Paravion  

From The Art and Popular Culture Encyclopedia

Jump to: navigation, search

“Luister.

Wat klinkt als een aanmaning tot stilte – ssst! – is in werkelijkheid het geluid van de wind in de bomen, een gerucht dat met vele tongen in de bladeren lispelt. En zou dat gekwetter van onzichtbare vogels niet geroddel zijn?

Het was de bedoeling dat zijn vertrek in het geheim zou plaatsvinden. Baba Baloek en zijn vrouw hadden zijn aanstaande reis voor iedereen verzwegen, uit angst voor kwaadsprekerij en onheil – het boze oog –, maar het mocht niet baten. Wie had hun gefluister in begordijnde nachten dan opgevangen? Wie weet welke onzichtbare luistervinken de zware zomerduisternissen bewonen? Zijn vrouw had op een nacht een schijnsel in de lucht gezien, het flikkerde op en verdween. Vuurvliegen misschien, maar zijzelf twijfelde er niet aan dat het het vuur was waar demonen zich elke nacht omheen scharen om opgevangen berichten met elkaar te delen.

Dit deden zij gewoonlijk in de vallei Abqar die achter hun huis lag. Een huwelijk hier, een reis daar, een bejaarde in het gemak, een maagd in het badhuis, een zwart herdertje in de namiddag: niemand was veilig voor de schelmenstreken van djinns. De tederheid van hun hoopvolle en angstige gesprekken kon zelfs met de grootste moeite de drempel van hun slaapkamer niet overschrijden: geen menselijk oor had ze dus kunnen afluisteren.

In die dagen van gedempte gesprekken en vertwijfelingen was hun samenzijn liefdevoller dan ooit. Jaren van ingehouden en huiselijke genegenheid begonnen in een korte tijdspanne de ogen van de vrouw met ongegeneerde liefde te kleuren: de irissen bloeiden open als zonnebloemen. Haar pupillen waren groot door de zwangerschap. Zij namen het beeld van haar man van alle kanten gulzig op en zij trok het met een langzame daling van haar wimpers naar binnen en sloeg het op voor later gebruik. Het was een bijna vrome beweging.

De blik en liefkozingen van Baba Baloek vermildden en verjongden. Als hij haar streelde, nam elke rimpel van zijn handen deel aan zijn strelingen en zo leken ze te verbreden tot kabbelingen die over haar huid voeren en haar mondhoeken opkrulden. Zij huiverde. Zijn vingertoppen bewogen lieflijker dan een menigte tegengestelde briesjes in een appelboom, die niet zo kon blozen als zij.”

--incipit Paravion (2003) by Hafid Bouazza

Related e

Wikipedia
Wiktionary
Shop


Featured:

Paravion is een roman van de Nederlandse schrijver Hafid Bouazza. Het boek is uitgegeven in het jaar 2003, en wordt gerekend tot een van de beste werken uit de zogenaamde interculturele literatuur in Nederland. Het boek won in 2003 de Amsterdamprijs voor de Kunsten, in 2004 de Gouden Uil literatuurprijs, en was in hetzelfde jaar ook genomineerd voor de AKO Literatuurprijs.

Korte inhoud

In het boek vertelt Bouazza het verhaal van drie generaties in een Marokkaans dorp, die alle drie de naam Baba Baloek dragen. De jongste van hen ziet hoe al zijn dorpsgenoten het dorpsleven inruilen voor een leven in Paravion, het land waar ze van dromen, en dat ze geschreven zien op de luchtpakketten die iedere week geleverd worden. Deze pakketten worden verstuurd door de reeds geëmigreerde dorpsgenoten die in Amsterdam wonen. Op deze manier blijft Baba Baloek alleen achter met de vrouwen van het dorp, die uiteindelijk ook kiezen voor een leven in het exotische, onbekende buitenland.




Unless indicated otherwise, the text in this article is either based on Wikipedia article "Paravion" or another language Wikipedia page thereof used under the terms of the GNU Free Documentation License; or on research by Jahsonic and friends. See Art and Popular Culture's copyright notice.

Personal tools