the cover of another Italian book, Libro dei bambini terribili per adulti masochisti, (Book of Terrible Children for Masochistic Adults), also from 1968.
In Argentinië stierf striptekenaar Quino aan een hartaanval. Hij werd 88.
Hij is wereldbekend voor het creëren van het zesjarige meisje Mafalda. Hoewel een écht kind dat niet van soep maar wel van pannenkoeken houdt, maakt ze zich buitengewoon zorgen over de mensheid en wereldvrede.
Umberto Eco schreef over haar een stuk in het eerste Italiaanse boek dat aan haar gewijd was, 'Mafalda la contestataria' (1968), 'Mafalda de rebel'.
Ze staat ook op de cover van een ander Italiaans boekje 'Libro dei bambini terribili per adulti masochisti', 'Boek van vreselijke kindjes voor masochistische ouders,' ook uit 1968.
Encyclopedia of Contemporary Latin American and Caribbean Cultures (2000) by Daniel Balderston, Mike Gonzalez, Ana M. Lopez
- "In 1968 the cartoon was published in Italy when thirty strips were included in the anthology Libro dei bambini terribili per adulti masochisti (Book of Terrible Children for Masochistic Adults) and the compilation Mafalda la contestataria (Mafalda the rebel)."
The ‘Brahmin left’ vs the ‘Merchant right’
Capital and Ideology Thomas Piketty
RIP Mac Davis (1942 – 2020)
"In the Ghetto" (1969).
Mac Davis was an American singer-songwriter working in country music. He enjoyed crossover success with compositions such as "In the Ghetto" (1969).
MONOCULTURE – A Recent History (2019)
Review by J.-W. Geerinck:
Aan het einde van de 20ste eeuw was het duidelijk dat de strijd tussen het fascisme, het communisme en het liberalisme, door het liberalisme gewonnen was. Dat observeert Yuval Harari in zijn 21 lessen voor de 21ste eeuw.
Het liberalisme (en haar kleine broertje het kapitalisme) mag dan wel gewonnen zijn, "het globale Noorden" zit sinds die overwinning met een knoert van een legitimiteits- en identiteitscrisis. Denk aan BLM, denk aan #metoo, denk aan genderpolitics.
Van die crisis wil de tentoonstelling MONOCULTURE – A Recent History die nog tot januari 2020 in het M HKA loopt, getuige zijn.
Dat dit een ideologische tentoonstelling is, zullen we geweten hebben. Nooit eerder maakte ik mee dat een tentoonstelling in een kunstmuseum voor de helft uit boeken (en een paar vinylplaten) bestond. Die boeken en platen worden door de curator Nav Haq tot het canon van het identiteitsdenken gerekend. Er worden zo'n zeventig boeken getoond. Van sommige alleen de kaft, anderen opengeslagen. Allemaal in houten displays achter glas.
Voor een groot deel overlapt dat identiteitsdenken met het postmodernisme en een centraal stuk is La Condition Postmoderne (1979) van Lyotard. Daarna alles wat er zijwaarts, achterwaarts of voorwaarts mee te maken heeft. Thematisch laat zich dat onderverdelen als onderzoekingen naar onze manier van kijken naar "de ander", dat centrale begrip in de humane wetenschappen van de laat-20ste eeuw: de vrouw, de queer, de derdewereldlander, de geesteszieke en de algemeen misbedeelde.
Elk van die krijgt op Monoculture een eigen kamer, en de boeken krijgen er gezelschap van kunstwerken, hoewel het vaker andersom lijkt.
Wie de derdewereldlander is en hoe wij naar hem kijken, tonen de boeken van het modernistische architectuur-koppel Jane Drew en Maxwell Fry met hun Village Housing in the Tropics (1947), Tropical Architecture in the Humid Zone (1964) en hun "African Experiment" (1953); Orientalism (1979) van Edward Said; het werk van Léopold Sédar Senghor; Paideuma (1921) en Kulturgeschichte Afrikas (1933) van Afrikakenner Leo Frobenius; en in dezelfde kast L'Évolution créatrice van persoonlijke held Henri Bergson.
Hoe wij de wereld zien als 'beschaver' tonen filmfragmenten van Civilization. Kijken staat ook centraal bij het onvolprezen Ways of Seeing (1972) van John Berger. Hoe wij naar de "ander" kijken wordt geëvoceerd door de poster van The Family of Man, de tentoonstelling die de wereld aan het Westen moest tonen en het Westen aan de wereld.
Naar onszelf kijken dan. Als we naar onszelf kijken moeten we de nazi in ons erkennen. We moeten er vrede mee sluiten. De boeken die dat ons leren zijn Massenpsychologie und Ich-Analyse (1921) van Freud, The Poverty of Historicism (1944) van Karl Popper, The Open Society and Its Enemies (1945) van Popper, The Authoritarian Personality (1950) van Theodor W. Adorno en The Origins of Totalitarianism (1951) van Hannah Arendt. En doe Nietzsche er dan ook maar bij. En als we het hebben over de nazi in ons, dan ook over onze innerlijke racist. In deze sectie mag je geen foto's nemen en het toont onder andere de boeken The Passing Tide of Color, Strangers Within Our Gate, The Passing of the Great Race.
Hoe wij kijken naar "de ander" begint natuurlijk by Pouvoirs de l'horreur (1979) van Kristeva. Die "ander", onszelf eigenlijk, is onszelf in bed, onszelf onder de invloed van onze lusten. Die seksuele "ander" ontmoetten we voor t eerst in Sexual Behavior in the Human Male, Sexual Behavior in the Human Female van Kinsey. Het seksuele dier in ons leek ons vreemder dan gelijk wat. Daar werden we nog eens aan herinnerd door The Human Zoo, The Naked Ape van Desmond Morris. De shock dat we niet meer dan een dier waren, begonnen bij Darwin en Freud, zijn we niet snel te boven gekomen, de rest van de eeuw bleven we daar mee bezig, in boeken zoals Gender Trouble van Judith Butler, Sexual Personae van Camille -- oh wat heb ik genoten van dat boek toen het uitkwam -- Paglia. Die "ander", die vreemde voor onszelf, daar heeft ook Ursula K. Le Guin, de Amerikaanse vrouwelijke SF schrijfster die onlangs overleed, veel over geschreven. Staan netjes in een kast: The Left Hand of Darkness, The Lathe of Heaven, The Dispossessed, The Word for World Is Forest en het essay, nieuw voor mij, "Is Gender Necessary?", allemaal uit de late zeventig. En van Ursula's ouders, allebei antropologen, ik wist dat niet maar ik kan niet alles weten, Ishi in Two Worlds, het verhaal van de laatst overlevende indiaan van de Californische genocide.
Die "ander" is ook de gek natuurlijk, een gek die schildert. Het standaardwerk in die materie is Bildnerei der Geisteskranken (1922) van Hans Prinzhorn. En niet ver daarvandaan staat Abstraktion und Einfühlung (1907) van Wilhelm Worringer.
Die "ander", onszelf, dat zijn ook liberalen en kapitalisten. Er een hele kast met het werk van de door links zo verguisde Ayn Rand: "The New Fascism: Rule by Consensus", The Virtue of Selfishness, Capitalism: The Unknown Ideal en The Fountainhead. En natuurlijk staat er het obligate Das Kapital van Marx. En dan ook een kast Reagan met zijn speech "Freedom's Finest Hour".
Van sommige artefacten kon ik de relevantie amper achterhalen. Zo was er de plaat Himnos De Lucha, het boek Cultural Freedom in Asia, het boek In a Close-Knit Family of Nations en het boek The Deceived testify : concerning the plight of immigrants in Israel.
Ik sluit af. Met twee boeken. Er was Pour une morale de l'ambiguïté (1947) van Beauvoir, dat waarschijnlijk van enige invloed was op de expo vermits een boek dat Pascal Gielen uitbrengt getiteld is Monoculture, Society and the Aesthetics of Ambiguity en met Imagined Communities (1983) van Benedict Anderson, dat zich specifiek bezighoudt met de rol van het nationalisme.
Ik weet dat het niet netjes is om over winnaars en verliezers te spreken, noch over botsingen der beschavingen. En ik heb mezelf elders reeds uitgesproken dat niet alles in Foucaultiaanse macht kan voorgesteld worden. Maar veel draait wel om macht. Cultuur is oorlog zegt het tentoongestelde boek Culture Wars: The Struggle to Define America van Hunter.
Het liberalisme mag op het einde van de 20ste eeuw dan wel gewonnen zijn, het zit met een serieuze kater. Want hoe je het ook draait of keert, een van de belangrijkste gebeurtenissen van de 21ste eeuw blijft 9/11. En wat was 9/11 anders dan een grote aanklacht tegen het liberalisme? Het belang van die gebeurtenis wordt soms onderschat, dat belang was trouwens zowel politiek als visueel. Daarom is het dubbel jammer dat de grote afwezige op deze expo de islam is. De islam wordt slechts vertegenwoordigd door een boek, het boek Orientalism van Edward Said, en door het verheerlijkende Ummah HQ.
Het ware op zijn minst aangewezen, de subversieve commentaren van Damien Hirst en Stockhausen na 9/11 een plaats te geven. En nog beter ware een screening geweest van een van de strafste kortfilms van de 21ste eeuw: het subliem-snoeiharde "Flesh" (2005) by Edouard Salier.
Na het schrijven van deze bespiegeling, herlas ik mijn paper uit 2016 over de visuele aspecten van 9/11 en moest luidop lachen. Mocht het u interesseren, google "Fiat ars - pereat mundus: 9/11 als kunstwerk". Hij is echt goed.
Bring Da Ruckus by David Blandy, From the Underground
Een interview met onze Gunter Janssen, hoofd van de technisch adviseurs en algemeen planner van alle werken op onze school. Hij is ook verantwoordelijk voor het masterplan.
Wat was er aan de hand Gunter?
Gunter: Wel, ons terrein was helemaal naar de vaantjes.
Hoezo?
Gunter: Tijdens het zoeken naar engerlingen verwoestten de kraaien ons grasperk. Tijd voor de ploeg dus.
Engerlingen?
Gunter: Engerlingen zijn larven die onder het grasoppervlakte leven en zich voeden met de wortels van het gras. Kraaien zijn verlekkerd op engerlingen maar omdat ze onder het gras leven, plukken ze met hun snavels hele zoden uit het gazon om aan die larven te geraken.
Waarom hadden wij daar vroeger geen last van?
Gunter: Vroeger mocht men die engerlingen met chemische producten zoals RoundUp bestrijden. Dat mag nu niet meer. Gevolg: gazon verwoest.
En nu?
Gunter: Nu zijn ze aan het ploegen. En men gaat daarna éénmalig chemisch spul gebruiken om het probleem te verhelpen. En dan zijn we van die enge engerlingen verlost. Voor eventjes toch.
Op de foto: larve van een neushoornkever, foto van Fzurell, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=876025
Het nieuwe boek "Moi les hommes, je les déteste" (Persoonlijk haat ik mannen) doet nogal wat stof opwaaien. Bij ons kreeg het aandacht in De Morgen (de auteur toont zich daar met opgestoken middelvinger) en in De Standaard vroeg Saskia De Coster zich af waarom je niet kon zeggen dat je mannen haatte, de misogyne romans van Houellebecq mogen toch ook?
Persoonlijk hou ik wel van het mannenhatergenre. Zo is er het onvergetelijke Scum manifesto van Valerie Solanas, de vrouw die Andy Warhol ooit probeerde te vermoorden. 'SCUM' staat voor 'society for cutting up men' en de haattekst werd ooit in het Nederlands vertaald als het T.U.I.G.-Manifest (Ter Uitroeiing van het Inferieure Geslacht).
Een paar heerlijke fragmenten:
"Door een man een dier te noemen bewijs je hem te veel eer; hij is een machine, een wandelende dildo."
"Wat betreft de vraag of we al dan niet moeten doorgaan met het voortplanten van mannen: uit het feit dat de man, net als allerlei ziekten, altijd bestaan heeft, volgt niet automatisch dat hij zou moeten blijven bestaan. Als genetische manipulatie mogelijk is — en dat zal spoedig het geval zijn — spreekt het vanzelf dat we alleen volmaakte, complete wezens produceren en geen lichamelijke gebreken of emotionele en andere stoornissen, zoals mannelijkheid. De opzettelijke productie van blinden zou uiterst immoreel zijn en hetzelfde geldt voor de opzettelijke productie van emotioneel gestoorden."
Mijn mening? Mannelijkheid zit in een lastig parket de laatste tijd maar we hebben mannen voorlopig niet alleen nodig om voort te planten, nee, twee geslachten zijn ook nodig in de dagelijkse omgang. Een wereld zonder mannen zou een armere wereld zijn ondanks het feit dat we van de meeste criminelen, joyriders, hooligans, oorlogvoerders, brandstichters, psychopaten, moordenaars en verkrachters verlost zouden zijn.
En een wereld zonder vrouwen? Ik mag er niet aan denken.
Nog iets over haatteksten in het algemeen. Ik heb daar een zwak voor. Gebulder, geschetter, gescheld, geblaf, gefulmineer, gekaffer, geketter, gekrijs, getier en andersdanig tekeergaan: ik ben fan. "Mea Culpa", 1936, "Bagatelles pour un massacre", 1937, "L'Ecole des cadavres", 1938, "Les Beaux Draps", 1941 van Céline? Graag gelezen. Het scheldproza van Gershon Legman in teksten als "The Fake Revolt"?
Heerlijk.
Monoculture, Society and the Aesthetics of Ambiguity (2020) edited by Nav Haq and Pascal Gielen.
When one googles for "Lipstick Traces" and "Walter Kendrick", one finds:
Foul Perfection: Essays and Criticism By Mike Kelley, Roger Conover
The Cultural Turn
David Chaney - 2002
Subcultures: Cultural Histories and Social Practice Ken Gelder - 2007
This book presents a cultural history of subcultures, covering a remarkable range of subcultural forms and practices.
See also
![[1]](https://commons.wikimedia.org/wiki/File:John_Law_cartoon_(1720).png){kind=link}