User:Jahsonic/Het leven en de opvattingen van de heer Sholem Stein/Outline
From The Art and Popular Culture Encyclopedia
|
Related e |
|
Featured: |
st Het leven en de opvattingen van de heer Sholem Stein is een project van Jahsonic. Het is de biografie van een fictieve academicus, Sholem Stein, onechte zoon van een pornomagnaat. In 1956, als Sholem net achttien geworden is, verlaat hij zijn moeder en New York en verhuist naar Parijs, op zoek naar literatuur en avontuur. Vele van de personages die hij ontmoet bestaan echt en zo is dit boek niet alleen een levensverhaal, maar ook een cultuurgeschiedenis.
Contents |
Brief van Mr. Rebhuhn aan Emma Stein
12 Juni, 1939
Beste Emma,
Het spijt me dat het zo lang geleden is dat ik je schreef. De reden daarvoor is de moeilijke situatie nu, je hebt er waarschijnlijk in de kranten over gelezen. Een groot deel van onze werken werden door de "vice squad" vernietigd. De distributie moet nu nog omzichtiger gebeuren en dat brengt meer kosten met zich mee. Dat is ook de verklaring dat ik twee betalingen achter sta. Eind van de maand betaal ik je het saldo tot het einde van het jaar. Je zal dan misschien een tijdje niks van me horen, de tijden zijn onzeker.
Hoe gaat het met de kleine Sholem? Stuur je me een foto op het poste restante adres? Je zou me er een groot plezier mee doen.
Innige groeten
Je Ben
Eerste brief van Emma Stein aan Gershon Legman
11 mei, 1956
Hoe gaat het met je Gershon? Hier in New York gaat alles naar wens. Ik heb Ben alweer een tijdje niet gezien.
Ik schrijf je over Sholem. Hij is vastbesloten om naar Parijs te komen. Het wordt steeds moeilijker dat uit zijn hoofd te praten. Het laat hem niet meer los. Bestaat er een kans dat jij in augustus in Parijs bent om hem op te vangen? Ik vind het een eng idee dat mijn jongen daar helemaal alleen zou toekomen.
Emma
Telefoon van Sholem aan zijn financieel beheerder
Sholem hoorde niet hoe Berte de kwamer binnenkwam. Hij werd pas wakker toen ze de gordijnen opende en het zonlicht de kamer inscheen als de koplampen van een auto die een eenzame landweg verlichten. Berte wenste hem bijna fluisterend een gelukkige verjaardag en zette het ontbijt op het tafeltje. Hij at met smaak, nam de telefoon en vormde het nummer van zijn voogd.
- Mijnheer Lipman?
- Dag Sholem. Hoe gaat het met je?
- Goed dank u. Heeft mijn moeder al met u gesproken?
- Je moeder vertelde me het, ja. Als je wil, kan je donderdag langskomen. Dan praten we verder.
- Dank u. Tot dan.
Sholem legde de hoorn terug op de haak, draaide zich om en liep naar de boekenkast en las de ruggen. Hij kantelde een boek uit zijn kast en sloeg het boek open. Hij herlas een van zijn favoriete passages.
De reis naar Europa
Hij had geen moment getwijfeld. Hij zou naar Parijs vliegen. Zijn moeder had hem vol vuur verteld over de majestueuze cruiseschepen waarmee zij vroeger de grote oversteek deed maar het vooruitzicht de tocht te maken in één dag in plaats van vier, had hem onmiddellijk doen besluiten de Atlantische Oceaan op kilometerhoogte te doorkruisen.
Als Sholem bij stoel 16 aankwam -- stoel bij het gangpad -- zag hij aan het raampje een jonge vrouw zitten. Hij schatte haar rond de vijfentwintig, ze had een sproeterig gezicht en droeg een grote zonnebril. Hij vond het jammer dat hij haar ogen niet kon zien.
Sholem ging zitten en stelde zich voor. Ze antwoordde lui "Mireille, aangenaam." Haar accent was Frans. Ze rook lekker.
Gershon Legman was te vroeg op de luchthaven van Le Bourget. Het was sinds 1950 geleden dat hij Sholem gezien had. Zijn moeder had hem in een van haar brieven beschreven als "een echt Amerikaans type ... blonde haren, kort in de nek, groot, met een heel ontspannen tred, je herkent hem onmiddellijk." Ze leek zich niet echt zorgen te maken over de jongen ... "hij heeft het gezond verstand van zijn moeder en de charmes van zijn vader, je weet wat ik bedoel." Maar Gershon kon tussen de regels haar nakende eenzaamheid lezen als stiltes in een pijnlijk gesprek. Haar kind missen viel haar zwaarder dan ze wilde toegeven.
"Sholem? Ken je me nog? Jij bent gegroeid!. Hoe was je vlucht? De taxi wacht buiten."
Sholem kon er geen woord tussen krijgen, meneer Legman liep voorop door de drukte van de aankomsthal. Hij was een slordig geklede man van eind in de dertig en rook naar oude boeken en sigaretten.
"Ik breng je naar je hotel. Hoe is je Frans?"
Als Sholem in de taxi stapte zag hij nog net Mireille, de vrouw van het vliegtuig. Heel even leek het of ze Sholems kant uitkeek.
L'hôtel Taranne
Sholem en Gershon zaten achterin de taxi. De chauffeur floot mee op de tonen van de radio. Het was een half uur rijden naar het centrum van de stad. Ze passeren de Avenue Jean-Jaurès, Porte de la Villette, de Avenue de Flandre, Rue du Faubourg-Saint-Martin, Rue d'Aboukir en sloegen dan linksaf in Rue du Louvre. Sholem zag het naambordje van de straat en lipte de letters voor zich uit. Hij bemerkte links Les Halles die hij kende van de levendige beschrijvingen in Emile Zola's Le Ventre de Paris. Het werd drukker, het was ondertussen middag en al behoorlijk heet. Dan zag Sholem rechts door het raampje het imposante gebouw van het Louvre, en door de voorruit de Seine en de metalen pijlers van de Pont des Arts. Ze namen Rue Bonaparte en draaiden rechts de Boulevard Saint-Germain op. Overweldigd door het aura van Parijs, voelde de jonge New Yorker zijn hart een tel overslaan.
"Hoe is je Frans?" vroeg meneer Legman nogmaals.
"Gaat wel" antwoordde Sholem. "Ik red me wel."
Sholem stapte uit de wagen, en vroeg met een dik Amerikaans accent "Je vous dois combien?" Hij betaalde met een royale fooi, schudde Legman de hand en herhaalde diens woorden: "Vanavond, zeven uur, Les Deux Magots"
L'hôtel Taranne was een klein, verouderd en bijzonder charmant tweesterrenhotel op de Boulevard Saint-Germain. Sholem werd aan de balie begroet door een klerk die het Engels een beetje machtig was.
Zijn kamer was op de derde verdieping. Er stond een tweepersoonsbed, een tafeltje, een fauteuil, een kast en een bureautje. Er was een kleine gerieflijke badkamer met douche. Het meubilair was niet nieuw maar ooit met smaak gekozen. De ramen waren hoog en gaven uit op de Boulevard. Hij opende ze. Het Parijse straatgegons klonk hem als muziek in de oren.
Deux Magots
Om halfzes komt Sholem in de Deux Magots aan. Naast Gershon zit een tengere man met grijze haren, die er een jaar of vijftig uitziet. Gershon stelt hem voor als "Giuseppe, een goede vriend. Giuseppe, Sholem is de zoon van Emma, hij komt hier studeren." Gershon en Giuseppe drinken rode wijn. De ober komt langs, brengt de kaart en Sholem bestelt ook een glas wijn. "Zo," zegt Giuseppe, "wat ga je studeren." "Literatuur," antwoordt Sholem, "ik moet me nog inschrijven." "Dan heb je heel de zomer nog vrij," merkt Gershon op.
Beide heren spreken met een zwaar accent. Hun Frans is goed maar hun tongval verraadt de Amerikaanse afkomst van Gershon en de Italiaanse van Giuseppe. Sholem's Frans was goed, dacht hij voor hij naar Parijs kwam, op school was hij de beste van de klas. Zijn moeder oefende vaak Frans met hem en bij hen thuis kwam er regelmatig Franstalig bezoek. Maar het viel hem toch zwaar de conversatie te volgen. Tijdens de maaltijd spreken ze over film en literatuur, kunst en politiek en schonken weinig aandacht aan hem. Hij is moe van de vlucht en vindt het niet erg. Hij geeft zijn ogen de kost. Het terras van de Deux Magots zit propvol. Sholem probeert te zien wie de toeristen en wie de echte Parijzenaars zijn. Op de stoep flaneren kokette jongedames. Sholem volgt ze mechanisch met zijn blik. Hij bedenkt hoe vreemd het is om hier te zijn, in het gezelschap van twee oude mannen en hij vraagt zich voor het eerst af wat hier verloren heeft. Hij wordt uit zijn overpeinzingen gehaald door een vraag van Gershon.
"Wat doe je morgen Sholem?" vraagt Gershon.
"Uitslapen," lacht hij verlegen. "En daarna naar het Louvre allicht."
"Ik moet me verontschuldigen," zegt Giuseppi. Ik moet vanavond nog naar Baby Doll. Dat was de nieuwe film van Elia Kazan, wist Sholem, waarin een oudere man trouwt met een minderjarig meisje in de hoop dat ze hem ooit genegen zal zijn. Giuseppe blijkt een filmcriticus, kan hij uit de rest van het gesprek opmaken.
Baby Doll
Giuseppe stond op, schudde Gershon en Sholem de hand en riep een taxi. "Naar de Gaumont Palace, alstublieft," klonk zijn vriendelijke stem. De Gaumont Palace cinema lag in het het Achttiende Arrondissement, aan de andere kant van de Seine, vijf minuten met de wagen als het verkeer meezat. De "Gaumont" zoals de zaal meestal genoemd werd, was de grootste cinemazaal in Parijs. Met zijn zesduizend plaatsen werd ervan beweerd dat het de grootste zaal ter wereld was. Imposant was het gebouw zeker. Vooral 's nachts. De heldere neonverlichting weerkaatste dan op de stoep, het licht scheen naar beneden als een waterval. Het volkspaleis blonk blauw en groen, met als kers op de taart drie meter hoge rode neon letters die G A U M O N T P A L A C E schitterden.
Binnen nam Giuseppe plaats in de pluchen zetels, het notitieboekje dat hij bij zich had in de aanslag.
Louvre
Het straatgegons, dat hem gisteren nog zo charmant toegeschenen had, wekte hem vanochtend veel te vroeg uit zijn slaap. Hij stond op, waste en scheerde zich en ging de straat op. Hij liep naar het cafe van gisteren, de Deux Magots en nam er twee croissants en een café au lait. De boterige croissants smaakten hem zodanig dat het leek alsof hij nog nooit eerder ontbeten had.
'S middags ging hij naar het Louvre, de Parijse kunsttempel. Hij ziet La Liberté guidant le peuple. "Welke mogelijke reden kan Delacroix gehad hebben om Marianne's borsten bloot af te beelden?" dacht Sholem . "Geen enkele andere reden dan hij een Fransman was," zei hij bij zichzelf.
Hij komt Georges Bataille tegen.
Bezoeken buiten Parijs
Hij bezoekt Bomarzo, Pompeii, Château de Lacoste.
Personages
Sholem
Sholem Stein (28 augustus, 1938) is een onecht kind van Ben Rebhuhn en Emma Stein. Hij is de zomer van 1956 net afgestudeerd aan Pencey Prep, de school waar Holden Caulfield buitengegooid werd. In augustus reist hij naar Parijs. Hij Volgens eigen zeggen gaat hij literatuurgeschiedenis studeren aan de Sorbonne. Op zijn achttiende heeft hij al veel gelezen.
Mireille
Mireille komt Sholem voor het eerst tegen in het vliegtuig naar Parijs. Het is zijn love interest.
Gershon Legman
Gershon Legman (November 2, 1917 – February 23, 1999) is een vriend van de familie.
Lo Duca
Lo Duca (1905 – 2004) vriend van Legman.
Emma Stein
Moeder van Sholem, variete girl, nu salonniere.
Ben Rebhuhn
Ben Rebhuhn, geboren in 1899 is de vader van Sholem Stein. Hij is een pornomagnaat en stamt uit een lange lijn van Joodse drukkers. Zijn voorvaders, verspreid over gans Europa, waren allen in aanraking gekomen met de heilige drievuldigheid van de 19de eeuwse censuur. In Engeland waren ze in aanvaring gekomen met Lord Campbell, sponsor van de Obscene Publications Act 1857; in Frankrijk hadden ze het aan de stok gekregen met Ernest Pinard, die de auteurs Flaubert, Baudelaire en Eugène Sue de rechtzaal injoegen en ten slotte hadden ze in de Verenigde Staten te lijden gehad onder de verfoeilijkste van hen allemaal, de gemeenste moraalridder, Anthony Comstock, de man die er prat op ging voor niet minder dan vijftien zelfmoorden verantwoordelijk te zijn.
Illustration: Ben Rebhuhn's real house, designed by Frank Lloyd Wright, the Ben Rebhuhn House in Great Neck.
Schrijversprofiel
Sholem Stein (28 augustus, 1938, New York) is een Amerikaanse schrijver en filosoof. Op achttienjarige leeftijd vestigde hij zich in Parijs. Hij stichtte het Institut Supérieure de la Pornosophie in 1972, dat zich ondertussen ook in Parijs, Berlijn, London, Tokio en New York gevestigd heeft. Zijn collectie erotische kunst en literatuur is de grootste van Europa. Als veelgevraagd spreker heeft de heer Stein alle continenten bereisd. In zijn vrije tijd verdeelt deze controversiële denker zijn tijd tussen Parijs en New York. Zijn werken zijn in meer dan vijftig landen vertaald.
