Lode Claes
From The Art and Popular Culture Encyclopedia
|
Related e |
|
Featured: |
Ludovicus F.P. (Lode) Claes (Borgerhout, 17 juni 1913 - Cadzand, 16 februari 1997) was een Vlaams journalist en politicus.
Contents |
Studies en Beroep
Lode Claes studeerde politieke en sociale wetenschappen en rechten aan de K.U.Leuven. Hierna werd hij advocaat in Antwerpen.
Vlaams-nationalisme
Tijdens zijn studies bekeerde hij zich tot het Vlaams-nationalisme. Als student politieke wetenschappen had hij al snel heel wat belangstelling voor de Conservatieve Revolutie van o.m. Carl Schmitt en Victor Leemans. Aan de K.U.Leuven was hij betrokken bij de zgn. Politieke Academie". Politiek leunde Claes aan bij het Verdinaso, en had zelfs enkele malen contact met Joris van Severen. Hij werkte mee aan het VNV-dagblad Volk en Staat en werd de jongste schepen van een door de Duitse bezetters eengemaakt Groot-Brussel. Deze collaboratie leverde hem een gevangenisstraf op van 1944 tot 1949.
Daarna was hij werkzaam als journalist, voor o.a. het jezuïetenweekblad De Vlaamse Linie - waar hij als Georges Frederickx signeerde - en de Antwerpse redactie van De Standaard. In 1958 werd hij secretaris-generaal van de Economische Raad van Vlaanderen. Van 1964 tot 1982 had hij een beheersmandaat bij de Bank Brussel Lambert (tegenwoordig ING).
Politieke carrière
Nadat hij eerder lid was geworden van de Brusselse Agglommeratieraad voor de Volksunie, werd hij voor diezelfde partij in 1968 tot senator verkozen.. Maar in onvrede met het Egmontpact stichtte hij in 1977 zijn eigen partij: de Vlaamse Volkspartij. In 1978 ging hij een tijdelijk kieskartel aan met de Vlaams Nationale Partij van Karel Dillen, een andere Volksuniedissident. Dit kartel, het Vlaams Blok, had slechts één verkozene, Karel Dillen. Claes werd nipt niet verkozen, hoewel iedereen erop rekende dat net hij wél zou terugkeren naar het parlement. Daarna keerde Lode Claes terug naar de journalistiek, als directeur en vervolgens columnist voor het financieel-economische magazine Trends (Roularta) in 1980. Zijn Vlaamse Volkspartij nam in 1979 wel nog deel aan de Europese verkiezingen onder de opvallende slagzin 'Vlaanderen kent geen grenzen'. In de jaren 1980 bleef hij aan politieke netwerking doen, via zijn eigen denktank, waarin o.a. de naam van Herman van Rompuy opvalt. Begin jaren 1990 lag hij - met zijn zogenaamde Eén Oktobergroep - mee aan de basis van de verruiming van de PVV naar de VLD. Onder meer Edwin Truyens, Paul Belien, prof. Raoul Bauer, prof. Boudewijn Bouckaert, prof. Chris Van Sumeren, Gerolf Annemans, Albert Raes van de Staatsveiligheid en Guy Verhofstadt waren lid van deze denktank die van de VLD een partij van conservatieven, Vlaams-nationalisten en liberalen wilde maken. Lode Claes zelf werd uiteindelijk zelf géén lid van de VLD.
Visie
Lode Claes beoogde geen institutionele veranderingen, maar wou met zijn Vlaamse Volkspartij de Vlaamse demografische meerderheid aanwenden door het voeren van een sterke politiek om zo de Belgische staat over te nemen. Hij hekelde meermaals de Vlaamse nederlaagpartijen die geen eensgezind front konden vormen en die door de pariteit van een federale staat die Vlaamse meerderheid verkwanseld hadden.
De kern van zijn ideeën schreef hij neer in zijn column 'Debat' in Trends en in de boeken 'De afwezige meerderheid' (Davidsfonds, Leuven, 1985) en 'De afwendbare nederlaag' (Davidsfonds, Leuven, 1986). Kort voor zijn overlijden in 1997, werkte hij volop aan een manuscript van een vervolg van vorige boeken, 'Tweedracht en macht'.
