Ribbon development
From The Art and Popular Culture Encyclopedia
|
Related e |
|
Featured: |
Ribbon development is building houses along the routes of communications radiating from a human settlement. Such development generated great concern in the United Kingdom during the 1920s and the 1930s as well as in numerous other countries.
Increasing motor car ownership meant that houses could be sold easily even if they were remote from shops and other services. It was attractive to developers because they did not have to waste money or plot space constructing roads.
The practice became seen as inefficient use of resources and a precursor to urban sprawl, so a key aim for the United Kingdom's post-war planning system was to halt ribbon development. It led to the introduction of green belt policies.
History
Following the Industrial Revolution, ribbon development became prevalent along railway lines: predominantly in Russia, the United Kingdom, and the United States. A good example of this was the deliberate promotion of Metro-land along London's Metropolitan Railway. Similar evidence can be found from Long Island (where Frederick W Dunton bought much real estate to encourage New Yorkers to settle along the Long Island Railroad lines, Boston and across the American Midwest.
It can also occur along ridge lines, canals and coastlines, the last occurring especially as people seeking seachange lifestyles build their houses where they can get the best view.
The resulting towns and cities are often difficult to service efficiently. Often, the first problems noticed by residents is traffic congestion, as people compete to move along the narrow urban corridor while ever more people join the ribbon further along the corridor. Urban consolidation is often a solution to encourage growth towards a more compact urban form.
Ribbon development can also be compared with a linear village, a village that grew along a transportation route, not as part of a city's expansion.
Belgium
Bijna alle Belgische dorpen hebben lintbebouwing. Dit is een gevolg van het feit dat de ruimtelijke ordening er tot voor kort nauwelijks door de overheid werd gestuurd. Dit bouwfenomeen, dat zich vooral voordoet in het dichtbevolkte Vlaanderen, zette zich sterk door in de loop van de twintigste eeuw. Dit gebeurde ook omwille van wettelijke bepalingen zoals de meermaals aangepaste zogenaamde opvulregels waarbij kleinere stukken landbouwgrond, natuurgebied of gewoon braakliggend terrein tussen bestaande woningen mochten worden aangewend als bouwgrond. Een groot nadeel is dat er relatief veel mensen langs een drukke weg wonen, zodat ze lijden onder luchtvervuiling, geluidshinder en het gevaar van het verkeer.
Deze Belgische maatregel had zoveel succes doordat deze voor kleine grondeigenaars winstgevend was. Het gevolg is dat men vanaf de Vlaamse hoofdwegen vaak weinig zicht heeft op de open ruimte. Deze wordt pas zichtbaar vanaf de achtertuinen vol berghokken ('koterij'). Een ander minpunt is dat Vlamingen in eigen regio de stille landweggetjes moeten opzoeken om te kunnen genieten van natuurschoon.
Sedert de ruimtelijke ordening qua bevoegdheid overgegaan is van het federale (Belgische) niveau naar het gewestelijke (Vlaamse) niveau is het beleid ten aanzien van ruimtelijke ordening strikter geworden. Nieuwe lintbebouwing is sindsdien sterk teruggelopen. Tegenover de langwerpige lintbebouwing bestaat in België de veel compactere en kernachtiger woonvorm die "tuinwoonwijk" wordt genoemd en in het begin van de twintigste eeuw tot stand kwam in de Vlaamse stad Roeselare. Dit concept werd veel nagevolgd, onder meer in de Limburgse mijnstreek.
See also
