Karl Löwith
From The Art and Popular Culture Encyclopedia
|
"In 1962, op een congres in Münster rond 'Filosofie en Vooruitgang', lanceert de nog jonge Blumenberg met veel lef een filosofische aanval tegen een toch wel zeer respectabele éminence grise, Karl Löwith. Blumenberg stoort zich aan het lichtzinnig en slecht verantwoord gebruik dat Löwith maakt van het begrip 'secularisering'. In Weltgeschichte und Heilsgeschehen (WGHG) begrijpt Löwith de verhouding tussen de moderne geschiedfilosofie en de joods-christelijke eschatologie als een vorm van 'Verweltlichung'. De ondertitel van het werk is relevant: Die theologische Voraussetzungen der Geschichtsphilosophie. Löwith beweert dat de profane idee van vooruitgang, zoals ze bijvoorbeeld bij Voltaire of Regel of Marx of Comte voorkomt, een soort transformatie is van de zuiver geestelijke, onwereldlijke joods-christelijke eschatologie, meer bepaald van de idee van de Voorzienigheid en van het Laatste Oordeel. Dat de moderne geschiedfilosofie schatplichtig is aan het christendom, blijkt voor Löwith uit haar pretentie, om op eigen kracht een principe op het spoor te komen dat de historische gebeurtenissen in één grote samenhang laat denken en dat aan de menselijke geschiedenis een ultieme zin toekent. Denken we maar aan het bekende schema van Auguste Comte, die in de doorbraak van het positief-wetenschappelijke denken niet alleen het ultieme hoogtepunt van de menselijke cultuur ziet, maar evenzeer het positivisme als het ultieme zingevingssysteem presenteert."--Trui De Ruytter [1] |
|
Related e |
|
Featured: |
Karl Löwith (9 January 1897 – 26 May 1973), was a German philosopher, a student of Husserl and Heidegger. Löwith was one of the most prolific German philosophers of the twentieth century; the bibliography of his works comprising more than 300 titles.
Löwith was born in Munich. Though he was himself Protestant, his family was of Jewish descent and he, therefore, had to emigrate Germany in 1934 because of the National Socialist regime. He went to Italy and in 1936 he went to Japan (Tohoku University). But because of the alliance between the Third Reich and Japan he had to leave Japan in 1941 and went to the USA. From 1941 to 1952, he taught at the Hartford Theological Seminary and the New School for Social Research. In 1952 he returned to Germany to teach as Professor of Philosophy at Heidelberg, where he died.
He is probably most known for his two books From Hegel to Nietzsche, which describes the decline of German classical philosophy, and Meaning in History, which discusses the problematic relationship between theology and history. Löwith's argument in Meaning in History is that the western view of history is confused by the relationship between Christian faith and the modern view, which is neither Christian nor pagan. Löwith describes this relationship through famous western philosophers and historians, including Burckhardt, Marx, Hegel, Kierkegaard, Voltaire, Vico, Bossuet, Augustine and Orosius. The modern historical consciousness is, according to Löwith, derived from Christianity. But, Christians are not a historical people, as their view of the world is based on faith. This explains the tendency in history (and philosophy) to an eschatological view of human progress.
He was an important witness in 1936 to Heidegger's continuing allegiance to National Socialism.
