User:Jahsonic/Sandbox archive 81  

From The Art and Popular Culture Encyclopedia

Revision as of 21:36, 21 May 2024

Related e

Wikipedia Wiktionary Shop Featured: Rhombicuboctahedron by Leonardo da Vinci

Pas tegen het einde van mijn onderzoek vind ik bevestiging van wat ik al de hele tijd weet maar niet met bronnen kan bevestigen: tot begin jaren tachtig van de 20ste eeuw maalde men niet om kindermisbruik en dan plots in de 21ste eeuw, of ruwweg sinds de arrestatie van Dutroux in 1996 een abrupte en forse stijging in de hoeveelheid pedofilierechtzaken.

Hoe komt dat toch?

Vóór 1950 duikt het woord kindermisbruik slechts vier keer op in de Nederlandstalige literatuur, telkens als het om kinderarbeid gaat en slechte werkomstandigheden in de fabrieken van de 19d eeuw. Het woord kindermisbruik verschijnt pas voor ’t eerst in de seksuele zin van het woord die het vandaag heeft bij Behandeling van seksuele delinquenten in België (2000) van Paul Cosyns en Chris Dillen.

Nochtans weet iedereen dat kindermisbruik algemeen verbreid was. Zo noteert de Franse schrijver Restif (1734 – 1806) op 4 mei 1788 in zijn dagboek: ‘Agnès geneukt.’ Op 13 mei volgt dezelfde boodschap. De 29ste van dezelfde maand: ‘Agnès langs achter geneukt.’ En ten slotte op 24 juni: ‘Agnès voluit in de kut geneukt om halfvijf, gekleed, schoenen aan, in haar alkoof.’

Het probleem? Agnès is Restifs dochter, toen zeventien jaar.

Seks met minderjarigen was toen algemeen verbreid en niemand probeerde het te verbergen. Men keurde het niet goed maar men berustte. Wat kon men immers doen? We komen immers in een zeer ver verleden uit een tijd dat Romeinse vaders het recht had gelijk wat met hun kinderen te doen: slaan, opsluiten (jaren als het moest), geselen, tot vermoorden toe.

En de moeders?

Even schuldig. Maar als het op straffen aankomt, ontspringen zij de dans.

Je vindt het allemaal bij Hans Boutellier (°1953), een Nederlands academicus die het zeer verhelderende vijfentwintig pagina’s tellende "Seksueel misbruik van kinderen. Van pijnlijk geheim tot spektakelstuk" (1989) schreef.

Over de moeders citeert Boutellier uit Child abuse (1978) van Kempe en Kempe:

‘Verhalen van moeders die "compleet verrast zijn" kunnen we over het algemeen afdoen als fabeltjes -- we hebben gewoon geen onschuldige moeder gevonden bij langdurige gevallen van incest, hoewel de moeder wel ontsnapt aan de straf die haar man waarschijnlijk zal krijgen.’

Medeplichtige moeders dus.

Zelfs Freud had het al over de gangbaarheid van kindermisbruik, in 1896:

‘Elk geval van hysterie,’ zei hij, ‘berust op een of meer voorvallen van premature seksuele ervaring.’ Hij vond deze ontdekking even belangrijk in de psychologie als de ontdekking in de aardrijkskunde van de bron van de Nijl, en hij voegt toe 'het staat volgens mij vast dat onze kinderen veel vaker aan seksuele avances worden blootgesteld dan men zou verwachten.'

Toch zou het tot eind jaren tachtig duren, dus amper veertig jaar geleden, dat men er aandacht aan zou beginnen schenken en het frappante is dat de eerste gevallen bijna allemaal om vermeende gevallen ging, niet om werkelijke. De werkelijke gevallen lagen voor het oprapen maar men ging op zoek naar rariteiten, niet op de plaats waar ze bijna allemaal plaatsvinden: de huiselijke woning.

Zo berichtte de nationale Nederlandse pers in 1987 dat in het dorp Oude Pekela een of meer als clown verklede mannen op grote schaal kinderen seksueel misbruikt zouden hebben. De dader(s) zijn nooit gepakt en het is nooit duidelijk geworden of het ging om een massahysterie of dat er werkelijk wat gespeeld heeft. Allicht waren het geen clowns. De zaak werd wegens gebrek aan bewijs geseponeerd.

En een jaar later – in 1988 -- was er de Bolderkar-affaire. Er was vermeend kindermisbruik bij medisch kinderdagverblijf De Bolderkar in Vlaardingen dat werd geconstateerd door een diagnose met behulp van poppen. Veertien kinderen werden bij de ouders weggehaald en uit huis geplaatst en de vaders werden opgepakt. Uiteindelijk ging iedereen vrijuit, omdat de bewijsvoering vrijwel uitsluitend was gebaseerd op de omstreden onderzoeksmethode.

In de Verenigde Staten was er het inmiddels gediscrediteerde boek Michelle remembers (1980), waarin verdrongen herinneringen een rol speelden.

Bij ons in België was er in 1986 de zaak Notaris X toen het weekblad Humo en de krant De Morgen de Antwerpse notaris Luc Rochtus beschuldigden van seksueel misbruik van zijn twee zoontjes. De affaire werd gelinkt aan de Roze Balletten, maar bleek uiteindelijk te berusten op valse beschuldigingen.

Er was ook Regina Louf. Of haar verklaringen over kinderprostitutienetwerken echt of verzonnen zijn doet er weinig toe want inmiddels zijn we in het Dutroux tijdperk waarvan iedereen weet dat het bikkelharde realiteit is.

En de katholieke kerk natuurlijk. Te beginnen In 1981 met Donald Roemer die schuldig pleit voor kindermisbruik in Los Angeles, het zou om dertig gevallen gegaan zijn. En in 1985 is er Gilbert Gauthe, een priester uit Louisiana die veroordeeld wordt voor gelijkaardige misdrijven waarbij elf jongens betrokken zijn. Het is een begin van een lawine aan kerkelijke misbruikschandalen.

Maar al die jaren ervoor? Men gedoogde het. Als men verslagen uit begin van de twintigste eeuw doorploegt of rapporten uit de 19de eeuw leest, moet men niet op zoek gaan naar ‘kindermisbruik’ of ‘pedofilie’ maar gewoon naar ‘geweld’ en ‘huiselijk geweld’, aparte categorieën voor wat wij vandaag als het allerergste wat een mens kan overkomen beschouwen, bestonden toen nog niet.

"Ook apps die voorspellen waar buien zullen vallen, zijn met dit type weer weinig betrouwbaar.

Verbruggen: "In die apps zien je waarnemingen, metingen met radarsystemen. De regen die je ziet in de app, is de regen die op dat moment valt. Wat daarna gebeurt, zijn toekomstvoorspellingen op basis van weermodellen. Die berekenen wat de neerslag gaat doen. Elk uur is er een nieuwe berekening en heb je wel een nieuwe situatie.""

--VRT

Ik durf me in deze zaak nog amper uitspreken maar omdat ik u al een tijdje 'ken' en u mij sympathiek overkomt, waag ik me er toch aan. Mijn mening is onwelgevallig. Ik heb sympathie voor het land waarvan het tegenwoordig moeilijk is geworden de naam uit te spreken, inderdaad nog de enige maar inmiddels zeer gehavende democratie van de MENA regio. Ook de enige regio met rechten voor de lgtbq'ers die mij zeer dierbaar zijn, en dat speelt ook een rol. Ik noteerde onlangs in mijn dagboek:

'Wie enkel oog heeft voor een bepaald conflict in het Midden-Oosten en alle andere 56 conflicten, waarvan minstens zes in het Midden-Oosten, negeert, beschouw ik als verdacht van antisemitisme.'

De aanleiding was een artikel in DS van 12 mei: “Israël er als enige boosdoener uitlichten in een regio met zoveel ernstig geweld? Dat neigt naar eenzijdigheid” van Remco Ensel, verbonden aan het NIOD, een instituut vergelijkbaar met ons CegeSoma – Studiecentrum Oorlog en Maatschappij.

In dat artikel staat, en ik citeer:

"Is dat geen ‘whataboutisme’[op andere conflicten wijzen?], een drog­reden die de aandacht van een misstand afleidt door op andere misstanden te wijzen?"

“Nee, dat is geen ‘whataboutisme’, omdat de misstanden in de regio met elkaar samenhangen. Mijn collega Ugur Ümit Üngör, hoogleraar Holocaust- en genocidestudies aan het NIOD, schreef laatst in De Groene Amsterdammer dat er wereldwijd 56 conflicten woeden, waarvan minstens zes in het Midden-Oosten. Hij wijst erop dat de staat Israël, het conflict met de Palestijnen en het geweld heel goed in de context van de regionale geschiedenis begrepen kunnen worden. Ook in de buurlanden werden er massaal mensen verdreven en werd staatsgeweld gepleegd.” --“Israël er als enige boosdoener uitlichten in een regio met zoveel ernstig geweld? Dat neigt naar eenzijdigheid” van Remco Ensel, 12 mei 2024, DS.

Andere conflicten? Wat dacht u van Jemen? Daar stuurde Saoedi-Arabië hulp aan de Houthis en daar overleden sinds 2014 naar schatting honderdtachtigduizend kinderen. Ik heb daarover wel wat westerse verontwaardiging gezien hier op facebook (de ideale plek voor overschotten aan verontwaardiging, ook voor mij hoor) maar die verontwaardiging, stond die in verhouding met de huidige? IK dacht van niet.

Het artikel van DS waarnaar ik hierboven verwijs staat helaas achter een paywall.

Thomas Goorden schrijft naar aanleiding van het stilzwijgen over zijn PFASwerk door de DM en DS.

"Daarom ben ik oprecht benieuwd wat verschillende redacties gaan doen. Gaan ze toegeven dat ze jarenlang onzinnige prietpraat van BAM/Lantis en lakeien zoals Karl Vrancken hebben gereproduceerd, of gaan ze voor het diepe zwijgen?"

Jan-Willem Geerinck antwoordt:

"Ook Jeroen Olieslagers, die nochtans dagelijks bijdraagjes levert aan De Morgen, zwijgt over uw werk. Af en toe laat hij nochtans politiek toe in zijn ge/gij collumpies maar jouw naam is daar nog niet opgedoken. Los daarvan. Dank voor uw werk."

Thomas Goorden:

Wat ben je toch een stokebrand, Jan-Willem.

Jan-Willem Geerinck antwoordt met een citaat:

"Alles zal worden onthuld, o lezer. Het is gewoon een kwestie van tijd."--Jeroen Olyslaegers

"Apple heeft in de eerste drie maanden van dit jaar, het tweede kwartaal van zijn gebroken boekjaar, veel meer omzet én winst behaald dan een jaar eerder. Ook de andere big tech-bedrijven zien de miljarden binnenlopen. In Europa schoten de verkopen eveneens omhoog, maar betalen ze hier ook belasting?"--Ton Voermans, 2021, Humo

Gisteren tour de ville. Nieuwe Kunath bij Van Laere. Heel mooie Charline voor 18.500€ bij Sofie van de Velde. Platenhoezen bij bijhuis van Jason van Plus One. Koffie bij Bar Tabac dat sinds kort weer opengehouden wordt, dit keer door Peter Reel van Mika (Dirk zit in Griekenland). Dan soep bij Take Five waar mijn schoonzuster zat met Celeste Verhoeven en die gast van die platenfirma die ik al ken sinds Italia Snack.

Zijn Tim en Tom familie van Van Laere, aannemer te Zwijndrecht? Ja, Interbuild is de link.

Het is Antwerp Art Weekend. Wij gaan naar Vedran Kopljar die een 'performance' heeft in het Muhka, hij zit er te kaarten met zijn ouders. Daarna Normo.

Daar de melomane. Dan met haar naar Linkeroever. Dan toiletstop bij Beatrijs Minigolf waar de melomane het beton van Jef Meyer leert kennen. Dan terug naar Rechteroever. Eten bij Falafeltov, dan teruglopen naar Fiets. Op het Conscienceplein gaan een klarinetist en violist met elkaar van op afstand in conversatie, duel. Dan terug naar Bar Tabac waar Aldo Struyf ondertussen platen aan het draaien is. Dan ijsje.

"Auch das Viertel Het Zuid rund um das Museum für Schöne Künste ist ein Clubbing-Revier. Testen Sie mal „De Vedet“ (Waalse Kaai 33), „Stereo Sushi“ und „Velvet Lounge“ (beide Luikstraat 6) oder „King Kong“ (Volkstraat 58). Beim Hafen lohnen sich Abstecher ins „Nanno Sur lO“ (St. Laureiskaai 2), „Noxx“ (Straatsburghdok-Nordkaai 3) und ins „De Kaai“ im Hangar 26 (Rijnkaai 96)."--"Ein Wochenende in Antwerpen" (2008) by Welt.de

Zoals ik zei, de lasser stierf en ik ging op 16/5 naar zijn begrafenis. Ik ga naar begrafenissen om te kunnen wenen, het heeft een louterend effect op mij en terwijl ik daar zit te wenen besef ik mocht ooit een van mijn dochters sterven, ik niet meer bij zou komen, en terwijl ik dit schrijf heb ik plots spijt dat ik er niet bij was op de begrafenis van Lisa Creve, ik zat toen teveel in het verdriet van mijn breuk met F. en ik werd bij mijn broer in Portugal verwacht, overigens de laatste keer dat ik hem zou zien.

Ik kwam aan de weet dat de bioloog als eerste het bericht van de dood van de lasser kreeg via de vogelspotter die op de Azoren woont.

Een Indonesische artiest zong een Indonesisch lied op een ukelele.

Een broer las "De mier en de eekhoorn" voor. Er is iets in de verhalen van Tellegen dat echt uniek is. De dingen die erin gebeuren zijn verontrustend, maar verontrusten nergens. Het is bijzonder luchtig en lichtvoetig. Altijd met een knipoog naar de realiteit die consequent weggewuifd wordt.

Iedereen kreeg een beuk van ongeveer een meter mee om naar keuze ergens te planten.

Er hing een portret van Joris tussen allemaal vissen. De vissen waren uitgespaard uit het wit en zaten in ovalen en cirkels. in een van die cirkels zat Joris.

'Gij moet zwijgen,' zegt ze als ik haar op de speelplaats beleefd verzoek om een gesprek. Ik wilde haar melden dat ze niet geslaagd was voor haar filmparelpresentatie. Die was niet conform met de opdracht en zo vaag gepresenteerd dat ik twijfelde, of dat ik me niet kon vergewissen of ze de film gezien had. 'Het is de favoriete film van mijn vader,' zegt ze.

Nu, ik wilde haar melden dat ze de opdracht opnieuw kan maken maar de leerling schoot in een Spaanse colere zoals ze wel vaker gedaan had.

Vrolijk, vrij en vunzig (2024) in Ypres. Dana Mattioli schrijft een vernietigend boek over Amazon. 'Tinder-date met blinddoek was geen verkrachting' zag Christine Mussche tegen Manon Cop strijden. Jerry Seinfeld verdedigt Israël. Ive Marx heeft het over de afhankelijkheidsval.

Wie enkel oog heeft voor een bepaald conflict in het Midden-Oosten en alle andere 56 conflicten, waarvan minstens zes in het Midden-Oosten, negeert, beschouw ik als een antisemiet.

“Israël er als enige boosdoener uitlichten in een regio met zoveel ernstig geweld? Dat neigt naar eenzijdigheid” van Remco Ensel, 12 mei 2024, DS.

Ik was hoogst verwonderd dat de melomane sympathie had voor de standpunten in dit artikel toen we samen naar Beethoven 9 gingen in de Elisabethzaal.

Wie is Jahsonic vraag ik vandaag 14/05/24 aan ChatGPT:

'Jan-Willem Geerinck is een Belgische componist, muzikant en producer. Hij staat vooral bekend om zijn werk in de elektronische muziekscene. Geerinck heeft verschillende albums en singles uitgebracht onder verschillende aliassen, waaronder "Starflam", "The Flexican", en "Major Lazer". Hij heeft samengewerkt met diverse artiesten en heeft een reputatie opgebouwd als een veelzijdige en getalenteerde muzikant.'

Eerder nog antwoordde de bot Jan Schuurman.

Ik postte gisteren iets over hoe ik de coolste necrologie over Steve Albini schreef en merkte terloops op dat Israël de Eurovisiesongwedstrijd mag winnen en ik kreeg onmiddellijk de wind van voren. 'Shame on you' zei Chris De Herdt. Vroegere collega Annick zei dan weer dat Israël sowieso nooit had mogen deelnemen en ene Stef Arends van Kif Kif eiste zowaar uitleg over mijn vermetelheid Israël te hebben durven gelukwensen. Ik wiste de post achteraf.

Roger Corman (1926 – 2024) stierf. Hij werd 98. Corman was van zeer grote invloed op de manier waarop ik naar films ben gaan kijken. Eens homevideo kwam in de jaren negentig, kon ik de Antwerpse videotheken afschuimen op zoek naar pareltjes van Amerikaanse commerciële cinema. Dan duurde het niet lang eer je Corman tegenkwam. Na jarenlange staats-gesubsidieerde en bitter ernstige arthouse cinema kwam je erachter dat film ook gewoon rond pretentieloos plezier kon draaien.

Je ontdekte niet alleen Corman, maar een hele school van filmmakers. Films als The Little Shop of Horrors (1960), The Intruder (1962) X: The Man with the X-Ray Eyes (1963), Death Race 2000 (1975), Masque of the Red Death (1989) hebben me ontzettend geamuseerd. The Intruder is een geval apart, het was Cormans enige 'serieuze' film -- met William Shatner van Star Trek in de hoofdrol -- een aanklacht tegen racisme en ook de enige film waar hij geld op verloor. Hij, de man die zich erop beriep nooit een cent op een film verloren te hebben. In Europa -- zo zou ik later ontdekken -- was Jess Franco zijn evenknie maar dat intelligente lichtvoetige, dat had alleen Corman.

Het is vooral Roger Corman de producer waar ik in die videodagen mee te maken kreeg.

Over staats-gesubsidieerde cultuur, zie ook de experimentele elektronische muziek in de schoot van alle nationale omroepen van Europa.

A Bucket of Blood (1959). De film werd geregisseerd door Roger Corman met in de hoofdrol Dick Miller.

Walter Praisley is een sullige ober in een populair kunstcafé, en wil graag een van de kunstenaars worden die daar hun kunst tentoonstellen. Als hij per ongeluk de kat van de buurvrouw vermoordt, besloot hij er klei omheen te doen en het dier tentoon te stellen als standbeeld. De kat is binnen de kortste keren een groot succes en de kenners willen meer beelden van Walter zien, het liefst een beeld van een mens...

Rust zacht Roger.

PS: Hieronder een paar lelijke woorden van filmmaker Paul Schrader (°1946) die Cormans dood aangrijpt om eens flink zijn gal te spuwen.

Ik nam op 12/5/2024 de trein naar Lokeren en fietste van daar naar het Molsbroek en naar die coole abdij in Waasmunster. Net voor ik er aankwam at ik onder een boom en deed een dutje in een zandig Vlaanderen landschap. Ik bezocht de ouderlijke woning Villa DBM en fietste door naar Sint Niklaas. In de Knaptandstraat heette een zaak Foto Bizarre. Ik bezocht mijn middelbare school op de Parklaan, reed door het stadspark van Sint Niklaas naar het station en nam de trein terug.

Gisteren met de melomane op stap naar Rockox. Er was daar een tentoonstelling Verbeelde weelde met veel werk van Jan Davidsz. de Heem dat mij toch wat tegenviel. Hij is geen Adriaen Coorte, zoveel is zeker.

Twee werken konden me wel boeien:

• Tobias' Journey[1] Joos de Momper the Younger (1564–1635)
• St Christopher Carrying the Christ Child[2] by (Follower of) Joachim Patinir

En ook dat ene van Cassel met die carnavalswagen, daar hangt hier ook een versie van: Parade Floats on the Meir in Antwerp A whale for Mary Oil.

De melomane was erg spraakzaam: suppoosten, galerie-uitbaters en kunstenaars werden aangemaand zich te uiten.

Bij Werner de Vos moesten wij erg lachen met zijn koperen plaatje in de etalage van zijn woning in de hoerenbuurt: 'Museum alle dagen open behalve vandaag.' Daarop duwde zij per ongeluk zijn voordeur open die zij dacht een winkel te zijn. De brave man werd uit zijn slaap gewekt.

Zij bekende dat ze nog heel erg verliefd is geweest op de lasser. Dat zij op feestjes waar zijn lief bij was (die hem ooit wijsmaakte dat ze zich geprikt had aan de naald van een aidspatiënt en daarom geen betrekkingen meer met hem kon hebben). Voorts was zij nog van mening dat de lgbtq vlag een 'a' voor aseksuelen moest toevoegen. Waarop ik zeide: en de 'p'?' Van? Palestina. Ik lager ermee maar erna vond ik een artikel van Buruma dat Queers for Palestine vermeldde en het bestaat dus echt.

Wat mij doet denken aan Israël die mij toevertrouwde dat alle joden vroeger voor VLD stemden. Maar nu niet meer. Nu stemmen ze voor NVA of VB. Ben jij niet van plan om over te stappen? Ik zeg dat dat onmogelijk is. Op de achtergrond draait Billy Joel. Hij zegt: 'binnenkort is dat verboden door de sharia'. Hij zeide mij wel dat hij aardig wat NVA'ers kende maar dat ze hem niet zo slim leken. Beperkt. 'Tegen jou kan ik alles zeggen...'

De huidige periode laat zich vergelijken met de bekering van Rome tot het Christendom. Dat betekende het afscheid van het meergodendom. Een verlies voor het vrouwelijke goddelijke.

Europa wordt verscheurd door de kwestie Gaza. Dat is duidelijk door het Eurovisiesongfestival. De enige reden dat de melomane heeft gekeken, en ook het enige segment, is om te zien hoe hard Israël werd uitgejouwd tijdens hun optreden.

Het nieuwe IJzeren Gordijn (2024) van Rob de Wijk

Sheena Patel, Emma Cline en Lisa Taddeo worden vermeld door Dirk Leyman.

Des middags op den 11den ging ik naar mijn Chinees en dan naar Stefanie Normo. Lang gebabbeld. Dan naar Stormkop met mijn gazet. Daarna voorbij Bar Paniek gefietst, iet te eten gekocht in Delhaize er vlak naast, worst en crackers en cruesli en houmous; dan naar het verjaardagsfeestje van David Suls en ik gaf hem het boekje Boutique Belgique en dan naar Witzli waar ik Tom Lanoys appreciatie van de schrijver van Monsieur Hawarden lees.

Ik zag dus een queer voor Palestina en die zei: "no one is free until everyone's free" en ik vermoed dat het teruggaat tot MLK die zei: "No one individual in the Negro or white race will be free until we are all free, [applause]"

See also

• User:Jahsonic/Sandbox archives